Dag 6: Temple Sowersby - Boweness
Dag 6: 72 km Temple Sowersby - Boweness
Om onze route naar Boweness in het Lake District verder te zetten hebben we twee opties. Ofwel terug naar de route 71 in King's Meaburn en dan verder naar Penrith, maar dan moeten we 8 km op onze stappen terugkeren, ofwel rijden we naar Temple Sowersby en volgen we de fietsroute naar Penrith vanwaar we dan opnieuw fietsroute 71 kunnen volgen. We gaan voor de laatste optie. Maar eerst ontbijten. Deze keer kiezen we voor toast en confituur. Ondertussen genieten we van het spektakel van de vogelvoederplaats. Het is een voortdurend aan en af vliegen van mezen, distelvinken, goudvinken, kleine bonte spechten en mussen. Zalig!
We vertrekken om 9:30 u en laten de schapen en koeien achter ons. Eerst een kilometer richting het dorp en dan volgen we de pijltjes richting Penrith. In het begin krijgen we een apart fietspad voor de wielen geschoven langsheen de A 66, maar na 2 km eindigt het pad. We moeten de hoofdweg op. Dat ziet er niet leuk uit. De auto's razen ons voorbij en de vrachtwagens blazen ons van onze sokken. Gelukkig gaat het naar beneden en kunnen we er een stevige vaart in steken. Hoe sneller we hier af kunnen des te beter. 8 km verder mogen we er weer af. Oef! We zitten onmiddellijk weer op de route 71. Maar...250m verder is de brug over de Eden volledig versperd. De middeleeuwse brug is te verzwakt na een overstroming. Nergens staat ook maar enige aanduiding over een omleidingsweg voor fietsers of wandelaars. We hebben geen zin om weer die helse A 66 op te gaan. Gelukkig weet de dame aan het infoloket van het kasteel Brougham raad en stuurt ze ons naar een brug verder. Zo raken we zonder al te veel verloren kilometers in het levendige regionale stadje Penrith. Auto's overal. Veel winkels en een mooi marktplein. Maar ja, onze zakken zitten al vol, dus kunnen we niet shoppen
Even moeten we de weg zoeken want door de omleidingsweg raakten we die kwijt. We mikken westwaarts en zo vinden we de 71 terug in Newton Reigny. We heuvelen weer verder. Op en neer. We beginnen de vermoeidheid te voelen in onze benen. Het landschap blijft wel mooi. Een verrassend gerestaureerd kasteel in Blencow trekt de aandacht. De donjon lijkt opengebarsten maar binnenin bevinden zich mooie appartementen. Het levert een verrassend visueel effect op.
In Greystoke laten we ons op de middag verleiden tot een Apple Flapjack en een bacon sandwich in het Greystoke Cycle Tearoom. De uitbaatster is blijkbaar lichtelijk over haar toeren door niet geplande verbouwingswerken. Dat is een wandelende stressbom. Maar... Het is eten is ok. De lucht wordt donkerder en de wind steekt op. Dan maar weer verder met de regenjassen aan. De klimmetjes en de afdalingen worden stelselmatig nijdiger. Pfff...
Even voor Hutton steekt route 71, die nu samenloopt met de C2C route (van de Noordzee naar de Ierse Zee) de A 66 over. We beseffen dat hier iets niet klopt. Waarom gaan we naar Hutton? Zo staat de route niet op de kaart. Twijfels. De kaart nog eens goed nakijken. Er staat wel een bordje met een fietsje richting Keswick, dus dat zou een optie zijn. Maar we riskeren weer op de A 66 te moeten rijden. Dan maar de bordjes verder volgen. Even voor Matterdale End krijgen we een scherpe afdaling naar de rivier voorgeschoteld gevolgd door weer een steile klim. Er komt geen einde aan. We besluiten dan maar om de route 71 niet meer te volgen en rechtstreeks naar het Ullswatermeer te rijden. Dat lijkt in de realiteit een zeer mooie en aangename oplossing te zijn. We zien enkele kilometers verder het meer in de diepte liggen. Fototijd. Dit is prachtig. De A 592 erlangs is niet te druk, dus we kunnen genieten van het uitzicht. We pikken zelfs een strandje mee. Toch knaagt er iets aan mij. Waarom gaat de fietsroute niet hierlangs naar Windermere? Ik bekijk nog eens de kaart. De hoogtelijnen liggen verderop zeer dicht bij mekaar, maar ze lopen parallel met de weg. Het antwoord volgt 10 km later, als een donderslag bij heldere hemel. Aan de rand van de weg staat een groot bord. "Due to heavy weather conditions on the Kirk Stone Pass driving can be dangereous". Pass? Welke pas? Er staat niets op de kaart. Het zal wel zo erg niet zijn. 1487 feet hoog. Ja, dat zegt niet veel he. Verder fietsen en dan... Even het beeld schetsen. Je fietst doorheen een smaller wordende u-vormige vallei en vanachter een hoek zie je eensklaps het einde van de vallei. Hoog, bovenaan bedekt met dikke wolken. En uit die wolken zie je langs een kronkelbaan autolichten naar beneden komen. De pas! Even begon ik een begin van buikloop te voelen ☺ Moeten wij daarop. Nog 500 meter verder staat een waarschuwingsbord 20%. Wablief. Maar we zouden Ria en Wim niet zijn als we dit niet zouden proberen. Trouwens we hebben gewoon geen alternatief. Desnoods wandelen we naar boven. We hebben het gefietst. In stukjes van 4 a 500 meter. Soms geraakten we na een pauze niet meer op onze fiets. Door het stijgingspercentage en de felle tegenwind. Na drie kwartier zwoegen en zweten hebben we het gehaald. De Kirk Stone Inn bovenop de col. Een goede cider en een cola en een warme pub om het zweet en de regedruppels te laten drogen. Als compensatie voor de geleverde inspanning dalen we helemaal tot Troutbeck af. Ongelooflijk mooie omgeving en een koninklijk zicht op het meer en de bergen.
We zijn blij als we om halfzes en na 72 km onze fietsen kunnen stallen aan de B&B Bowfell in Boweness. Oef.
Om onze route naar Boweness in het Lake District verder te zetten hebben we twee opties. Ofwel terug naar de route 71 in King's Meaburn en dan verder naar Penrith, maar dan moeten we 8 km op onze stappen terugkeren, ofwel rijden we naar Temple Sowersby en volgen we de fietsroute naar Penrith vanwaar we dan opnieuw fietsroute 71 kunnen volgen. We gaan voor de laatste optie. Maar eerst ontbijten. Deze keer kiezen we voor toast en confituur. Ondertussen genieten we van het spektakel van de vogelvoederplaats. Het is een voortdurend aan en af vliegen van mezen, distelvinken, goudvinken, kleine bonte spechten en mussen. Zalig!
We vertrekken om 9:30 u en laten de schapen en koeien achter ons. Eerst een kilometer richting het dorp en dan volgen we de pijltjes richting Penrith. In het begin krijgen we een apart fietspad voor de wielen geschoven langsheen de A 66, maar na 2 km eindigt het pad. We moeten de hoofdweg op. Dat ziet er niet leuk uit. De auto's razen ons voorbij en de vrachtwagens blazen ons van onze sokken. Gelukkig gaat het naar beneden en kunnen we er een stevige vaart in steken. Hoe sneller we hier af kunnen des te beter. 8 km verder mogen we er weer af. Oef! We zitten onmiddellijk weer op de route 71. Maar...250m verder is de brug over de Eden volledig versperd. De middeleeuwse brug is te verzwakt na een overstroming. Nergens staat ook maar enige aanduiding over een omleidingsweg voor fietsers of wandelaars. We hebben geen zin om weer die helse A 66 op te gaan. Gelukkig weet de dame aan het infoloket van het kasteel Brougham raad en stuurt ze ons naar een brug verder. Zo raken we zonder al te veel verloren kilometers in het levendige regionale stadje Penrith. Auto's overal. Veel winkels en een mooi marktplein. Maar ja, onze zakken zitten al vol, dus kunnen we niet shoppen
Even moeten we de weg zoeken want door de omleidingsweg raakten we die kwijt. We mikken westwaarts en zo vinden we de 71 terug in Newton Reigny. We heuvelen weer verder. Op en neer. We beginnen de vermoeidheid te voelen in onze benen. Het landschap blijft wel mooi. Een verrassend gerestaureerd kasteel in Blencow trekt de aandacht. De donjon lijkt opengebarsten maar binnenin bevinden zich mooie appartementen. Het levert een verrassend visueel effect op.
In Greystoke laten we ons op de middag verleiden tot een Apple Flapjack en een bacon sandwich in het Greystoke Cycle Tearoom. De uitbaatster is blijkbaar lichtelijk over haar toeren door niet geplande verbouwingswerken. Dat is een wandelende stressbom. Maar... Het is eten is ok. De lucht wordt donkerder en de wind steekt op. Dan maar weer verder met de regenjassen aan. De klimmetjes en de afdalingen worden stelselmatig nijdiger. Pfff...
Even voor Hutton steekt route 71, die nu samenloopt met de C2C route (van de Noordzee naar de Ierse Zee) de A 66 over. We beseffen dat hier iets niet klopt. Waarom gaan we naar Hutton? Zo staat de route niet op de kaart. Twijfels. De kaart nog eens goed nakijken. Er staat wel een bordje met een fietsje richting Keswick, dus dat zou een optie zijn. Maar we riskeren weer op de A 66 te moeten rijden. Dan maar de bordjes verder volgen. Even voor Matterdale End krijgen we een scherpe afdaling naar de rivier voorgeschoteld gevolgd door weer een steile klim. Er komt geen einde aan. We besluiten dan maar om de route 71 niet meer te volgen en rechtstreeks naar het Ullswatermeer te rijden. Dat lijkt in de realiteit een zeer mooie en aangename oplossing te zijn. We zien enkele kilometers verder het meer in de diepte liggen. Fototijd. Dit is prachtig. De A 592 erlangs is niet te druk, dus we kunnen genieten van het uitzicht. We pikken zelfs een strandje mee. Toch knaagt er iets aan mij. Waarom gaat de fietsroute niet hierlangs naar Windermere? Ik bekijk nog eens de kaart. De hoogtelijnen liggen verderop zeer dicht bij mekaar, maar ze lopen parallel met de weg. Het antwoord volgt 10 km later, als een donderslag bij heldere hemel. Aan de rand van de weg staat een groot bord. "Due to heavy weather conditions on the Kirk Stone Pass driving can be dangereous". Pass? Welke pas? Er staat niets op de kaart. Het zal wel zo erg niet zijn. 1487 feet hoog. Ja, dat zegt niet veel he. Verder fietsen en dan... Even het beeld schetsen. Je fietst doorheen een smaller wordende u-vormige vallei en vanachter een hoek zie je eensklaps het einde van de vallei. Hoog, bovenaan bedekt met dikke wolken. En uit die wolken zie je langs een kronkelbaan autolichten naar beneden komen. De pas! Even begon ik een begin van buikloop te voelen ☺ Moeten wij daarop. Nog 500 meter verder staat een waarschuwingsbord 20%. Wablief. Maar we zouden Ria en Wim niet zijn als we dit niet zouden proberen. Trouwens we hebben gewoon geen alternatief. Desnoods wandelen we naar boven. We hebben het gefietst. In stukjes van 4 a 500 meter. Soms geraakten we na een pauze niet meer op onze fiets. Door het stijgingspercentage en de felle tegenwind. Na drie kwartier zwoegen en zweten hebben we het gehaald. De Kirk Stone Inn bovenop de col. Een goede cider en een cola en een warme pub om het zweet en de regedruppels te laten drogen. Als compensatie voor de geleverde inspanning dalen we helemaal tot Troutbeck af. Ongelooflijk mooie omgeving en een koninklijk zicht op het meer en de bergen.
We zijn blij als we om halfzes en na 72 km onze fietsen kunnen stallen aan de B&B Bowfell in Boweness. Oef.
Reacties
Een reactie posten