Laatste melding voor het vertrek...

Donderdagavond, 1 juli 2010

Kathleen en Hannelore hebben het schooljaar “met vrucht” afgewerkt, zoals dat vroeger heette op de schoolrapporten.  Ria heeft haar laatste werkdag achter de rug en Wim trekt morgen nog éénmaal naar Brussel.

Dan worden morgenavond de fietsen geladen, de koelkasten geleegd en mogen we de laatste keer in een zacht bedje slapen.

Zaterdagmorgen doen we de lichten uit in huis, leggen we de elektriciteit af en sluiten we de gaskraan.  Daarna trekken we de deur achter ons dicht.  Voor 6 weken. Misschien doen we toch nog eens de deur open om toch zeker te zijn dat het fornuis afgezet werd.

Zes weken weg van school en werk en files en laatkomende treinen.  Zes weken weg van huis.  Veertig dagen om tot in Santiago de Compostella te geraken.  Sommige getallen schreeuwen om gebruikt te worden.  Zeker de getallen 7 en 40.  6 weken van 7 dagen.  44 dagen vakantie.  4 dagen om terug te keren met de auto.  40 spannende dagen vol nieuwigheden, verrassingen, spanning, ontgoocheling, vreugde, genieten, zuchten, zweten, slecht slapen, soezen in de tent om er te geraken.  Waar willen we eigenlijk geraken?  Toch geen 40 dagen vasten in de woestijn? We zagen natuurlijk ook al de foto’s van de stad van Sint-Jacob, daar in dat verre Galicië.  Maar het blijven voorstellingen, manieren om jezelf een idee te geven van waar je heen gaat.  Trouwens, de aankomst is niet ons doel, het is de reis.  Wanneer we zullen aankomen is dat ook onmiddellijk het einde van de weg. Dus laat ons maar genieten van de Weg er naar toe.

40 dagen om alles achter te laten.  Ons vertrouwde huis, onze geliefde familie, onze door Japanners onder voet gelopen stad, ons hersenkronkellandje, onze gebeitelde gewoontes, onze onbewuste rituelen, en ja, ook de pistolets (met of zonder gaten op zaterdag- en zondagmorgen!  We hebben daarentegen wel mee wat ons het allerdierbaarst is: ons gezin.

We vertrekken op reis zonder vouchers, zonder VIP-pas, zonder hostessen die ons verwelkomen, zonder last-minute promotie.  We hoeven zelfs onze terugkeer niet te confirmeren. Toch passeren we zaterdagmorgen aan de incheckbalie.  Geen pelgrimstocht zonder pelgrimszegen.  Een echt teken dat onze Tocht gestart is. Dat we mogen gaan. Sommigen halen fronsend de wenkbrauwen op als ik zeg dat we graag de pelgrimszegen krijgen.  Ze hebben misschien gelijk.  Maar toch.  Iedereen wordt geboren met een blanco reispas.  Zonder kaart of gps trekt ieder nieuw geboren kind de wereld in.  Gaandeweg leert hij de kaart van het leven kennen. Een gigantisch blad, flinterdun papier, met rode, witte, dikke rode, oranje lijnen, blauwe en groene vlekken.  Al gaande leert hij de kaart gebruiken.  Dat zijn de bossen, dat zijn de gevaarlijke bergpassen, dat is het zachtglooiende heuvelland. Hij leert zich oriënteren, zoekt zijn weg langs een resem kruispunten, vergist zich soms, keert op zijn stappen terug, stopt, neemt een afslag, … zijn doel: tja…

Onze Weg naar Santiago is hetzelfde.  Een gigantische kaart van Frankrijk en Spanje.  We denken ons te kunnen voorstellen wat we onderweg zullen zien.  We dromen al van de Midi, de Pyreneeën, de hete wind op de Spaanse hoogvlakten, de abdijen en kathedralen langs de route, de goede wijn en de zalige canards in de Perigord. De werkelijkheid zal anders zijn.  Voller van kleur, rijker van geur, warmer van temperatuur.  Ons einddoel: tja… Compostella waarschijnlijk. En we zullen waarschijnlijk ook wel verkeerde afslagen nemen, op onze stappen terugkeren, maar wat dan nog…  Onze Pelgrimszegen is voor ons een teken van dank aan de ontwerper van de grote wegenkaart van ons leven, aan de grote bedenker van het magische spel van vooruit en achteruit.  De incheckbalie van dit grote avontuur is de Pelgrimszegen.

Bedankt bij voorbaat aan allen die deze reis mogelijk maakten!  We zullen aan jullie denken.  Ook aan diegenen die onze auto omtoverden tot rijdend uithangbord van deze blog en de ontwerpers van de nepcredential.  Hopelijk komen we met dat document niet in één of andere louche etablissement terecht, ’t zou al te erg zijn… Ook aan diegenen die ons hondje de tijd van zijn leven geven, die de vissen van de hongersnood redden en de brievenbus binnen proporties houden.  Bedankt aan zij die ons gras groeibeperkingen opleggen, aan zij die zorgen voor zonne-energie op onze reis, voor zij die ons zullen uitzwaaien zaterdagmorgen, aan zij die met ons hun ervaringen deelden van eerdere Compostella-reizen, aan zij die ons aanmoedigden, aan zij die onze auto tot in Compostella brengen (rij voorzichtig en geniet ervan), aan zij die ons… tja, 44 dagen vakantie lieten nemen.

À propos, zie je deze zomer langs de Franse of Spaanse wegen vier musketiers te fiets, wees dan zo hoffelijk even gas terug te nemen, afstand te houden en ze voorzichtig in te halen (na ze te hebben getrakteerd op drank, spijs en amusement). Bedankt!

Voor al diegenen die een gokwedstrijd organiseren op onze rug en ons zweet: de pot is voor mij wanneer we aankomen in Compostella!

’t Is beloofd, de volgende blogmelding zal heel wat minder zweverig zijn, maar wel zweterig.

Ps: ’t schijnt dat het zaterdag zal regenen, dus voor het zweet zul je misschien nog even moeten wachten.

Eerste etappe voor zaterdag:  de proloog en individuele “niet”-tijdrit van Steenbrugge naar Wervik.

Slaapwel en tot in de draai.