Dag 19 - Berceau Saint-Vincent de Paul - Osserain Rivereyte (nabij Sauveterre de Béarn) - 63 km
We hebben deze nacht weeral eens geluk gehad. We zaten veilig in onze kamers in het gastenverblijf van de Zusters van Liefde in Saint-Vincent de Paul, terwijl buiten een ferm onweer opstak. Bliksem, donder en bakken water. Een indrukwekkend schouwspel zo op de binnenkoer van een klooster. Het zou niet leuk geweest zijn in ons Decathlon-tentje. Rond 4 uur deze morgen kwam dan een nieuwe onweersbui over.
Deze morgen hebben we om half negen het ontbijt gekregen in de eetzaal van de zusters. Soms was het moeilijk om te weten of praten gepast was, vermits er in dezelfde zaal ook duitse zusters zaten die op retraite waren. En die mogen niet praten. Baguette, boter, pruimenconfituur en koffie of chocolademelk.
We wilden toch nog de kerk en de geboorteplaats van de heilige Vincent de Paul bezoeken. In zijn woorden en daden doet hij me denken aan onze eigenste priester Daens die opkwam voor de arme textielarbeiders in Aalst. Vincent deed hetzelfde voor de arme landbouwersbevolking alhier, maar dan wel 300 jaar eerder.
We werden hartelijk uitgewuifd door de zusters, moesten op de foto en werden een goede reis toegewenst. Toffe mensen! En verrassend goed georganiseerd qua onthaal van bezoekers.
We richtten onze voorwielen richting Dax. Het is een levendige stad met veel winkels en véél bakkerijen en chocolatiers die de meest heerlijke geuren de straat in sturen. De eerste Baskische gebakken verschijnen, bv de Pastis des Pyrennées. Moeten we zeker nog eens proeven. Voorlopig hielden we het op de obligate chocoladekoeken.
Vermits Hannelore haar zonnebril heeft laten liggen aan de Lac de Peyre kwamen de shops precies op tijd. Vader verdeed ondertussen zijn tijd door in de winkelstraat op de fietsen te letten en de voorbijgangers gade te slaan.
Na de middag kwamen we eerst in een vlot rijdend, licht glooiend terrein. De wind in de rug, dat ging goed. Maar toch, de lucht zat erg dreigend. We hielden het droog tot Sorde-l'Abbaye, net na Peyrehorade. Toen begon het weer te regenen, zo'n echte druilregen die tot op het vel gaat. De temperatuur zit ook 20 gr lager dan gisteren. Dit is een vervelend weer voor inspannende activiteiten. De kw's houden niet alleen de wind, maar ook de transpiratie tegen en worden na enige tijd even nat vanbinnen als vanbuiten. Hoe dan ook, tijdens de afdalingen houden ze ons het best warm.
Dit is de streek van de kiwikwekers. De smakelijke vruchten hangen al bijna rijp aan de ondersteunde struiken.
We hielden het voor bekeken in Sauveterre de Béarn. De jonge dame van de toeristische dienst verzette hemel en aarde om voor ons een slaapplaats te vinden. Het lukte. Bij mijnheer Pascal Sourrost in Osserain, aan de overkant van de rivier Gave d'Oloron. Dat is slechts 2 km uit de route.
We logeren deze nacht in een statig, karaktervol huis, volgestouwd met meubels uit grootmoeders tijd. Toen we daarnet de luiken openden paradeerden de koeien door de straat, op weg om gemolken te worden. Prachtig. Aan de overkant van de wei wordt "jeu de boules" gespeeld.
We krijgen ook avondeten. Een dikke groentensoep, daarna chipolatta met pasta en pepperade en een perfect geaffineerde camembert achteraf. Samen met enkele frisse glazen rosé. De mens is duidelijk zenuwachtig van al dat volk in zijn huis. Zelf legde hij al te voet de weg af van hier tot in Léon. Wat wij al dachten bevestigt hij, d'r zijn zeer weinig pelgrims op pad. Waar zijn die dan allemaal naartoe? Hij stelt ons ook gerust, vanaf nu wordt het enkel maar gemakkelijker om slaping te vinden.
Op de klanken van de nabijgelegen klokkentoren en de ondertussen opnieuw ruisende regen... Welterusten. Euskal Herria!
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Deze morgen hebben we om half negen het ontbijt gekregen in de eetzaal van de zusters. Soms was het moeilijk om te weten of praten gepast was, vermits er in dezelfde zaal ook duitse zusters zaten die op retraite waren. En die mogen niet praten. Baguette, boter, pruimenconfituur en koffie of chocolademelk.
We wilden toch nog de kerk en de geboorteplaats van de heilige Vincent de Paul bezoeken. In zijn woorden en daden doet hij me denken aan onze eigenste priester Daens die opkwam voor de arme textielarbeiders in Aalst. Vincent deed hetzelfde voor de arme landbouwersbevolking alhier, maar dan wel 300 jaar eerder.
We werden hartelijk uitgewuifd door de zusters, moesten op de foto en werden een goede reis toegewenst. Toffe mensen! En verrassend goed georganiseerd qua onthaal van bezoekers.
We richtten onze voorwielen richting Dax. Het is een levendige stad met veel winkels en véél bakkerijen en chocolatiers die de meest heerlijke geuren de straat in sturen. De eerste Baskische gebakken verschijnen, bv de Pastis des Pyrennées. Moeten we zeker nog eens proeven. Voorlopig hielden we het op de obligate chocoladekoeken.
Vermits Hannelore haar zonnebril heeft laten liggen aan de Lac de Peyre kwamen de shops precies op tijd. Vader verdeed ondertussen zijn tijd door in de winkelstraat op de fietsen te letten en de voorbijgangers gade te slaan.
Na de middag kwamen we eerst in een vlot rijdend, licht glooiend terrein. De wind in de rug, dat ging goed. Maar toch, de lucht zat erg dreigend. We hielden het droog tot Sorde-l'Abbaye, net na Peyrehorade. Toen begon het weer te regenen, zo'n echte druilregen die tot op het vel gaat. De temperatuur zit ook 20 gr lager dan gisteren. Dit is een vervelend weer voor inspannende activiteiten. De kw's houden niet alleen de wind, maar ook de transpiratie tegen en worden na enige tijd even nat vanbinnen als vanbuiten. Hoe dan ook, tijdens de afdalingen houden ze ons het best warm.
Dit is de streek van de kiwikwekers. De smakelijke vruchten hangen al bijna rijp aan de ondersteunde struiken.
We hielden het voor bekeken in Sauveterre de Béarn. De jonge dame van de toeristische dienst verzette hemel en aarde om voor ons een slaapplaats te vinden. Het lukte. Bij mijnheer Pascal Sourrost in Osserain, aan de overkant van de rivier Gave d'Oloron. Dat is slechts 2 km uit de route.
We logeren deze nacht in een statig, karaktervol huis, volgestouwd met meubels uit grootmoeders tijd. Toen we daarnet de luiken openden paradeerden de koeien door de straat, op weg om gemolken te worden. Prachtig. Aan de overkant van de wei wordt "jeu de boules" gespeeld.
We krijgen ook avondeten. Een dikke groentensoep, daarna chipolatta met pasta en pepperade en een perfect geaffineerde camembert achteraf. Samen met enkele frisse glazen rosé. De mens is duidelijk zenuwachtig van al dat volk in zijn huis. Zelf legde hij al te voet de weg af van hier tot in Léon. Wat wij al dachten bevestigt hij, d'r zijn zeer weinig pelgrims op pad. Waar zijn die dan allemaal naartoe? Hij stelt ons ook gerust, vanaf nu wordt het enkel maar gemakkelijker om slaping te vinden.
Op de klanken van de nabijgelegen klokkentoren en de ondertussen opnieuw ruisende regen... Welterusten. Euskal Herria!
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten