Dag 17 - Cadillac - Labouheyre - 86 km
Gisteren hadden we ervoor gekozen om halt te houden in Cadillac, na slechts 60 km. Daardoor moesten we vandaag een tandje bijsteken om tot aan een camping te geraken. Zo hadden we het nu eenmaal uitgepuzzeld. Dat is bij deze gebeurd.
Cadillac, bruisende stad (!) was deze morgen één geopende bakkerij rijk, waar ik alle croissants en rozijnenkoeken wegkaapte. D'r is ook één geopende supermarkt. Daar gingen we samen met vijf hollandse jonge fietsliefhebbers aan het plunderen. Met beneluxers zonder etensvoorraad wordt niet gezwanst!
Na een aangename tocht, met zijwind en hitte (de namiddag tot 38 gr) zijn we in het Baskenland toegekomen. Deze morgen fietsten we de Gironde over en de autosnelweg "Entre deux mers" van Toulouse naar Bordeaux en reden we verder zuidwestwaarts door de Graves-wijnstreek. Wegwijzers naar Puyol en Sauternes verraden de voortbrengsels van deze groene streek.
Het ging goed vooruit en vanaf Landiras kwamen we echt in de Landes terecht. Deze uitgestrekte en zeer dunbevolkte streek is een eindeloos gebied van dennenbossen. Van hier tot aan de Baskische Golf. Indrukwekkend, die kaarsrechte asfaltwegen temidden het onophoudelijke concert van de cicades. De hitte blijft plakken tussen de bomen. Dit is de streek bij uitstek voor eenzaten. Hier is niets. Dit is het voorgeborgte van de Australische outback.
Voor de middag hadden we onze zinnen gezet op Hostens. Daar vonden we inderdaad enkele restaurants. In één ervan, bij Jeanine, kregen we voor 11 euro een verse tomatensoep, meloen met rode biet en worst. Het hoofdgerecht was een eendenpoot (of een varkenslapje) met pasta. De flan met Grand Marnier kwam er achteraan. God, we hebben lekker gegeten. De wijn aan 1 euro het glas was uiterst verlokkelijk, maar ik wilde geen dipje deze namiddag. Vandaar dat we het hielden bij de obligate suikerbom: cola. Bij het afrekenen had ik aan de patron verteld van waar we kwamen, waar we gingen en hoe. Bij het vertrekken stond de helft van de gelagzaal voor het open raam. "De la Belgique, à vélo, avec ces enfants ?!". Leuk hé... Het gebeurt ook dat motards die ons kruisen het v-teken maken. Of oudere mensen die ons "bonne voyage" toeroepen...
Aan het kerkje van Moustey zagen we een oud monumentje staan:"Compostella 1000 km". Zou dat waar zijn?
Even reden we langs de N134. Gelukkig niet te lang, 500 m verder zaten we weer op een kleine departemantale. Goed boekske van Clemens Sweerman. Het drukke vrachtwagenverkeer boezemt ons toch soms enige schrik in. Dit vervoer vermijdt langs hier de péages.
Morgen rijden we naar Dax. Hopelijk blijft de wind uit de goede richting blazen. Misschien, als het weer helder is, zouden we de Pyreeeën kunnen zien liggen.
Nu zitten we op de camping van Labouheyre. Het ligt vlak aan een kunstmatig meer: Parc de Peyre. En ja, we zijn in het Baskenland, want even verder ligt een publieke kaatsbaan.
God, ik mis een Leffe of een Chimay. Een blauwe graag, dank u...(ps: dit is papa zijn tekst, de kinderen dromen van Magnums en winkelen in de stad).
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Cadillac, bruisende stad (!) was deze morgen één geopende bakkerij rijk, waar ik alle croissants en rozijnenkoeken wegkaapte. D'r is ook één geopende supermarkt. Daar gingen we samen met vijf hollandse jonge fietsliefhebbers aan het plunderen. Met beneluxers zonder etensvoorraad wordt niet gezwanst!
Na een aangename tocht, met zijwind en hitte (de namiddag tot 38 gr) zijn we in het Baskenland toegekomen. Deze morgen fietsten we de Gironde over en de autosnelweg "Entre deux mers" van Toulouse naar Bordeaux en reden we verder zuidwestwaarts door de Graves-wijnstreek. Wegwijzers naar Puyol en Sauternes verraden de voortbrengsels van deze groene streek.
Het ging goed vooruit en vanaf Landiras kwamen we echt in de Landes terecht. Deze uitgestrekte en zeer dunbevolkte streek is een eindeloos gebied van dennenbossen. Van hier tot aan de Baskische Golf. Indrukwekkend, die kaarsrechte asfaltwegen temidden het onophoudelijke concert van de cicades. De hitte blijft plakken tussen de bomen. Dit is de streek bij uitstek voor eenzaten. Hier is niets. Dit is het voorgeborgte van de Australische outback.
Voor de middag hadden we onze zinnen gezet op Hostens. Daar vonden we inderdaad enkele restaurants. In één ervan, bij Jeanine, kregen we voor 11 euro een verse tomatensoep, meloen met rode biet en worst. Het hoofdgerecht was een eendenpoot (of een varkenslapje) met pasta. De flan met Grand Marnier kwam er achteraan. God, we hebben lekker gegeten. De wijn aan 1 euro het glas was uiterst verlokkelijk, maar ik wilde geen dipje deze namiddag. Vandaar dat we het hielden bij de obligate suikerbom: cola. Bij het afrekenen had ik aan de patron verteld van waar we kwamen, waar we gingen en hoe. Bij het vertrekken stond de helft van de gelagzaal voor het open raam. "De la Belgique, à vélo, avec ces enfants ?!". Leuk hé... Het gebeurt ook dat motards die ons kruisen het v-teken maken. Of oudere mensen die ons "bonne voyage" toeroepen...
Aan het kerkje van Moustey zagen we een oud monumentje staan:"Compostella 1000 km". Zou dat waar zijn?
Even reden we langs de N134. Gelukkig niet te lang, 500 m verder zaten we weer op een kleine departemantale. Goed boekske van Clemens Sweerman. Het drukke vrachtwagenverkeer boezemt ons toch soms enige schrik in. Dit vervoer vermijdt langs hier de péages.
Morgen rijden we naar Dax. Hopelijk blijft de wind uit de goede richting blazen. Misschien, als het weer helder is, zouden we de Pyreeeën kunnen zien liggen.
Nu zitten we op de camping van Labouheyre. Het ligt vlak aan een kunstmatig meer: Parc de Peyre. En ja, we zijn in het Baskenland, want even verder ligt een publieke kaatsbaan.
God, ik mis een Leffe of een Chimay. Een blauwe graag, dank u...(ps: dit is papa zijn tekst, de kinderen dromen van Magnums en winkelen in de stad).
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten