Dag 29 - Carrión de los Condes - El Burgo Ranero - 58 km
44,8 gr. Da's warm genoeg om het na 58 stoffige kilometer voor bekeken te houden.
Deze morgen aten we zoals vele andere Caminogangers op het terras van de lokale bar. Een aantal aanwezige gasten herkenden we en omgekeerd. Het vers geperst fruitsap kost hier een habbekrats en is heerlijk.
Vanuit Carrión volgden we de oude pelgrimsweg. Grind, zand en stof vormden voor ons de nieuwe, (s)toffe uitdaging. Het is wel iets lastiger rijden, maar je geraakt meer opgenomen in de grote troep Santiago-gangers. Het geeft je een speciaal gevoel. We krijgen bijna medelijden met de wandelaars die deze vlakte door moeten. Ik ben dan toch liever te fiets. Hannelore voegt er aan toe: per auto is nog beter.
Stof maakt dorstig, dus stopten we in bijna elk dorp op onze weg voor ofwel een cola in de bar of fris water in de dorpswinkel. De afstand tussen de dorpen is hier wel veel groter.
In een godvergeten gat, genaamd Moratinos vond Hannelore een credential met vele stempels. Blijkbaar vergeten door ene Emily uit Sevilla. Het document is niet alleen een mooi soevenier maar ook de enige manier om in de refugio's binnen te geraken. De dorpsmensen in het kerkportaal konden eigenaardig genoeg een nauwkeurige beschrijving geven van de eigenares. Vermits het blijkbaar wandelaars waren, zouden we ze wel vlot inhalen. We vonden het groepje op een terras in het volgende dorp. Blij dat we ze vonden en hen het document terug konden geven hadden we een kleine dankjewel verwacht, maar Hannelore kreeg enkel een minachtende reactie. Het waren blijkbaar Amerikanen. "It's only a piece of paper". Tja, wat doen die hier dan?
Het recept voor een goed spaans restaurant? Men neme een binnenkoer, men opene de garagepoort, men stouwe het vol met oude werktuigen, foto's, een kat, een parkiet en een kanarievogel. Men voege daarbij: twee vrouwen in de keuken, een viertal ferm paffende spaanse hombres aan een bar, een tatterende spaanse familie aan één tafel. Het resultaat: macaroni met tomatensaus en chorizo, vis-cordon-bleu, steak, gemengde sla, varkensfilet,... Tot je buikje rond gegeten is zodat je weer je stofbad inkunt.
We trekken verder de leegte in, richting Sahagun. Door warmte zijn we loom, de kilometers gaan plakkerig traag. Gelukkig kunnen we onze voeten verfrissen in het koude water van een rivier.
In Berciamos del Real Camino slaan we een nieuwe vooraad frisse drank in. Wat gebeuren hier boeiende dingen in dit dorp. In het half uur dat wij op het bankje zitten noteren we volgende evenementen: 2 bromfietsers, 1 quad, 1 half-verloren wandelaar op zoek naar de albergue, Jesus (de eigenaar van het winkeltje) die naar de kale bakstenen muur van de overbuur staart, 3 zwaluwen die van telefoondraad veranderen. Voilà, dat is het leven heden ten dage in dit dorp. Volgens Kathleen is de grootst mogelijk uitdaging of kick voor de jeugd hier: fietsen op het voetpad, lekker stout! Later op de avond, op het terras van onze verblijfplaats in El Burgo, zou een Nederlander me zeggen dat ik het allemaal niet begrijp, dat ik de microbe nog niet te pakken heb...
Nu zitten we in El Burgo. Voor het hostal verzamelden een 15 tal mannen voor het kaartspel, er wordt sporadisch gezongen, regelmatig gedronken en vooral veel gebabbeld. Elke voorbijkomende pelgrim wordt nauwkeurig getaxeerd.
We hebben een nieuwe vorm van criminaliteit op de Camino bedacht: in plaats van mensen dingen af te nemen, smijt je gewoon je eigen overtollige bagage op hun fiets. Dat zou nogal eens misdadig zijn bij deze temperaturen.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Deze morgen aten we zoals vele andere Caminogangers op het terras van de lokale bar. Een aantal aanwezige gasten herkenden we en omgekeerd. Het vers geperst fruitsap kost hier een habbekrats en is heerlijk.
Vanuit Carrión volgden we de oude pelgrimsweg. Grind, zand en stof vormden voor ons de nieuwe, (s)toffe uitdaging. Het is wel iets lastiger rijden, maar je geraakt meer opgenomen in de grote troep Santiago-gangers. Het geeft je een speciaal gevoel. We krijgen bijna medelijden met de wandelaars die deze vlakte door moeten. Ik ben dan toch liever te fiets. Hannelore voegt er aan toe: per auto is nog beter.
Stof maakt dorstig, dus stopten we in bijna elk dorp op onze weg voor ofwel een cola in de bar of fris water in de dorpswinkel. De afstand tussen de dorpen is hier wel veel groter.
In een godvergeten gat, genaamd Moratinos vond Hannelore een credential met vele stempels. Blijkbaar vergeten door ene Emily uit Sevilla. Het document is niet alleen een mooi soevenier maar ook de enige manier om in de refugio's binnen te geraken. De dorpsmensen in het kerkportaal konden eigenaardig genoeg een nauwkeurige beschrijving geven van de eigenares. Vermits het blijkbaar wandelaars waren, zouden we ze wel vlot inhalen. We vonden het groepje op een terras in het volgende dorp. Blij dat we ze vonden en hen het document terug konden geven hadden we een kleine dankjewel verwacht, maar Hannelore kreeg enkel een minachtende reactie. Het waren blijkbaar Amerikanen. "It's only a piece of paper". Tja, wat doen die hier dan?
Het recept voor een goed spaans restaurant? Men neme een binnenkoer, men opene de garagepoort, men stouwe het vol met oude werktuigen, foto's, een kat, een parkiet en een kanarievogel. Men voege daarbij: twee vrouwen in de keuken, een viertal ferm paffende spaanse hombres aan een bar, een tatterende spaanse familie aan één tafel. Het resultaat: macaroni met tomatensaus en chorizo, vis-cordon-bleu, steak, gemengde sla, varkensfilet,... Tot je buikje rond gegeten is zodat je weer je stofbad inkunt.
We trekken verder de leegte in, richting Sahagun. Door warmte zijn we loom, de kilometers gaan plakkerig traag. Gelukkig kunnen we onze voeten verfrissen in het koude water van een rivier.
In Berciamos del Real Camino slaan we een nieuwe vooraad frisse drank in. Wat gebeuren hier boeiende dingen in dit dorp. In het half uur dat wij op het bankje zitten noteren we volgende evenementen: 2 bromfietsers, 1 quad, 1 half-verloren wandelaar op zoek naar de albergue, Jesus (de eigenaar van het winkeltje) die naar de kale bakstenen muur van de overbuur staart, 3 zwaluwen die van telefoondraad veranderen. Voilà, dat is het leven heden ten dage in dit dorp. Volgens Kathleen is de grootst mogelijk uitdaging of kick voor de jeugd hier: fietsen op het voetpad, lekker stout! Later op de avond, op het terras van onze verblijfplaats in El Burgo, zou een Nederlander me zeggen dat ik het allemaal niet begrijp, dat ik de microbe nog niet te pakken heb...
Nu zitten we in El Burgo. Voor het hostal verzamelden een 15 tal mannen voor het kaartspel, er wordt sporadisch gezongen, regelmatig gedronken en vooral veel gebabbeld. Elke voorbijkomende pelgrim wordt nauwkeurig getaxeerd.
We hebben een nieuwe vorm van criminaliteit op de Camino bedacht: in plaats van mensen dingen af te nemen, smijt je gewoon je eigen overtollige bagage op hun fiets. Dat zou nogal eens misdadig zijn bij deze temperaturen.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Dont eat too much dust.
BeantwoordenVerwijderenWhen the going gets tough the tough get going.
(Old English saying)
Harold