Dag 32 - El Acebo - Puerto Pedrafita
Deze morgen hebben we heerlijk kunnen ontbijten in onze b&b in El Acebo, hoog in de bergen. Ongelooflijk hoeveel pelgrims 's morgens door zo'n afgelegen dorp trekken. Zonder deze continue mensenstroom zouden dorpjes als deze echt doodbloeden. Compostella is een economische factor van belang in deze streek.
Eerst hadden we een heel lange, prachtige afdaling. De natuur is zeer groen, met beekjes, kastanjebomen, grasvelden,... Na ettelijke kilometers is de fun gedaan. Molinaseca ligt zichzelf te spiegelen in het water van de rivier. De dorpskern werd rustiek onderhouden en heropgebouwd. Ook hier zitten alle bars vol trekkers.
Van hieruit gaat het even omhoog naar Ponferrada. Langs het tempelierskasteel kom je het levendige centrum binnen. We hebben niet echt zin in warm eten dus kopen we brood en beleg in een lokale supermarkt. Op een bank in het stadspark wordt alles verorberd. Het is opnieuw verrassend om te zien hoe vriendelijk de spanjaarden zijn tegenover Compostella-gangers. Het drinkfonteintje werkt niet? Ze zouden je met handen en voeten uitleggen waar het dichtstbijzijnde alternatief zich bevindt.
We hebben nog een stempel nodig. Ria stapt kordaat een gemeentedienst binnen, gebruikt gebarentaal en komt weer buiten met een politiestempel in onze pelgrimsboekjes.
De Camino vanuit de stad is absoluut niet moeilijk te vinden. Ofwel volg je de ontelbare borden, gele pijlen, schelpen of... Gewoonweg de andere fietsers. Woonwijk in en uit. Spoorweg over en autowegen onder, ja zelfs doorheen een rode kruispost, follow the flow.
Vanuit Ponferrada trekken we langzaam westwaarts naar de gevreesde Cebreiropas en de Alto de Poio (1335 m). De hoogte wordt eerst geleidelijk opgebouwd. Tot Villafranca del Bierzo gaat het met tussenpozen zeer steil. Andere fietsers zweten blijkbaar evenveel als wij, maar weer moeten we vaststellen dat we ze zeer goed kunnen bijhouden, ondanks onze bagage.
Vanaf Villafranca begint het echte sleurwerk. We moeten immers over een afstand van 40 km 1300 m omhoog. De warme wind waait hard door de vallei. Waarschijnlijk een soort schouweffect. Weinig dorpen kom je tegen en telkens we er eentje doorrijden maken we van de gelegenheid gebruik om te drinken. In Las Lamas komen een koe met begeleidende boer de meisjes even gedag zeggen. Hier waan je je soms in de Alpen. Voor meerdere huizen zitten bewoners buiten. D'r is immers veel te zien met al die passerende pelgrims. Onze "Ola!" wordt veelal vriendelijk beantwoord met "Buen Camino".
Het begon al laat te worden. We verkozen de laatste 5 km tot de top uit te stellen tot morgen en een slaapplaats te zoeken in Puerto de Pedrafita. We vonden geen plaats meer in de herberg (tiens, waar heb ik dat christelijke verhaal nog eens gehoord?). Wijl ik in een ander hotel navraag doe, wordt Ria in het spaans aangesproken door een dorpsbewoner. Ze begrijpt iets van "een uur", "douches", "kussens", maar de taalbarrière is te groot. Wanneer ik erbij kom blijkt dat de brave mens inderdaad weet dat er nergens nog plaats is en dat we desnoods kunnen slapen in het cultureel centrum. D'r zijn douches, judomatten als kussens, wc's,... 80 vierkante meter voor ons alleen! We krijgen de sleutels en in ruil moeten we 12 euro betalen. Voilà, gered door de gong.
We zijn dus ondertussen in Galicië. De pintjes, de "Estralla Galicia" smaken veel beter dan de San Miguel.
We aten in een restaurant even verder en we moeten toegeven dat we nog niet veel merkten van de Galicische gastronomie.
Asperges uit blik of spaghetti als voorgerecht. Frieten met keiharde warme chorizo en taaie gerookte ham zorgen voor spectaculair getrek en gebijt, gelukkig zijn er ook gebakken eieren bij. Als dessert ijstaart of kaas met een ondefinieerbare, blubberende massa fruitconfijt dat het midden houdt tussen appelmoes en engelse jelly. Niet verbijsterend hoogstaand maar we hebben ons wel ziek gelachen.
Nu liggen we hier dus op onze judomatten. Na de campings, de boerderij, de hotels, de b&b's, het klooster en de particuliere tuin hebben we nu dus de grootste slaapkamer ooit. What's next?
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Eerst hadden we een heel lange, prachtige afdaling. De natuur is zeer groen, met beekjes, kastanjebomen, grasvelden,... Na ettelijke kilometers is de fun gedaan. Molinaseca ligt zichzelf te spiegelen in het water van de rivier. De dorpskern werd rustiek onderhouden en heropgebouwd. Ook hier zitten alle bars vol trekkers.
Van hieruit gaat het even omhoog naar Ponferrada. Langs het tempelierskasteel kom je het levendige centrum binnen. We hebben niet echt zin in warm eten dus kopen we brood en beleg in een lokale supermarkt. Op een bank in het stadspark wordt alles verorberd. Het is opnieuw verrassend om te zien hoe vriendelijk de spanjaarden zijn tegenover Compostella-gangers. Het drinkfonteintje werkt niet? Ze zouden je met handen en voeten uitleggen waar het dichtstbijzijnde alternatief zich bevindt.
We hebben nog een stempel nodig. Ria stapt kordaat een gemeentedienst binnen, gebruikt gebarentaal en komt weer buiten met een politiestempel in onze pelgrimsboekjes.
De Camino vanuit de stad is absoluut niet moeilijk te vinden. Ofwel volg je de ontelbare borden, gele pijlen, schelpen of... Gewoonweg de andere fietsers. Woonwijk in en uit. Spoorweg over en autowegen onder, ja zelfs doorheen een rode kruispost, follow the flow.
Vanuit Ponferrada trekken we langzaam westwaarts naar de gevreesde Cebreiropas en de Alto de Poio (1335 m). De hoogte wordt eerst geleidelijk opgebouwd. Tot Villafranca del Bierzo gaat het met tussenpozen zeer steil. Andere fietsers zweten blijkbaar evenveel als wij, maar weer moeten we vaststellen dat we ze zeer goed kunnen bijhouden, ondanks onze bagage.
Vanaf Villafranca begint het echte sleurwerk. We moeten immers over een afstand van 40 km 1300 m omhoog. De warme wind waait hard door de vallei. Waarschijnlijk een soort schouweffect. Weinig dorpen kom je tegen en telkens we er eentje doorrijden maken we van de gelegenheid gebruik om te drinken. In Las Lamas komen een koe met begeleidende boer de meisjes even gedag zeggen. Hier waan je je soms in de Alpen. Voor meerdere huizen zitten bewoners buiten. D'r is immers veel te zien met al die passerende pelgrims. Onze "Ola!" wordt veelal vriendelijk beantwoord met "Buen Camino".
Het begon al laat te worden. We verkozen de laatste 5 km tot de top uit te stellen tot morgen en een slaapplaats te zoeken in Puerto de Pedrafita. We vonden geen plaats meer in de herberg (tiens, waar heb ik dat christelijke verhaal nog eens gehoord?). Wijl ik in een ander hotel navraag doe, wordt Ria in het spaans aangesproken door een dorpsbewoner. Ze begrijpt iets van "een uur", "douches", "kussens", maar de taalbarrière is te groot. Wanneer ik erbij kom blijkt dat de brave mens inderdaad weet dat er nergens nog plaats is en dat we desnoods kunnen slapen in het cultureel centrum. D'r zijn douches, judomatten als kussens, wc's,... 80 vierkante meter voor ons alleen! We krijgen de sleutels en in ruil moeten we 12 euro betalen. Voilà, gered door de gong.
We zijn dus ondertussen in Galicië. De pintjes, de "Estralla Galicia" smaken veel beter dan de San Miguel.
We aten in een restaurant even verder en we moeten toegeven dat we nog niet veel merkten van de Galicische gastronomie.
Asperges uit blik of spaghetti als voorgerecht. Frieten met keiharde warme chorizo en taaie gerookte ham zorgen voor spectaculair getrek en gebijt, gelukkig zijn er ook gebakken eieren bij. Als dessert ijstaart of kaas met een ondefinieerbare, blubberende massa fruitconfijt dat het midden houdt tussen appelmoes en engelse jelly. Niet verbijsterend hoogstaand maar we hebben ons wel ziek gelachen.
Nu liggen we hier dus op onze judomatten. Na de campings, de boerderij, de hotels, de b&b's, het klooster en de particuliere tuin hebben we nu dus de grootste slaapkamer ooit. What's next?
Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.
Reacties
Een reactie posten