Ria en Wim op de fiets... door Europa!

Een pelgrimstocht naar het graf van Sint-Jacob eindigt niet in Santiago, maar in Fisterra. Dit is de plaats waar zijn dode lichaam volgens de overlevering aanspoelde. Dit is ook de plek waar een pelgrim zijn pelgrimage beeindigd en naar het normale bestaan terugkeert. Traditiegetrouw doet hij dat door het verbranden van een kledingstuk. Hedentendage is het maken van vuur uit den boze. We kozen voor een originelere manier. Elk van ons schreef zijn korte boodschap op een klein stukje papier. Die stukjes gooiden we samen van de rotskaap naar beneden, direct gegrepen door de sterke wind op dit vooruitstekende westelijke punt in de Atlantische oceaan. We geven ze uit handen. Deze reis is ten einde. En het valt ons werkelijk op. In ons gemoed komt nu het duidelijke besef: het project is ten einde. Deze reis waar we zo lang aan werkten, waar we vijf weken voor leefden op een ritme van opstaan, ontbijt zoeken, fietsen, eten en drinken bijeenhalen, improviseren, een slaapplek vinden, wassen en

De laatste heuvel, de laatste afdaling. De eerste kijk op de torens van Santiago vanop de Monte de Gozo. Inderdaad, de kathedraaltorens moeten vanop de heuvels de ongelijke concurrentie aangaan met appartementen en kantoorgebouwen, maar die eerste aanblik op de eindbestemming blijft een eeuwige herinnering. Vijf weken, 35 dagen hebben we hierheen gefietst. Vanuit België, door ons grote buurland Frankrijk, door dat minder bekende Noord-Spanje en nu staan we aan de rand van de stad. Chauvenisten als we zijn kopen we in een winkeltje nog vlug enkele viltstiften om op de zijkanten van onze fietszakken duidelijk te markeren dat wij komen uit het land van Albert en Paola. Daarna de laatste straten door. De wandelende en fietsende pelgrims om je heen. Op een bepaald moment moet je te voet verder, meegenomen door de mensenstroom, richting kathedraalplein. Je ontwaart plots de torens en voor je het weet sta je op het plein. En nu? Je heeft mekaar een dikke pakkerd, klopt mekaar op de schouders,

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

Nog 7 km. Oef! Het langverwachte einddoel is in zicht. Wat een dag! Deze morgen met een bang hart vertrokken nadat ik gisterenavond het versnellingsapparaat heb hersteld. Maar... Het lukte. In Portomarin hebben we de eerste kilometer zonder kettingprobleem gevierd met heerlijke croissants, koffie en vers fruitsap. Eerste ochtendwerkje: 12 km klimmen. 't Was bijzonder zwaar en zweterig. Je spieren beginnen na een eind te verzuren, maar je moet verder hé. Van een kleinere versnelling naar nog kleinere en maar blijven duwen op die pedalen en trekken aan dat stuur. Op elke top wacht de eerste tot de anderen ook toegekomen zijn. We laten niemand achter. Na 8 kilometer verandert de sfeer. We worden opgeslorpt in een eindeloze stroom pelgrims. Eerst 4, dan tien, enkele tientallen... Tot we moeten bellen om er door te komen. Xacobeo brengt duidelijk een massa volk op de been. Hellingen blijven zwaar, maar al die mensen rond je geven je energie. Franse scouts, italiaanse seminaristen in zwa

"De laatste loodjes wegen het zwaarst". Hoe waar is nu ook weer dit spreekwoord. Met Santiago in zicht komt elke heuvel hoger en elke klim zwaarder over. Deze morgen hebben we ons privé cultureel centrum weer netjes achtergelaten en zijn we aan de laatste 8 km omhoog begonnen. Eerst de Cebreiro (1310m), dan de Alto San Roque (1270m), dan de Alto do Poio (1335m). Zwaar, maar het uitzicht over de lagere delen van Galicië is wonderbaar mooi. Wij zitten boven de wolken en dat heeft een bijkomende speciale touch aan het landschap. Voor de koffie moesten we wachten tot in Cebreiro, want in het dorp waar we sliepen was nog niets open. Zelfs de bakker opent om 10u. In Cebreiro hangt een zeer commerciële sfeer die me doet denken aan de gelijkaardige overdreven commerciële drang naar valse authenticiteit als in sommige dorpen in Wales, Cornwall of Bretagne. Het krioelt van de "pelgrims". Nu pas begrijpen we de opmerkingen die we eerder lazen in andere reisverslagen over de ma

Deze morgen hebben we heerlijk kunnen ontbijten in onze b&b in El Acebo, hoog in de bergen. Ongelooflijk hoeveel pelgrims 's morgens door zo'n afgelegen dorp trekken. Zonder deze continue mensenstroom zouden dorpjes als deze echt doodbloeden. Compostella is een economische factor van belang in deze streek. Eerst hadden we een heel lange, prachtige afdaling. De natuur is zeer groen, met beekjes, kastanjebomen, grasvelden,... Na ettelijke kilometers is de fun gedaan. Molinaseca ligt zichzelf te spiegelen in het water van de rivier. De dorpskern werd rustiek onderhouden en heropgebouwd. Ook hier zitten alle bars vol trekkers. Van hieruit gaat het even omhoog naar Ponferrada. Langs het tempelierskasteel kom je het levendige centrum binnen. We hebben niet echt zin in warm eten dus kopen we brood en beleg in een lokale supermarkt. Op een bank in het stadspark wordt alles verorberd. Het is opnieuw verrassend om te zien hoe vriendelijk de spanjaarden zijn tegenover Compostella-gang

Een mooie dag met een magische avond! We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken. De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef! Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug. Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel

Een mooie dag met een magische avond! We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken. De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef! Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug. Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel

De bar in El Burgo was deze morgen al weer proper geveegd. Spanjaarden in een bar hebben immers overal de gewoonte alles op de grond te gooien: sigarettenpeuken, papiertjes, notendoppen, alles. Op het einde van een drukke avond en nacht ziet de vloer van zo'n bar er uit als een slagveld. In deze schoongeveegde bar konden we ons weer tegoed doen aan chocoladekoeken, croissants, vers sinaasappelsap en koffie. De wind zat zeer goed en was krachtig. Langs de weg haalden we één voor één alle andere wandelende pelgrims in. Op een eind begin je ze allen te herkennen. "Buen camino" moet je zo wel tientallen keren herhalen en beantwoorden met "Gracias". Tegen elven reden we al León binnen. Recht naar de kathedraal voor de zondagse mis met klanken van het magistrale orgel. Veel pelgrims maken van de kans gebruik om hier ook even tot rust te komen. Vlak naast de kathedraal stallen we onze fietsen tegen de gevel. Wijzelf kiezen voor paella op het terras. Het is leuk om voor

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

44,8 gr. Da's warm genoeg om het na 58 stoffige kilometer voor bekeken te houden. Deze morgen aten we zoals vele andere Caminogangers op het terras van de lokale bar. Een aantal aanwezige gasten herkenden we en omgekeerd. Het vers geperst fruitsap kost hier een habbekrats en is heerlijk. Vanuit Carrión volgden we de oude pelgrimsweg. Grind, zand en stof vormden voor ons de nieuwe, (s)toffe uitdaging. Het is wel iets lastiger rijden, maar je geraakt meer opgenomen in de grote troep Santiago-gangers. Het geeft je een speciaal gevoel. We krijgen bijna medelijden met de wandelaars die deze vlakte door moeten. Ik ben dan toch liever te fiets. Hannelore voegt er aan toe: per auto is nog beter. Stof maakt dorstig, dus stopten we in bijna elk dorp op onze weg voor ofwel een cola in de bar of fris water in de dorpswinkel. De afstand tussen de dorpen is hier wel veel groter. In een godvergeten gat, genaamd Moratinos vond Hannelore een credential met vele stempels. Blijkbaar vergeten door ene

Ontbijt in Burgos, dat mag geen probleem zijn. De panaderias en cafeterias zijn alom tegenwoordig. Een "café americano" (groot zonder melk), een café con leche of hun colacao (warme chocolademelk) is een ochtendlijk genoegen. Daarna de fiets op en de weg uit de stad zoeken aan de hand van de ontelbare gele pijlen, caminosterren, opschriften, ... Je kunt moeilijk missen. Buiten Burgos wachten ons al snel de eindeloze graanvlakten. We komen dicht bij de Tierra de Campos, ja die van het "spaanse graan heeft de orkaan doorstaan". Eindeloos recht is de weg, aan de horizon met de hemel versmolten in een luchtspiegeling. Ik weet nu waarom ze "Spanj-AARD" zeggen tegen de Iberiërs. Volgens mij wonen ze onder de grond. De ganse tijd zie je géén levende ziel op straat, in de velden of op de wegen. Maar wanneer je om 13 uur halt houdt op een desolaat kruispunt met enkel een restaurant en een tankstation, dan zie je een magisch fenomeen. Eerst zit je moederziel alleen

Vandaag was het rustdag. Lekker lang geslapen en daarna de stad in. De straatjes verkennen en de andere pelgrims gadeslaan. De prachtige, praalrijke kathedraal bezoeken. Je ogen de kost geven aan de schilderwerken van Van Cleef, de brussels-brabantse wandtapijten, de albasten grafmonumenten, de luchtige koepels, de hemelse gewelven,... die mensen hadden er verstand van indertijd. Die van onze tijd ook. Een duizeligmakende 3d-visualisatie van de Castilliaanse Jacobeoroute en de structuur van de kathedraal zijn fantastisch goed gemaakt. Een bezoek van de kathedraal houdt je hier gemakkelijk 2 uren bezig. Voor de kathedraal zagen we ook weer onze spaanse fietspelgrims terug. Ze waren zeer verwonderd dat we gisterenavond al toegekomen waren. Daarna churros con chocolate. Nog wat flaneren door de parken en de winkelstraten. Zachte chorizo bij een lokale charcutier om uit het vuistje op te eten. Een ijsje op de Plaza Mayor. Een koffie op een ander pleintje tot... Verdorie! Waar is Hannelore&

Spaanse campinguitbaters die de dochters van een vlaamse vader een letterlijk koude douche willen geven na een ganse dag fietsen in de hitte, wezen gewaarschuwd: ze zullen een vlaamse colère krijgen in 't vermassacreerd spaans... Tot ze een deel van zijn geld teruggeven. Dat is hetgeen onze uitbater van gisterenavond overkwam. Niets te "mañana". Hoe dan ook, we hebben goed geslapen. Voor het ontbijt trokken we naar een lokale bar. Zo'n spaanse bar is een fenomeen op zich. Rond negen uur loopt zo'n etablissement vol met arbeiders, gepensioneerden, bedienden, commerciëlen,... voor café con leche, café, croissants,... Er wordt gebabbeld, geroddeld, onderhandeld en vooral veel gerookt. Het is de moeite om al die activiteit gade te slaan. In Najera vielen ons de antennes en schoorstenen op. Ze zitten vol ooievaars, honderden. Je ziet ze ook hoog in de lucht zweven op de thermiek. Met onze 2 dochters in de buurt jagen we die beesten angstvallig van ons weg. We fi

We zijn deze morgen rijkelijk laat uit het Hostal El Volante vertrokken. Zo heerlijk geslapen tussen kraakverse lakens en dat na het lekkere eten van gisterenavond. Rond 10u hebben we koeken, yoghurt en fruitmelk gegeten op de parking van het Eroski-center. Voor de slechten van geest onder jullie... Da's een lokale soort Delhaize met een raar klinkende naam. Onze eerste stopplaats, de beroemde wijnfontein van Irache. Ter compensatie van de bouw van een wijnbedrijf, vlak bij het klooster van Irache, staan twee kraantjes in de muur. Eén met wijn, de andere met water. Tuurlijk moesten we proeven en we waren niet alleen. Een groep franstalige belgen, wandelaars lestte ook de dorst met de heerlijke rode wijn. Bleek dat ze uit Braine l'Alleud kwamen en zeer goed Partena kenden. Wat een toeval! Elk jaar leggen ze een stuk van de Camino af. De portugese groep fietsers zou ons later nog eens tegenkomen en aanmoedigen. Het gebeurt vaak dat de dochters aanmoedigende woorden en bew

Met lood in de schoenen trokken we deze morgen de baan op. Eerst was ik met de fiets de hoger gelegen stad ingetrokken op zoek naar lekkers en zeer slaagde ik erin om de bakkerij toonbank leeg achter te laten.   De tocht begon zwaar. Nog altijd dezelfde vervelende wind. Eerst een lang stuk bergop, sleurend, trekkend en zodra eventjes stopte... ijskoud.  Hoe dan ook ze zetten door, en rond de middag kwamen we eindelijk in Monreal, net voor het einde van deze zware vallei.  Hier deden we ons tegoed aan ciabbata met kaas en salami op stoeltjes en tafeltjes van de lokale kruidenier, in het midden van de steeg.   We waren  pas vertrokken toen de dames sanitaire stop wilden houden... maar niet verder, want daar staat een grote groep wielrenners.  De meisjes kruipen achter struiken... komt toch wel een van die wielrenners naar ons gereden... "Wilde gijle ook iets meedrinken?". 't waren verdorie belgische fietsers die met Jovaka op fietstocht zaren naar Compostella.  Een heel

Het begon op een mooie manier. Het ontbijt werd door de gastheer van de b&b tot aan de deur van het studiootje gebracht. De croissants, koffie en fruitsap werkten we in de zon, in het midden van het grasveld, naar binnen. Rond 10u was alles weer gepakt en gezakt en vertrokken we langsheen de relatief rustige N240 richting het westen. De weg bracht ons via de Aragon naar het 21 km lange, azuurblauwe stuwmeer van Yesa. De combinatie tussen de grijze rotswanden, de lichtgroene, half onder water staande wilgen en het blauwe water is echt mooi. In Yesa zelf hebben 's middags gegeten. Toen al begon de wind in kracht toe te nemen. Vanuit Yesa hing het langs dezelfde nationale weg zeer omhoog (2 km aan 8%) en nog steiler naar omlaag (2 km aan 9%) richting Lumbier alwaar we over een oude spoorwegbedding reden die ons naar een cañonachtige kloof voerde. Door twee pikdonkere nauwe tunnels ging het grindpad verder. Op de hoge rotswanden nestelden arenden. Zeer indrukwekkend. Bij het doorri

Eerlijk? Het was een rotte dag! 62 km gezweet en de fietsen op de berg gesleurd en uiteindelijk slechts uiteindelijk iets meer dan 30 km dichter bij ons einddoel. Het alternatief voor de "drukke" carretera nacional die de reisgids ons voorstelde bleek bij nader inzien een eindeloze, nutteloze klim naar een 1100 m hoger gelegen klooster. Ria's versnellingen en remmen sloegen helemaal tilt en kort daarna ook de fietster zelf. Papa begon ook de absurditeit van deze alternatieve weg in te zien en verloor ook snel zijn eeuwige glimlach. Toen we uiteindelijk weer op de grote weg terechtkwamen, bezweet en totaal uitgeput, werden we verrast door ten eerste een drukke weg zonder ook maar enig spoor van fietspad en ten tweede een vreselijke tegenwind. Verschrikkelijk. Toen heb ik even gebeden tot Sint-Jacob voor een spoedige redding. We sleepten ons verder door Puente de la Reina. Veel oog voor de omgeving hadden we al helemaal niet meer. Ons einddoel, Berdun, bleek twee vreselijke

We zijn enigzins gedesoriënteerd. Deze morgen ontbijt in Frankrijk, daarna een lange, zeer lastige klim over de Col de Somport (da's een hoogteverschil van 1100m over amper 12 kilometer), de frans-spaanse grens over om 16:30u en daarna een koude, lange weg naar beneden tot in Jaca. We zijn nu dus in de provincie Aragon. De bergen waren magnifiek. Het mooie zonnige weer zorgde voor prachtige vergezichten. Vale gieren en arenden zweven alom door de lucht. Net bij het binnenkomen van Urdos stonden we voor de gesloten deuren van de lokale kruidenierszaak. Toen de winkeljuffrouw de vier aarzelende pelgrims te fiets zag opende ze echter pardoes de deuren van haar zaak. We hadden een winkel voor ons alleen, de anderen moesten voor de gesloten deur blijven staan. De klim naar de top was echt zweten en sleuren en vooral de kilometers aftellen. Er was heus wel heel wat te zien, maar meestal is het die 50cm net voor het voorwiel dat het meeste de aandacht trekt. Het was verdorie zwaarder dan

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

Voilà, we zitten temidden de Pyrenées. Rondom ons bergen, onder ons een wildschuimende, kolkende rivier. Gezien de nog steeds dreigende, regenzwangere lucht kiezen we ook deze nacht weer voor een veilig onderdak, l'Auberge de Sarrance in het gelijknamige dorp. De Tourcaravan is hier deze namiddag voorbijgekomen, maar wij hebben er helemaal niets van gemerkt. Tenzij we de weggegooide, uitgeknepen zalftubekes aan de rand van de weg in aanmerking zouden nemen. We vertrokken rond 10 u vanuit Osserain na een goed ontbijt. De gastheer bleef bijna de ganse tijd bij de ontbijttafel staan, bang als hij was om iets vergeten te hebben. Dit rit verliep vlot vanuit Sauveterre de Béarn (ja, van de gelijknamige saus) naar Oloron Sainte Marie. In dat laatste stadje was enige toeristische beweging te bespeuren, maar veel kun je het niet noemen. De t-shirtjes die velen droegen verrieden de Tourpassage. De vriendelijke dame van de toeristische dienst in Oloron verzamelt alle cijfergegevens omtrent de

We hebben deze nacht weeral eens geluk gehad. We zaten veilig in onze kamers in het gastenverblijf van de Zusters van Liefde in Saint-Vincent de Paul, terwijl buiten een ferm onweer opstak. Bliksem, donder en bakken water. Een indrukwekkend schouwspel zo op de binnenkoer van een klooster. Het zou niet leuk geweest zijn in ons Decathlon-tentje. Rond 4 uur deze morgen kwam dan een nieuwe onweersbui over. Deze morgen hebben we om half negen het ontbijt gekregen in de eetzaal van de zusters. Soms was het moeilijk om te weten of praten gepast was, vermits er in dezelfde zaal ook duitse zusters zaten die op retraite waren. En die mogen niet praten. Baguette, boter, pruimenconfituur en koffie of chocolademelk. We wilden toch nog de kerk en de geboorteplaats van de heilige Vincent de Paul bezoeken. In zijn woorden en daden doet hij me denken aan onze eigenste priester Daens die opkwam voor de arme textielarbeiders in Aalst. Vincent deed hetzelfde voor de arme landbouwersbevolking alhier, maar

De Landes saai? Ja en neen. 't Is inderdaad een heel lang stuk fietsen doorheen uitgestrekte dennenbossen langs soms eindeloze, kaarsrechte wegen. Soms eens onderbroken door een kronkel in de weg, daar waar een riviertje de straat kruist. Daarna weer kilometers peddelen tot je plots aan een gigantisch maïsveld komt. De sproeiers zijn al even uitgestrekt, we hebben het geteld: 270 meter. Ze pompen het water centraal op en daarna begint een carrousel te draaien rond een centraal punt. Het resultaat is een cirkel- of halfcirkelvormig stuk maïsveld. We zagen hetzelfde met asperges en wortelen. Allemaal culturen die blijkbaar goed aarden op deze grijsgekleurde, mulzandbodems. De sproei-installaties zorgden nu weer voor hilarische verfrissingstaferelen deze namiddag. Zelfs een overvliegende helicopter zakte laag en de bijzitter zwaaide naar ons terwijl we genoten van deze kunstmatige bui. Plots stoot je op een rommelig erf rond een schamel huis: een houtskoolbrander die de houtskool klaa

Gisteren hadden we ervoor gekozen om halt te houden in Cadillac, na slechts 60 km. Daardoor moesten we vandaag een tandje bijsteken om tot aan een camping te geraken. Zo hadden we het nu eenmaal uitgepuzzeld. Dat is bij deze gebeurd. Cadillac, bruisende stad (!) was deze morgen één geopende bakkerij rijk, waar ik alle croissants en rozijnenkoeken wegkaapte. D'r is ook één geopende supermarkt. Daar gingen we samen met vijf hollandse jonge fietsliefhebbers aan het plunderen. Met beneluxers zonder etensvoorraad wordt niet gezwanst! Na een aangename tocht, met zijwind en hitte (de namiddag tot 38 gr) zijn we in het Baskenland toegekomen. Deze morgen fietsten we de Gironde over en de autosnelweg "Entre deux mers" van Toulouse naar Bordeaux en reden we verder zuidwestwaarts door de Graves-wijnstreek. Wegwijzers naar Puyol en Sauternes verraden de voortbrengsels van deze groene streek. Het ging goed vooruit en vanaf Landiras kwamen we echt in de Landes terecht. Deze uitgestr

Cadillac. Klinkt chique. Stadje aan de oevers van de Gironde. Op een zondagnamiddag is dit echter een saaie, dode stad. Eén bar open. De toeristische dienst zet stempels in een pelgrimsboek en verkoopt te overdreven enthousiast een château en een kerk. Aan de kassa van de eerste vragen we of het de moeite loont. De dame kijkt aarzelend en antwoordt dan:"Les pièces ne sont pas meublées". Dat zegt genoeg. De kerk staat er ietwat misplaatst bij. Dus trekken we naar de camping municipal. Vlak naast het zwembad, aan de oevers van de rivier. Weinig spectaculair. Verdorie, wat zijn we toch rijk en van alles voorzien in België. Op dezelfde camping staat ook één permanent bewoonde stacaravan. Daarin een alleenstaande moeder met 4 kinderen. Ze heeft het duidelijk moeilijk om de bende in toom te houden. Die kleine mannekes zitten hier de ganse dag vast. Ze zouden maar wat al te blij zijn om de ganse dag op de fiets te mogen zitten. Ondertussen zijn Kathleen en Hannelore verzeild geraakt

Beginnen we nu dagen over te slaan op de blog? Neen, maar als je 's avonds moet kiezen tussen een gezellige babbel en 'eindelijk' een lekker frisse pineau bij een frans gastgezin, of de blog bijwerken, dan weet ik wel wat te kiezen. Gisteren vrijdag zijn we uit onze camping vertrokken voor een matinaal bezoek aan het vlakbij gelegen Nanteuil-en-Vallée. Het zag er allemaal zeer toeristisch en idyllisch uit, dus chocoladekoeken zouden geen probleem mogen zijn. Niets van. Buiten een depôt de pain, waar je dus op voorhand je bestelling plaatst, was er niets. Dus behielpen we ons met prefab-voorverpakte en net niet voorgekauwde chocoladekoeken. Koffie? Nergens te vinden. Waar blijven toch die "Café Chez René"-toestanden. Pluspunt was wel het mooie zitplaatsje. De tocht verliep zonder noemenswaardige opwinding langsheen de obligate graan- en zonnebloemvelden. Zo naderden we stilaan Angoulême dat we letterlijk rechts lieten liggen. Omdat we ondertussen doorhebben dat je

De camping is nergens te vinden. Oh! Maar bij vriendelijke particulieren kunnen we wel terecht... Joepie!!! Wat een feest. Morgen krijgen we zelfs ontbijt... Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

Ja aan onze Engelse vrienden, jullie vertaling en interpretatie van "lead" in de benen is correct. In welke taal ook, lood blijft "lead" blijft "plomb" en blijft zwaar, enkel de Duitsers zijn er "blei" mee. Deze morgen hebben we Poitiers zuidwaarts langs de Pont Joubert verlaten. Onmiddellijk was het overduidelijk... Daar is de wind weer en wéér uit die verkeerde hoek. Wanneer stellen ze die goddelijke ventilator eindelijk eens bij. De 10 kleine negertjes hadden we gisteren al van stal gehaald om het ritme aan te geven, vandaag veranderen we het repertoire. Hoeveel canons kent u? Broeder Jacob lijkt ons het meest geschikt in deze omstandigheden. Wist je trouwens dat dat lied bij de Compostellapelgrims ontstaan is...? Een groot voordeel: het landschap wordt vanaf nu veel afwisselender. Reeds na een tiental kilometer kwamen we in het bijzonder charmante Nouaillé-Maupertuis. Een oud dorp, de "bourg", geschraagd tegen de overblijfselen van

Hawel, als de Fransen in 1789 de Bastille met evenveel poeharie en lawaai bestormden als dat ze nu "14 juli"-vuurwerk afsteken, dan begrijp ik waarom ze er 221 jaar later nog altijd over praten. Zo'n knalvoorstelling, 't was de moeite. Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2 (wcademey@gmail.com).

Franse nationale feestdag. We hebben ons aan de plaatselijke gewoontes aangepast en hebben vooreerst het volledige militaire défilé bekeken op tv (da's wat anders dan dat van Brussel) en natuurlijk het occasionele interview met de first lady Carla. Voilà, we zijn al halverwege de naturalisatieprocedure. De laatste etappe zetten we deze namiddag in met het bekijken van de aankomst van de Tour. Deze nacht waren we weeral blij dat we in een veilig hotel zaten. Wat een regen en gedonder ! Enkel jammer van die engelse scholieren die de andere gasten hier 's nachts wakker houden. Maar ja, de vermoeidheid deed ons dan toch snel inslapen. Eerlijke verwondering: zowel de meisjes als ikzelf slapen beter in een tent. Waar moet dat met ons naartoe? De beentjes voelen nog altijd vermoeid aan, de muggen-mieren-spinnenbeten jeuken en de blauwe plekken van de pedalen voelen nog altijd "heerlijk" aan (ahum). Poitiers is een historisch rijke stad met wortels tot in de Romeinse tijd. De

We sliepen goed op onze camping, we voelden ons veilig. In de camper naast ons sliep Robert Vandewalle, de voormalige judokampioen. Hij vertrok vanmorgen met zijn fiets, verder richting Canal du Midi. Wij vertrokken richting Poitiers, de stad waar in 732 Karel Martel de Moren versloeg. Deze middag kwamen we in de regio Poitou-Charentes terecht. De sms'jes die we van jullie krijgen en de reacties op de blog geven ons elke morgen weer de moed om verder zuidwaarts te trekken. Bedankt. Apropos, reacties kun je best kwijt op wcademey@gmail.com. Over de rit zelf valt weinig opwindends te vertellen. De hoogtepunten waren de kastelen van Dissay en Vayres. In Chatelleraut staken we de bogenbrug Henri IV over. Grotendeels volgden we de Vienne en de Clain. Vader en moeder hadden loden benen, de dochters reden grotendeels op kop, waar blijven ze die energie halen? Dolmens zien we wel regelmatig. Het blijven toch wel mysterieuze gigantische stenen. Langs de Vienne stootten we ook op de

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

Ho, we raakten deze morgen bijna niet uit het hotel Moderne in Tours weg. De charmante, Egyptische eigenaar was een echte praatvaar. De geschiedenis van Tours (uit te spreken zonder 's' op het einde), de band tussen Egypte en Frankrijk (tiens, zelfs de oer-franse Clo-Clo was een egyptien) en de gelijkenissen tussen Sint-Jacob en Sint-Maarten (de stoffelijke resten van deze laatste liggen hier begraven in Tours) passerden de revue. Om 10:30u geraakten we eindelijk buiten, toen moesten we weer wachten..d'r viel een plensbui naar beneden. Trouwens, deze nacht waren we blij dat we niet de tent lagen. Zo donderen en regenen. De donder was niet het enige wat er te horen was in de stad. Dat de spanjaarden gewonnen hadden werd duidelijk gevierd met autogetoeter, zingen en roepen. Tiens, we zijn toch in Frankrijk?! We maakten eerst een toertje door Tours. Zoveel winkels en brede winkelstraten. De meisjes herademden na een week "platteland". Net toen zij IN en ik UIT de win

Amaai, dit was een lange en lastige dag. Elke heuvel moet je echt overwinnen, geen enkele afdaling krijg je cadeau. Naar beneden zoeven doe je echt na noeste arbeid, in 't zweet onzes aanschijns. De ergste hellingen zijn deze in een bocht. Je denkt dat je er bent en dan plots na de bocht... Nog zo'n eind. Deze morgen ben ik voor de anderen op de fiets gesprongen om in Vendome chocoladekoeken te gaan kopen, ze waren gigantisch en lekker. Zo 's morgens vroeg door Vendome fietsen heeft iets speciaals: het ochtendlicht op de frele steunberen van de kathedraal, het licht op de statige huizen, prachtig! Na het onbijt bleven we even hangen in de kathedraal. Zoveel licht daarbinnen en daarenboven prachtige koormuziek vanuit de luidsprekers. Na een stempel in ons pelgrimsboekje stapten we de fiets op, verder richting zuiden. Op en neer, maar nu in een veranderende landelijke omgeving. Uitgestrekte zonnebloemvelden waarvan alle individuele bloemkoppen collectief de zon opzoeken...&qu