Dag 36 en finale: Fisterra

Een pelgrimstocht naar het graf van Sint-Jacob eindigt niet in Santiago, maar in Fisterra. Dit is de plaats waar zijn dode lichaam volgens de overlevering aanspoelde. Dit is ook de plek waar een pelgrim zijn pelgrimage beeindigd en naar het normale bestaan terugkeert. Traditiegetrouw doet hij dat door het verbranden van een kledingstuk. Hedentendage is het maken van vuur uit den boze. We kozen voor een originelere manier. Elk van ons schreef zijn korte boodschap op een klein stukje papier. Die stukjes gooiden we samen van de rotskaap naar beneden, direct gegrepen door de sterke wind op dit vooruitstekende westelijke punt in de Atlantische oceaan. We geven ze uit handen. Deze reis is ten einde. En het valt ons werkelijk op. In ons gemoed komt nu het duidelijke besef: het project is ten einde. Deze reis waar we zo lang aan werkten, waar we vijf weken voor leefden op een ritme van opstaan, ontbijt zoeken, fietsen, eten en drinken bijeenhalen, improviseren, een slaapplek vinden, wassen en de was doen,... De reis is over. Nu wandelen we op deze toeristische uitgebate kaap, net zoals al die andere toeristen. De enkele pelgrims die we nu nog tegenkomen herkennen ons niet langer als mede-pelgrims. Een "Buen Camino" krijgen we niet meer.

Dit was een pelgrimstocht waarvan we de miljoenen beelden, klanken, geuren, gezichten en indrukken langzaam zullen verwerken, filteren, distilleren, synthetiseren en wegschrijven naar de harde schijf in onze hoofden. Nul platte banden, 1 kettingbreuk, 15 afgelopen kettingen, duizenden keren bellen voor kapellen, kruisjes, dode dieren op de baan, honderden keren "Buen camino", tientallen muggenbeten, geen schrammen, enkele blauwe plekken, liters zweet, 2 rustdagen, verschroeid vel, 2 tubes Bepanthene uitgeknepen, 2.365 km, 1 keer slapen in een klooster, 1 keer in een cultureel centrum, 1 keer in een private tuin, 13 keer in een pension, 2 keer b&b, 1 keer in een refugio, 16 keer gekampeerd.

Wat zullen wij en onze kinderen ermee doen?

Een onoverkomelijke uitdaging werd fijngeknipt in 36 kleinere uitdagingen, met telkens een gedefinieerde doelstelling (tot waar willen vandaag geraken?), een terugblik op de afgelegde weg, een feedback van wat goed werkte en wat niet, een dagelijks leerproces, een regelmatige kijk op het te behalen einddoel (in het begin zo ver weg, maar toch steeds dichter en dichter), improvisatie, wat geluk en een handje van hierboven. Zo wordt een onmogelijke uitdaging gedistilleerd tot zijn kleinste eenheid: een pedaalslag. Maar zo worden miljoenen pedaalslagen tot 2.365 km. Een mooie les voor de aanpak van andere grote projecten in het leven.

Bij onze doorreis in Amiens nam ik intuitief een foto van een gigantisch spandoek, gespannen op een gevel:"Never, never, never give up!".

Dit is een reis waar duizenden mensen aan meewerkten. Van de vrachtwagenchauffeurs die ons gelukkig enkele centimeters overlieten op de drukke hoofdwegen, van de baruitbater die ons zijn "aqua con gas" verkocht, van de stamgasten die ons stomverbaasd aanstaren wanneer we met onze fluogesjes en helmen binnenkomen en de weg naar de camping vragen, van de onthaalbediendes van de toeristische diensten die onze stempeltjes zetten, van de pastoor in Saint-Emilion die Ria op de rooster legt over haar kerkgang, van het gepensioneerde beenhouwerskoppel dat ons liet slapen in hun tuin met zwembad, van de Egyptische hoteluitbater in Tours, van de Zusters van Liefde die ons tijdens het onweer een onderdak boden in hun klooster, van de andere pelgrims die we ontmoeten, van onze fietsenverkoper, van Tony en Tamara die onze auto in Santiago parkeerden, van Martine die Flippo zo goed opving gedurende al die tijd (sorry voor die kip), van Martine en Jan die ons een perfecte start bezorgden in Wervik, van Martine die alles deed voor onze internettoegang in Frankrijk en Spanje, van al die vrienden en collega's die ons zovele, zeer waardevolle en motiverende berichtjes en mailtjes stuurden, van Partena en vzw Engelbewaarder die ons de nodige tijd gaven, van allen die onze blog lazen, van broer en schoonzus die ons dagelijks aanmoedigden en van energie voorzagen,van onze ouders die ons hielpen en steunden (en het huis bewaakten en het gras kort houden), van allen die ons uitwuifden op 3 juli, van Godfried die ons vertrek zegende en ons belde, van Erik en Dorine die ons inspireerden.
Dit is uiteindelijk het verhaal van 4 voor mekaar zeer belangrijke mensjes: Kathleen, Hannelore, Ria en Wim.

We beschouwen deze blog, net als deze reis, als af. Allen die willen reageren, vragen stellen of ons om info vragen: wcademey@gmail.com.

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.