Dag 35 - Aeropuerto de Santiago - Santiago de Compostella - 12 km
De laatste heuvel, de laatste afdaling. De eerste kijk op de torens van Santiago vanop de Monte de Gozo. Inderdaad, de kathedraaltorens moeten vanop de heuvels de ongelijke concurrentie aangaan met appartementen en kantoorgebouwen, maar die eerste aanblik op de eindbestemming blijft een eeuwige herinnering. Vijf weken, 35 dagen hebben we hierheen gefietst. Vanuit België, door ons grote buurland Frankrijk, door dat minder bekende Noord-Spanje en nu staan we aan de rand van de stad.
Chauvenisten als we zijn kopen we in een winkeltje nog vlug enkele viltstiften om op de zijkanten van onze fietszakken duidelijk te markeren dat wij komen uit het land van Albert en Paola.
Daarna de laatste straten door. De wandelende en fietsende pelgrims om je heen. Op een bepaald moment moet je te voet verder, meegenomen door de mensenstroom, richting kathedraalplein. Je ontwaart plots de torens en voor je het weet sta je op het plein. En nu? Je heeft mekaar een dikke pakkerd, klopt mekaar op de schouders, neemt foto's, ... Om je heen staan er honderden andere "aangekomenen". En waar moeten we nu heen? We hadden gehoord dat je je Compostelaat kunt halen in de Rua Villar nr 1 aan de zijkant van de kathedraal. Een vriendelijke guardia civil wijst ons de weg, een spanjaard loopt zelfs een eindje mee,... Daar is het, daar waar al die mensen staan. Inderdaad, een mensenrij draait zichzelf om de hoek, het portaal in, fietsers, wandelaars. De fietsen worden in het portaal achtergelaten, de rij gaat verder de wenteltrap omhoog. Dan kom je in de "lokettenzaal". Wanneer jij aan de beurt bent mag je naar een dame of heer gaan. Elk apart. "Somos una familia" probeer ik nog, maar ze zijn onverbiddelijk. 1 per 1. Ik ga eerst, Kathleen heeft gelukkig het loket naast mij, mama en Hannelore zitten aan de andere kant. Te fiets? De vriendelijke dame glimlacht en vraagt me een lijst aan te vullen. Naam, voornaam, nationaliteit, vertrekplaats, motief van de tocht. Natuurlijk kruisen we "religioso" aan. Ondertussen zoekt de dame in een dikke lijst naar de latijnse versie van je naam. Die naam schrijft ze met de hand over, in schoonschrift, op je Compostelaat. Mama wordt tijdens het "exit interview" gefilmd door een televisieploeg. Xacobeo is immers al dagenlang een hot topic op de tv.
Met het getuigschrift in de hand zoeken we onze auto op. We zetten onze bagage eindelijk af in de auto die Tonny zo collegiaal geparkeerd heeft in de parking "da Rosa". Een dikke bedankt van ons vier.
Bagageloos én verlost lijkt alles ons zo onwezelijk. Raar om pelgrim "af" te zijn.
We keren terug naar de kathedraal waar een enorm grote massa staat te wachten om de mis bij te wonen. Die willen we ook niet missen, maar zo'n rij... We dralen wat rond en zien een kleine toegangsdeur die normaal voor het publiek gesloten is. Tot onze grote blijdschap mogen pelgrims met een Compostelaat in de hand direct binnen, zonder wachten. De eucharistie gaat bijna onmiddellijk van start. Even schiet ons het gemoed vol als we beseffen dat bijna 2400 km gefietst hebben om dit te mogen meemaken met zoveel andere pelgrims. Ongeloofelijk!
Het grote wierookvat (ik denk "botafumeiro) wordt ontstoken en zwiert spectaculair door de middenbeuk. Na afloop wordt het spektakel op luid applaus onthaald door het publiek in de bomvolle kerk.
De gevraagde kaarsen (jammer genoeg enkel electrisch) onsteken we, de intenties leveren we zoals beloofd af in de kerk.
Hopelijk zullen onze beide dochters de herinnering aan deze reis en deze dag levenslang koesteren.
Graag zouden we ook het beeld van de apostel omhelzen en het graf bezoeken, maar weer staat er een onmogelijk lange rij. We besluiten eerst te gaan eten en later terug te komen.
Wat doen Belgen die 5 weken in onfris ruikende t-shirts van Decathlon en fietsbroeken geleefd hebben? Juist! Kledingzaken platlopen op zoek naar iets "deftigs". Ongelooflijk hoe goed de meisjes er uitzien in hun nieuwe kleedjes.
Rond 19 u keren we terug naar de kathedraal. De wachtrij is nog altijd aanzienlijk, maar we besluiten toch aan te sluiten. Geduldig volgen we de rij en minder dan een half uur later passeren we de veiligheidsagenten. Vanaf hier geen foto's meer. Dit is het heilige der heiligen in Santiago de Compostella. Een voor een mogen de pelgrims de trappen op achter het grote beeld van de apostel Jacobus. Iedereen omhelst het beeld en gaat dan verder. Dit is een mooi moment.
Veiligheidsagenten waken er angstvallig over dat er geen foto's genomen worden.
Van hieruit gaan de bezoekers terug naar buiten, zonder natuurlijk de kathedraalshop te vergeten.
Voor het duister valt willen we onze fietsen op de auto gezet hebben. We doen dat in een zijstraatje waar een 15-tal portugezen staat te discussiëren. Na enige tijd komt een van hen naar ons. "You didn't come from Belgium with the bikes?" "Yes, we did." "How many kilometers?" "2400". Voor we het beseffen staat de ganse groep rond auto. Ze zijn zelf fietsliefhebbers en geraken er niet over uitgepraat dat we zover fietsten. We moeten de foto op. Uiteindelijk blijken die gasten een portugese tv-ploeg te zijn die eerder een reportage maakte over Compostella. Verdorie, we misten dus net de portugese tv :-)
Dit was een mooie, speciale dag. Normaal zouden Hannelore en papa morgen verder fietsen naar de Finisterrae, maar na familiaal overleg besluiten we er een gezamelijke uitstap van te maken voor ons allen. We gaan met de auto en zullen daar iets zoeken om te slapen. Zo moet niemand de weinig leuke rol van "achterblijver" op zich nemen.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Chauvenisten als we zijn kopen we in een winkeltje nog vlug enkele viltstiften om op de zijkanten van onze fietszakken duidelijk te markeren dat wij komen uit het land van Albert en Paola.
Daarna de laatste straten door. De wandelende en fietsende pelgrims om je heen. Op een bepaald moment moet je te voet verder, meegenomen door de mensenstroom, richting kathedraalplein. Je ontwaart plots de torens en voor je het weet sta je op het plein. En nu? Je heeft mekaar een dikke pakkerd, klopt mekaar op de schouders, neemt foto's, ... Om je heen staan er honderden andere "aangekomenen". En waar moeten we nu heen? We hadden gehoord dat je je Compostelaat kunt halen in de Rua Villar nr 1 aan de zijkant van de kathedraal. Een vriendelijke guardia civil wijst ons de weg, een spanjaard loopt zelfs een eindje mee,... Daar is het, daar waar al die mensen staan. Inderdaad, een mensenrij draait zichzelf om de hoek, het portaal in, fietsers, wandelaars. De fietsen worden in het portaal achtergelaten, de rij gaat verder de wenteltrap omhoog. Dan kom je in de "lokettenzaal". Wanneer jij aan de beurt bent mag je naar een dame of heer gaan. Elk apart. "Somos una familia" probeer ik nog, maar ze zijn onverbiddelijk. 1 per 1. Ik ga eerst, Kathleen heeft gelukkig het loket naast mij, mama en Hannelore zitten aan de andere kant. Te fiets? De vriendelijke dame glimlacht en vraagt me een lijst aan te vullen. Naam, voornaam, nationaliteit, vertrekplaats, motief van de tocht. Natuurlijk kruisen we "religioso" aan. Ondertussen zoekt de dame in een dikke lijst naar de latijnse versie van je naam. Die naam schrijft ze met de hand over, in schoonschrift, op je Compostelaat. Mama wordt tijdens het "exit interview" gefilmd door een televisieploeg. Xacobeo is immers al dagenlang een hot topic op de tv.
Met het getuigschrift in de hand zoeken we onze auto op. We zetten onze bagage eindelijk af in de auto die Tonny zo collegiaal geparkeerd heeft in de parking "da Rosa". Een dikke bedankt van ons vier.
Bagageloos én verlost lijkt alles ons zo onwezelijk. Raar om pelgrim "af" te zijn.
We keren terug naar de kathedraal waar een enorm grote massa staat te wachten om de mis bij te wonen. Die willen we ook niet missen, maar zo'n rij... We dralen wat rond en zien een kleine toegangsdeur die normaal voor het publiek gesloten is. Tot onze grote blijdschap mogen pelgrims met een Compostelaat in de hand direct binnen, zonder wachten. De eucharistie gaat bijna onmiddellijk van start. Even schiet ons het gemoed vol als we beseffen dat bijna 2400 km gefietst hebben om dit te mogen meemaken met zoveel andere pelgrims. Ongeloofelijk!
Het grote wierookvat (ik denk "botafumeiro) wordt ontstoken en zwiert spectaculair door de middenbeuk. Na afloop wordt het spektakel op luid applaus onthaald door het publiek in de bomvolle kerk.
De gevraagde kaarsen (jammer genoeg enkel electrisch) onsteken we, de intenties leveren we zoals beloofd af in de kerk.
Hopelijk zullen onze beide dochters de herinnering aan deze reis en deze dag levenslang koesteren.
Graag zouden we ook het beeld van de apostel omhelzen en het graf bezoeken, maar weer staat er een onmogelijk lange rij. We besluiten eerst te gaan eten en later terug te komen.
Wat doen Belgen die 5 weken in onfris ruikende t-shirts van Decathlon en fietsbroeken geleefd hebben? Juist! Kledingzaken platlopen op zoek naar iets "deftigs". Ongelooflijk hoe goed de meisjes er uitzien in hun nieuwe kleedjes.
Rond 19 u keren we terug naar de kathedraal. De wachtrij is nog altijd aanzienlijk, maar we besluiten toch aan te sluiten. Geduldig volgen we de rij en minder dan een half uur later passeren we de veiligheidsagenten. Vanaf hier geen foto's meer. Dit is het heilige der heiligen in Santiago de Compostella. Een voor een mogen de pelgrims de trappen op achter het grote beeld van de apostel Jacobus. Iedereen omhelst het beeld en gaat dan verder. Dit is een mooi moment.
Veiligheidsagenten waken er angstvallig over dat er geen foto's genomen worden.
Van hieruit gaan de bezoekers terug naar buiten, zonder natuurlijk de kathedraalshop te vergeten.
Voor het duister valt willen we onze fietsen op de auto gezet hebben. We doen dat in een zijstraatje waar een 15-tal portugezen staat te discussiëren. Na enige tijd komt een van hen naar ons. "You didn't come from Belgium with the bikes?" "Yes, we did." "How many kilometers?" "2400". Voor we het beseffen staat de ganse groep rond auto. Ze zijn zelf fietsliefhebbers en geraken er niet over uitgepraat dat we zover fietsten. We moeten de foto op. Uiteindelijk blijken die gasten een portugese tv-ploeg te zijn die eerder een reportage maakte over Compostella. Verdorie, we misten dus net de portugese tv :-)
Dit was een mooie, speciale dag. Normaal zouden Hannelore en papa morgen verder fietsen naar de Finisterrae, maar na familiaal overleg besluiten we er een gezamelijke uitstap van te maken voor ons allen. We gaan met de auto en zullen daar iets zoeken om te slapen. Zo moet niemand de weinig leuke rol van "achterblijver" op zich nemen.
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Met veel plezier heb ik jullie reis gevolgd. Dit verslag doet me ook zo terugdenken aan mijn aankomst op dat mooie plein. Ik krijg er tranen van in mijn ogen ;)
BeantwoordenVerwijderenEen heel dikke proficiat en een behouden thuiskomst. En geniet nog met volle teugen van het toetje dat 'Fisterra' is.