Dag 34 - Portomarin - Aeropuerto do Santiago - 88 km
Nog 7 km. Oef! Het langverwachte einddoel is in zicht. Wat een dag! Deze morgen met een bang hart vertrokken nadat ik gisterenavond het versnellingsapparaat heb hersteld. Maar... Het lukte.
In Portomarin hebben we de eerste kilometer zonder kettingprobleem gevierd met heerlijke croissants, koffie en vers fruitsap.
Eerste ochtendwerkje: 12 km klimmen. 't Was bijzonder zwaar en zweterig. Je spieren beginnen na een eind te verzuren, maar je moet verder hé. Van een kleinere versnelling naar nog kleinere en maar blijven duwen op die pedalen en trekken aan dat stuur. Op elke top wacht de eerste tot de anderen ook toegekomen zijn. We laten niemand achter.
Na 8 kilometer verandert de sfeer. We worden opgeslorpt in een eindeloze stroom pelgrims. Eerst 4, dan tien, enkele tientallen... Tot we moeten bellen om er door te komen. Xacobeo brengt duidelijk een massa volk op de been. Hellingen blijven zwaar, maar al die mensen rond je geven je energie. Franse scouts, italiaanse seminaristen in zwarte soutanes, amerikaanse evangisten delen cd's over Jezus uit, een vader sleurt z'n kleuter op een rolwagentje over het pad, een andere vader trekt zijn kleine aan een soort leiband achter zich aan. Duizenden mensen trekken in een eindeloze rij over berg en dal. Dit heb ik nog nooit gezien. Bij één van onze bar-stops nemen we een foto van andere pelgrims die onze fietsen filmen. Scherpenheuvel is hier niets bij in vergelijking.
Ook weer vele fietsers. We schieten in een lach als we voor de zoveelste keer zien hoe onze twee meisjes de macho-mountainbikers zonder verpinken bergop inhalen en achter zich laten. Hilarisch om die stretchende, Decathlon mannen achter de zwaar bepakte Kathleen en Hannelore te zien aanfietsen. Vijf weken fietsen heeft duidelijk spiermassa opgeleverd! Weer dezelfde roep "Electrical bikes". Ja, mon oeuil!
We verlaten die mensenstroom op zoek naar een restaurant. We stootten op "Los dos Alamanes" ondertiteld met "Die zwei Deutschen". De ene Deutsche staat zijn krant te lezen achter de toog, de andere is onzichtbaar. Het eten is eenvoudig maar lekker. We delen de ganse zaak met één andere vrouw. Waar leeft dit restaurant toch van?
Weer de fiets op. Nog 50 km scheiden ons van Santiago. We nemen een omwegje doorheen (weeral) heuvels, dorpjes en gigantische eucalytusbossen. Heerlijk die geur. De hellingen worden er jammer genoeg niet makkelijker door. 2 km aan 9%, santé m'n ratje! Op een bepaald moment net voor Arzua moet ik het opgeven. De helling is me net iets te steil. De meiden en mama trappen verder.
Na Arzua kiezen we voor de grote baan richting Compostella. Kathleen krijgt een dipje. Tijd om slaping te zoeken. 25 km voor de eindstreep, halen we suikers binnen met frisse cola en Aquarius. In de road-café achtige bar (zeker met onze bepakte fietsen netjes op een rij op de oprit) ontmoeten we 4 vlaamse jonge gasten die sinds deze morgen op pad zijn vanuit Palas de Rei. Ze zoeken ook een slaapplek.
We fietsen verder en vragen in alle herbergen en hotels naar vrije kamers, maar d'r is gewoon teveel volk op de been. Overal is het "completo". Zo naderen we steeds dichter Santiago. We willen de magie van de aankomst echter niet breken en proberen een slaapplaats te vinden vóór Compostella. Dat lukt uiteindelijk in het hotel Garcas, vlak bij de luchthaven, op 7 km van de eindstreep. De fietsen staan veilig gestald in het groentenhok, de bedden zijn zacht en de gegrilde langoustines smaken heerlijk. Morgen opstaan en de laatste 7 km overbruggen. Xacobeo, here we come.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
In Portomarin hebben we de eerste kilometer zonder kettingprobleem gevierd met heerlijke croissants, koffie en vers fruitsap.
Eerste ochtendwerkje: 12 km klimmen. 't Was bijzonder zwaar en zweterig. Je spieren beginnen na een eind te verzuren, maar je moet verder hé. Van een kleinere versnelling naar nog kleinere en maar blijven duwen op die pedalen en trekken aan dat stuur. Op elke top wacht de eerste tot de anderen ook toegekomen zijn. We laten niemand achter.
Na 8 kilometer verandert de sfeer. We worden opgeslorpt in een eindeloze stroom pelgrims. Eerst 4, dan tien, enkele tientallen... Tot we moeten bellen om er door te komen. Xacobeo brengt duidelijk een massa volk op de been. Hellingen blijven zwaar, maar al die mensen rond je geven je energie. Franse scouts, italiaanse seminaristen in zwarte soutanes, amerikaanse evangisten delen cd's over Jezus uit, een vader sleurt z'n kleuter op een rolwagentje over het pad, een andere vader trekt zijn kleine aan een soort leiband achter zich aan. Duizenden mensen trekken in een eindeloze rij over berg en dal. Dit heb ik nog nooit gezien. Bij één van onze bar-stops nemen we een foto van andere pelgrims die onze fietsen filmen. Scherpenheuvel is hier niets bij in vergelijking.
Ook weer vele fietsers. We schieten in een lach als we voor de zoveelste keer zien hoe onze twee meisjes de macho-mountainbikers zonder verpinken bergop inhalen en achter zich laten. Hilarisch om die stretchende, Decathlon mannen achter de zwaar bepakte Kathleen en Hannelore te zien aanfietsen. Vijf weken fietsen heeft duidelijk spiermassa opgeleverd! Weer dezelfde roep "Electrical bikes". Ja, mon oeuil!
We verlaten die mensenstroom op zoek naar een restaurant. We stootten op "Los dos Alamanes" ondertiteld met "Die zwei Deutschen". De ene Deutsche staat zijn krant te lezen achter de toog, de andere is onzichtbaar. Het eten is eenvoudig maar lekker. We delen de ganse zaak met één andere vrouw. Waar leeft dit restaurant toch van?
Weer de fiets op. Nog 50 km scheiden ons van Santiago. We nemen een omwegje doorheen (weeral) heuvels, dorpjes en gigantische eucalytusbossen. Heerlijk die geur. De hellingen worden er jammer genoeg niet makkelijker door. 2 km aan 9%, santé m'n ratje! Op een bepaald moment net voor Arzua moet ik het opgeven. De helling is me net iets te steil. De meiden en mama trappen verder.
Na Arzua kiezen we voor de grote baan richting Compostella. Kathleen krijgt een dipje. Tijd om slaping te zoeken. 25 km voor de eindstreep, halen we suikers binnen met frisse cola en Aquarius. In de road-café achtige bar (zeker met onze bepakte fietsen netjes op een rij op de oprit) ontmoeten we 4 vlaamse jonge gasten die sinds deze morgen op pad zijn vanuit Palas de Rei. Ze zoeken ook een slaapplek.
We fietsen verder en vragen in alle herbergen en hotels naar vrije kamers, maar d'r is gewoon teveel volk op de been. Overal is het "completo". Zo naderen we steeds dichter Santiago. We willen de magie van de aankomst echter niet breken en proberen een slaapplaats te vinden vóór Compostella. Dat lukt uiteindelijk in het hotel Garcas, vlak bij de luchthaven, op 7 km van de eindstreep. De fietsen staan veilig gestald in het groentenhok, de bedden zijn zacht en de gegrilde langoustines smaken heerlijk. Morgen opstaan en de laatste 7 km overbruggen. Xacobeo, here we come.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
W-R-K-H;wat zijn we trots en blij dat julie dat allemaal hebben overleefd,om van oostkamp in Belgie tot Santiage de Compostela(2361km.)per fiets te hebben gedaan, nu nog enkele dagen mooi verlof na julie zware inspaningen het is van harte gegund, oma en opa Brugge
BeantwoordenVerwijderen