Dag 13 - Poitiers - Nanteuil-en-Vallée - 84 km
Ja aan onze Engelse vrienden, jullie vertaling en interpretatie van "lead" in de benen is correct. In welke taal ook, lood blijft "lead" blijft "plomb" en blijft zwaar, enkel de Duitsers zijn er "blei" mee.
Deze morgen hebben we Poitiers zuidwaarts langs de Pont Joubert verlaten. Onmiddellijk was het overduidelijk... Daar is de wind weer en wéér uit die verkeerde hoek. Wanneer stellen ze die goddelijke ventilator eindelijk eens bij. De 10 kleine negertjes hadden we gisteren al van stal gehaald om het ritme aan te geven, vandaag veranderen we het repertoire. Hoeveel canons kent u? Broeder Jacob lijkt ons het meest geschikt in deze omstandigheden. Wist je trouwens dat dat lied bij de Compostellapelgrims ontstaan is...?
Een groot voordeel: het landschap wordt vanaf nu veel afwisselender. Reeds na een tiental kilometer kwamen we in het bijzonder charmante Nouaillé-Maupertuis. Een oud dorp, de "bourg", geschraagd tegen de overblijfselen van een abdij die indertijd dienst deed als pelgrimshospitum. Het moment om een nieuwe stempel te laten zetten in ons pelgrimsboek.
Het valt me op hoe klein de "mairies" hier op het platteland zijn. Veelal zijn ze slechts een deel van de dag bemand door één of hoogstens twee ambtenaren. Meestal zijn het vriendelijke mensen die waarschijnlijk blij zijn dat hun monotonie wordt doorbroken door futiliteiten als een pelgrimsstempel.
In een al even klein postkantoor sturen we het eerste deel van Sweerman's routegids (die we ondertussen afgewerkt hebben) terug naar oma en opa. De meisjes profiteren ervan om ook een briefje toe te voegen voor oma en opa Brugge. De omslag die we meehadden moest nog toegekleefd worden. Dus vragen we die postbeambte om wat kleefband... Maar dat heeft ze niet in haar kantoor. Amaai, dit is wel een zéér klein kantoor. Waarschijnlijk moest dat besteld worden in Parijs :-) Resultaat: onze omslag is in een NOG grotere omslag op weg naar België. Oma en opa...de beide omslagen openen hé!
Deze middag genoten we van de picnic vlak aan het gemeentehuis van Brion. Zo mooi en gezellig ingericht, het leek wel een knusse privétuin.
Inclusief openbaar toilet en picnicbanken. Oh, wat smaakte die baguette met geitenkaas heerlijk. De zon scheen volop, de zwaluwen scheren rond de kerktoren en het plaatje wordt vervolledigd door een artistiek zeer geslaagde witte wolk. Zalig om dan een druipende nectarine naar binnen te werken.
In Charroux worden we bij het binnenvallen (letterlijk te nemen, want hier gaat het vlot naar beneden) van het dorp geconfronteerd met een eigenaardig gevormde toren. De toren van Pisa denken we spontaan. Niets van, 't is de toren van de Saint-Sauveurabdij. Raar geval. Een even raar geval loopt rond voor de ingang van abdijruïnes. Een heks is het eerste waar we aan denken, verdorie 't zijn een overjaarse Belgische en haar dochter. Dedjeu, dat zijn rare snuiters die Belgen...
Verder gaat het, heuvel op en heuvel af, nu eens door graanvelden, dan weer langs zonnebloemen... Tiens, artisjokken. In een bocht doempt plotseling een riviertje op met een heerlijk luidende naam: la Charente. Onmiddellijk krijg ik al visioenen van een gekoeld glaasje Pineau de Charentes. Niets daarvan echter, klimmen zult gij! Dus weer dat dal uit, richting onze eindbestemming voor vandaag: Nanteuil-en-Vallée.
Onze doorzetting wordt beloond. Net na de klim vanuit Messeux worden we vergast op een wijds vergezicht over de vlakte die van hieruit westwaarts verder gaat tot aan de zee. Wij blijven de volgende dagen net aan de rand van die vlakte.
De laatste 4 kilometer gaan naar beneden en onthullen een zeer mooi dorp. Morgen moeten we hier zeker eens rondneuzen. Voor vandaag houden we het voor bekeken. 84 km tegen de wind op met vol beladen fietsen is geen sinecure. We zullen goed kunnen slapen in onze tent hier op de camping municipal.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Deze morgen hebben we Poitiers zuidwaarts langs de Pont Joubert verlaten. Onmiddellijk was het overduidelijk... Daar is de wind weer en wéér uit die verkeerde hoek. Wanneer stellen ze die goddelijke ventilator eindelijk eens bij. De 10 kleine negertjes hadden we gisteren al van stal gehaald om het ritme aan te geven, vandaag veranderen we het repertoire. Hoeveel canons kent u? Broeder Jacob lijkt ons het meest geschikt in deze omstandigheden. Wist je trouwens dat dat lied bij de Compostellapelgrims ontstaan is...?
Een groot voordeel: het landschap wordt vanaf nu veel afwisselender. Reeds na een tiental kilometer kwamen we in het bijzonder charmante Nouaillé-Maupertuis. Een oud dorp, de "bourg", geschraagd tegen de overblijfselen van een abdij die indertijd dienst deed als pelgrimshospitum. Het moment om een nieuwe stempel te laten zetten in ons pelgrimsboek.
Het valt me op hoe klein de "mairies" hier op het platteland zijn. Veelal zijn ze slechts een deel van de dag bemand door één of hoogstens twee ambtenaren. Meestal zijn het vriendelijke mensen die waarschijnlijk blij zijn dat hun monotonie wordt doorbroken door futiliteiten als een pelgrimsstempel.
In een al even klein postkantoor sturen we het eerste deel van Sweerman's routegids (die we ondertussen afgewerkt hebben) terug naar oma en opa. De meisjes profiteren ervan om ook een briefje toe te voegen voor oma en opa Brugge. De omslag die we meehadden moest nog toegekleefd worden. Dus vragen we die postbeambte om wat kleefband... Maar dat heeft ze niet in haar kantoor. Amaai, dit is wel een zéér klein kantoor. Waarschijnlijk moest dat besteld worden in Parijs :-) Resultaat: onze omslag is in een NOG grotere omslag op weg naar België. Oma en opa...de beide omslagen openen hé!
Deze middag genoten we van de picnic vlak aan het gemeentehuis van Brion. Zo mooi en gezellig ingericht, het leek wel een knusse privétuin.
Inclusief openbaar toilet en picnicbanken. Oh, wat smaakte die baguette met geitenkaas heerlijk. De zon scheen volop, de zwaluwen scheren rond de kerktoren en het plaatje wordt vervolledigd door een artistiek zeer geslaagde witte wolk. Zalig om dan een druipende nectarine naar binnen te werken.
In Charroux worden we bij het binnenvallen (letterlijk te nemen, want hier gaat het vlot naar beneden) van het dorp geconfronteerd met een eigenaardig gevormde toren. De toren van Pisa denken we spontaan. Niets van, 't is de toren van de Saint-Sauveurabdij. Raar geval. Een even raar geval loopt rond voor de ingang van abdijruïnes. Een heks is het eerste waar we aan denken, verdorie 't zijn een overjaarse Belgische en haar dochter. Dedjeu, dat zijn rare snuiters die Belgen...
Verder gaat het, heuvel op en heuvel af, nu eens door graanvelden, dan weer langs zonnebloemen... Tiens, artisjokken. In een bocht doempt plotseling een riviertje op met een heerlijk luidende naam: la Charente. Onmiddellijk krijg ik al visioenen van een gekoeld glaasje Pineau de Charentes. Niets daarvan echter, klimmen zult gij! Dus weer dat dal uit, richting onze eindbestemming voor vandaag: Nanteuil-en-Vallée.
Onze doorzetting wordt beloond. Net na de klim vanuit Messeux worden we vergast op een wijds vergezicht over de vlakte die van hieruit westwaarts verder gaat tot aan de zee. Wij blijven de volgende dagen net aan de rand van die vlakte.
De laatste 4 kilometer gaan naar beneden en onthullen een zeer mooi dorp. Morgen moeten we hier zeker eens rondneuzen. Voor vandaag houden we het voor bekeken. 84 km tegen de wind op met vol beladen fietsen is geen sinecure. We zullen goed kunnen slapen in onze tent hier op de camping municipal.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten