Dag 12 - Poitiers - 0 km(:-))
Franse nationale feestdag. We hebben ons aan de plaatselijke gewoontes aangepast en hebben vooreerst het volledige militaire défilé bekeken op tv (da's wat anders dan dat van Brussel) en natuurlijk het occasionele interview met de first lady Carla. Voilà, we zijn al halverwege de naturalisatieprocedure. De laatste etappe zetten we deze namiddag in met het bekijken van de aankomst van de Tour.
Deze nacht waren we weeral blij dat we in een veilig hotel zaten. Wat een regen en gedonder ! Enkel jammer van die engelse scholieren die de andere gasten hier 's nachts wakker houden. Maar ja, de vermoeidheid deed ons dan toch snel inslapen. Eerlijke verwondering: zowel de meisjes als ikzelf slapen beter in een tent. Waar moet dat met ons naartoe?
De beentjes voelen nog altijd vermoeid aan, de muggen-mieren-spinnenbeten jeuken en de blauwe plekken van de pedalen voelen nog altijd "heerlijk" aan (ahum).
Poitiers is een historisch rijke stad met wortels tot in de Romeinse tijd. De stad is gebouwd op een heuvel in een bocht van de Clain. De stad rijgt de kapellen, kerken en kathedralen als een parelsnoer aaneen. We ontdekten ondertussen de rode, blauwe en gele lijnen die de bezoekers langs alle belangrijke, veelal beschermde monumenten leiden. Zo deden ook wij deze namiddag. 't Was echt de moeite. Alle kerken beginnen op een moment op elkaar te lijken, maar sommigen hebben toch meer uitstraling en maken meer indruk dan de andere. Ik onthou vooral de Sainte-Radegonde met de stoffelijke overschotten van deze 6de eeuwse koningsdochter. De koude, vochtige en donkere crypte is op z'n minst speciaal te noemen. Wensjes konden we kwijt op kleine papiertjes die dan wekelijks door de zusters redemptoristen worden ophaald. Wat doen ze met onze vlaamse tekstjes? Wonderlijk genoeg deden de dochters de moeite ze in het frans neer te pennen. Wat op school een straf is, wordt hier gedaan uit vrije wil. Dat moeten we onthouden voor later.
Kris en Dees uit Oostende zijn hier op 24 mei gepasseerd. We merkten hun notities op in het gastenboek van een van de kerken. We telden even terug tot aan hun aankomst in Compostella en kwamen tot de conclusie dat we nog in de veilige zone zitten van onze planning.
Daarna zijn we dorstig een bistro binnengelopen: "La Serrurerie". Wat een sfeer. Genoeg ambiance om anderhalf uur rustig te genieten van thee en een grand café en "mensjesobserveren".
We hebben ook de tijd genomen om nog eens na te denken over onze volgende etappes. Het besluit, we kiezen voor Angoulême, Saint-Emilion, Cadillac, Biganon, Labouheyre, Dax, Oloron-Sainte Marie. Het zal makkelijker zijn om ons aan de gekende pelgrimsroute te houden in plaats van zelf de rechtste weg te kiezen. Generaties pelgrims zullen wel goede redenen gehad hebben om zo'n bocht westwaarts te maken.
Ondertussen maakt Poitiers zich op voor het 14 juli-vuurwerk. Om 23 uur gaan ze van start. 'K Ben curieus.
Met een glaasje Haute-Poitouwijn vlak voor mij sluit ik bij deze de rustdag af. De was is gedaan, we kunnen morgen weer op pad...
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Deze nacht waren we weeral blij dat we in een veilig hotel zaten. Wat een regen en gedonder ! Enkel jammer van die engelse scholieren die de andere gasten hier 's nachts wakker houden. Maar ja, de vermoeidheid deed ons dan toch snel inslapen. Eerlijke verwondering: zowel de meisjes als ikzelf slapen beter in een tent. Waar moet dat met ons naartoe?
De beentjes voelen nog altijd vermoeid aan, de muggen-mieren-spinnenbeten jeuken en de blauwe plekken van de pedalen voelen nog altijd "heerlijk" aan (ahum).
Poitiers is een historisch rijke stad met wortels tot in de Romeinse tijd. De stad is gebouwd op een heuvel in een bocht van de Clain. De stad rijgt de kapellen, kerken en kathedralen als een parelsnoer aaneen. We ontdekten ondertussen de rode, blauwe en gele lijnen die de bezoekers langs alle belangrijke, veelal beschermde monumenten leiden. Zo deden ook wij deze namiddag. 't Was echt de moeite. Alle kerken beginnen op een moment op elkaar te lijken, maar sommigen hebben toch meer uitstraling en maken meer indruk dan de andere. Ik onthou vooral de Sainte-Radegonde met de stoffelijke overschotten van deze 6de eeuwse koningsdochter. De koude, vochtige en donkere crypte is op z'n minst speciaal te noemen. Wensjes konden we kwijt op kleine papiertjes die dan wekelijks door de zusters redemptoristen worden ophaald. Wat doen ze met onze vlaamse tekstjes? Wonderlijk genoeg deden de dochters de moeite ze in het frans neer te pennen. Wat op school een straf is, wordt hier gedaan uit vrije wil. Dat moeten we onthouden voor later.
Kris en Dees uit Oostende zijn hier op 24 mei gepasseerd. We merkten hun notities op in het gastenboek van een van de kerken. We telden even terug tot aan hun aankomst in Compostella en kwamen tot de conclusie dat we nog in de veilige zone zitten van onze planning.
Daarna zijn we dorstig een bistro binnengelopen: "La Serrurerie". Wat een sfeer. Genoeg ambiance om anderhalf uur rustig te genieten van thee en een grand café en "mensjesobserveren".
We hebben ook de tijd genomen om nog eens na te denken over onze volgende etappes. Het besluit, we kiezen voor Angoulême, Saint-Emilion, Cadillac, Biganon, Labouheyre, Dax, Oloron-Sainte Marie. Het zal makkelijker zijn om ons aan de gekende pelgrimsroute te houden in plaats van zelf de rechtste weg te kiezen. Generaties pelgrims zullen wel goede redenen gehad hebben om zo'n bocht westwaarts te maken.
Ondertussen maakt Poitiers zich op voor het 14 juli-vuurwerk. Om 23 uur gaan ze van start. 'K Ben curieus.
Met een glaasje Haute-Poitouwijn vlak voor mij sluit ik bij deze de rustdag af. De was is gedaan, we kunnen morgen weer op pad...
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten