Dag 31 - Hospital de Orbigo - El Acebo - 63 km
Een mooie dag met een magische avond!
We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken.
De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef!
Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug.
Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel gelegen Astorga. We fietsten langs geirrigeerde hopvelden en populierenaanplantingen. Astorga is best levendig te noemen. In de refugio, die gerund wordt door duitsers, krijgen we onze pelgrimsstempel. Als ik terug op de fiets stap springt de noodspaak eruit. Tijd voor de fietsenmaker. Voor 9 euro neemt hij het achterwiel eruit, haalt de tandwielen eruit, vervangt de spaak en steekt (gelukkig) alles weer ineen. Ook kijkt hij de remmen na.
Aan het gezellige grote plein kan je rustig de tijd nemen om het mooie klokkenspel te observeren. Een mannetje en een vrouwtje slaan er het uur op een grote bronzen klok. De waarschijnlijk beruchtste macho uit de ganse stad neemt de bestellingen op: sandwiches met kaas en ham. Later blijken dat in feite croque monsieurs te zijn.
Van Astorga gaat het gestaag van 800 naar 1510 meter omhoog naar de Cruz de Ferro. In elk dorp bezoeken we de lokale bar. De lucht is sinds enkele dagen zo droog dat je zeer vlug na de laatste slok alweer een lederen tong hebt.
Op de toegangsweg tot El Ganso houdt een oudere man ons tegen. "Hableis Español?". De eerste bar is van hem, wil je daar aub iets gaan drinken? Direct marketing avant la lettre.
In een klein dorp op weg naar de top ontmoeten we belgische luxepelgrims. Vanuit Oost- en West-Vlaanderen gekomen met het vliegtuig tot Vallodolid, vandaar met de bus naar Astorga en dan tevoet. Bagage in de auto, hotels op voorhand besteld. Ze tatert erop los tot ze hoort dat we op 3 juli vertrokken zijn in Oostkamp. Oeps, da's wat anders. Wijzelf vinden het schrijnend dat zo'n luxegroep een volledige albuerge kan inpalmen terwijl we in het volgende dorp een jonge wandelaarster vertwijfeld zien horen dat er nergens nog plaats is.
De Crus de Ferro, op die hoge pas kunnen we onze emotioneel geladen steentjes achterlaten aan de voet van een eenvoudig ijzeren kruis op een hoge houten paal. De hoop stenen, aandenkens, tekstjes, ja zelfs pakjes sigaretten en gsm's symboliseren evenveel wensen, schulden, verlangens, verledens als er ooit pelgrims passeerden. We namen steentjes mee vanop de begraafplaats van onze grootouders als symbool van onze ganse familie en geschiedenis.
Vanaf de Crus gaat het zeer scherp naar beneden. Verkeersborden manen speciaal de fietsers aan tot voorzichtigheid. Goede remmen zijn van absoluut belang. De afdeling is wel fantastisch mooi en blijft de ganse tijd uitnodigen tot het nemen van foto's. Wat een beloning voor het geleverde werk.
Halverwege de neerwaartse weg trekken we plots de remmen toe. Waarom de nacht niet doorbrengen hier in de bergen? Volgende week kom ik nier meer terug, dus... We stappen af bij het eerste beste huis waarop "habitacion" staat, vragen de prijs en staan op kamers met zicht op de vallei. Het kan! Twee gigantische kamers, ontbijt, tuin met zicht op de bergtoppen, een pitoresk bergdorp,... Een droom. Eerst een spelletje "Mens erger je niet" in de tuin, daarna heerlijk lekker eten bij de overburen en na de koffie een klein stapje naar een groot houten kruis dat zich scherp aftekent tegen het avondrood. Samen met de kinderen kijken we naar de ondergaande zon, de steeds duidelijker wordende avondsterren, de lichtjes van Pontferrada 10 km verder. Een prachtig moment. Wat zijn we gelukkig dat we hier met z'n allen mogen zitten, aan de voet van dit kruis, op het uiteinde van deze heuvelrug met zo'n onbetaalbaar uitzicht. Dank je wel God!
Net voor de volledige duisternis valt in El Acebo strompelt nog een pelgrim te voet het dorp binnen. Ik herken hem van deze namiddag. Ik begroet hem. "You are rich" zegt ie als ik toon in welke b&b wij zitten. Ik antwoord "Perhaps, but I have two children to offer a good bed for the night". Hij knikt begrijpend en ik wens hem een goede nacht in de refugio enkele tientallen meters verder. Ik kan het niet laten hem na te roepen: "Respect for you, man! Respect!".
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken.
De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef!
Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug.
Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel gelegen Astorga. We fietsten langs geirrigeerde hopvelden en populierenaanplantingen. Astorga is best levendig te noemen. In de refugio, die gerund wordt door duitsers, krijgen we onze pelgrimsstempel. Als ik terug op de fiets stap springt de noodspaak eruit. Tijd voor de fietsenmaker. Voor 9 euro neemt hij het achterwiel eruit, haalt de tandwielen eruit, vervangt de spaak en steekt (gelukkig) alles weer ineen. Ook kijkt hij de remmen na.
Aan het gezellige grote plein kan je rustig de tijd nemen om het mooie klokkenspel te observeren. Een mannetje en een vrouwtje slaan er het uur op een grote bronzen klok. De waarschijnlijk beruchtste macho uit de ganse stad neemt de bestellingen op: sandwiches met kaas en ham. Later blijken dat in feite croque monsieurs te zijn.
Van Astorga gaat het gestaag van 800 naar 1510 meter omhoog naar de Cruz de Ferro. In elk dorp bezoeken we de lokale bar. De lucht is sinds enkele dagen zo droog dat je zeer vlug na de laatste slok alweer een lederen tong hebt.
Op de toegangsweg tot El Ganso houdt een oudere man ons tegen. "Hableis Español?". De eerste bar is van hem, wil je daar aub iets gaan drinken? Direct marketing avant la lettre.
In een klein dorp op weg naar de top ontmoeten we belgische luxepelgrims. Vanuit Oost- en West-Vlaanderen gekomen met het vliegtuig tot Vallodolid, vandaar met de bus naar Astorga en dan tevoet. Bagage in de auto, hotels op voorhand besteld. Ze tatert erop los tot ze hoort dat we op 3 juli vertrokken zijn in Oostkamp. Oeps, da's wat anders. Wijzelf vinden het schrijnend dat zo'n luxegroep een volledige albuerge kan inpalmen terwijl we in het volgende dorp een jonge wandelaarster vertwijfeld zien horen dat er nergens nog plaats is.
De Crus de Ferro, op die hoge pas kunnen we onze emotioneel geladen steentjes achterlaten aan de voet van een eenvoudig ijzeren kruis op een hoge houten paal. De hoop stenen, aandenkens, tekstjes, ja zelfs pakjes sigaretten en gsm's symboliseren evenveel wensen, schulden, verlangens, verledens als er ooit pelgrims passeerden. We namen steentjes mee vanop de begraafplaats van onze grootouders als symbool van onze ganse familie en geschiedenis.
Vanaf de Crus gaat het zeer scherp naar beneden. Verkeersborden manen speciaal de fietsers aan tot voorzichtigheid. Goede remmen zijn van absoluut belang. De afdeling is wel fantastisch mooi en blijft de ganse tijd uitnodigen tot het nemen van foto's. Wat een beloning voor het geleverde werk.
Halverwege de neerwaartse weg trekken we plots de remmen toe. Waarom de nacht niet doorbrengen hier in de bergen? Volgende week kom ik nier meer terug, dus... We stappen af bij het eerste beste huis waarop "habitacion" staat, vragen de prijs en staan op kamers met zicht op de vallei. Het kan! Twee gigantische kamers, ontbijt, tuin met zicht op de bergtoppen, een pitoresk bergdorp,... Een droom. Eerst een spelletje "Mens erger je niet" in de tuin, daarna heerlijk lekker eten bij de overburen en na de koffie een klein stapje naar een groot houten kruis dat zich scherp aftekent tegen het avondrood. Samen met de kinderen kijken we naar de ondergaande zon, de steeds duidelijker wordende avondsterren, de lichtjes van Pontferrada 10 km verder. Een prachtig moment. Wat zijn we gelukkig dat we hier met z'n allen mogen zitten, aan de voet van dit kruis, op het uiteinde van deze heuvelrug met zo'n onbetaalbaar uitzicht. Dank je wel God!
Net voor de volledige duisternis valt in El Acebo strompelt nog een pelgrim te voet het dorp binnen. Ik herken hem van deze namiddag. Ik begroet hem. "You are rich" zegt ie als ik toon in welke b&b wij zitten. Ik antwoord "Perhaps, but I have two children to offer a good bed for the night". Hij knikt begrijpend en ik wens hem een goede nacht in de refugio enkele tientallen meters verder. Ik kan het niet laten hem na te roepen: "Respect for you, man! Respect!".
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten