Dag 4: West-Tanfield - Tan Hill Inn
Dag 4: 65 km van West Tanfield naar Tan Hill
Te midden de Arkengartdales, op een eenzame, aan de natuurelementen blootgestelde heuveltop, ligt de Tan Hill Inn. De hoogst gelegen inn van Engeland. 534 m boven zeeniveau en omgeven door een indrukwekkende natuur. Daar gaan we vandaag naartoe.
We vertrekken in West-Tanfield met een zware bewolking en het motregent. Het full english breakfast is perfect en ondertussen krijgen we er een leuke babbel bij met twee Nieuw-Zeelanders en de kokkin. En ja Kathleen, ze bevestigen dat een camperrental in de juiste richting ginder een goed idee is ☺ De kokkin doet niet aan politiek en weet niet of de Brexit nu goed of slecht nieuws is. Hoeveel onwetende Britten zijn dan wel niet met de ogen open in dit avontuur meegesleept? En de twee Kiwi's? Die emigreerden omwille van alles wat misgaat in de UK. Van positieve motivatie gesproken.
Hoe grappig. Nadat we afgerekend hebben en terwijl we onze fietsen opnieuw optuigen met de bagage, slaat het personeel ons door het venster geamuseerd gade. Tan Hill Inn? De kokkin slaat haar ogen ten hemel. "That's where they are going!". Tja, gekken moeten er ook zijn.
We verlaten West-Tanfield westwaarts via de A6108. Voorlopig geen aangeduide fietsroute omdat we een doorsteek maken naar de route 10 in Agglethorpe. Leuke dorpjes versieren onze route. Masham is er een van. De lokale brouwerij zorgt voor de weeig zoete geur die in de straten hangt. Langs de route ligt het NT huis "Braitwaith Hall". We willen het bezoeken, maar je moet anderhalve week op voorhand het uur afspreken. Voor een fietstocht als de onze is dat moeilijk, nietwaar. We treuzelen even aan de voordeur tot de heer des huises opendoet. Smeken helpt niet, hij is onvermurwbaar. Geen afspraak, geen bezoek. Verdorie.
Motregen, meer regen, droog, weer regen,... Regenkleding af en aan. Het weer weet niet welke kant het uit wil gaan. Hoe dan ook het landschap is mooi. We komen voorbij "the Forbidden Corner". We denken dat het park achter de statige oprijlaan een historisch kasteel verbergt. Dus sleuren we onze fietsen de helling op. Uiteindelijk blijkt het een soort avonturenpark. Oei. Gelukkig hebben ze een resto waar we onze kleren kunnen laten drogen en ondertussen kunnen genieten van een heerlijke tomaten-paprikasoep. Ria gaat voor de scones.
Daarna verder steil de helling op naar route 10. Castle Bolton zagen we van ver liggen vanop een zalig, verkeersvrij stukje van de route vanaf Wensley. Tussen de schapen door en boven de vallei, mooi.
Castle Bolton is gewoon een indrukwekkend kasteel met enkele huisjes er rond. Wel de moeite om te zien.
Nu wordt het serieus klimmen. We fietsen omhoog over de Swale Dale. Steeds mistiger wordt het en het verkeer wordt schaars. We weten dat we naar 531m hoogte moeten, want door ligt de inn, dus dit zijn geen verloren geklommen meters. We zitten al op 430 m hoogte. Het gaat goed vooruit. Maar... enkele kilometers verder zoeven we de mist uit, naar beneden naar Reeth. Al die moeite voor niets☹ Troostvoeding nodig! Het wordt KitKat in het lokale kruidenierswinkeltje op 190m hoogte. Een gezellig winkeltje inclusief tintelend belletje boven de deur. Reeth is een gezellig dorp waar blijkbaar nogal wat wandelaars op afkomen. Geen tijd om lang te blijven staan. Het regent wel niet meer, maar zodra je stopt valt de kou op je. Brrr. Verder langsheen route 71 naar Langthwaite en het gehucht met de grappige naam Whaw. De omgeving wordt groots, ruw, open, oorverdovend stil. We zitten op de Arkengarth Dale. Schapen overal, konijnen, patrijzen, fazanten en eindeloze vergezichten. En ontelbare op en neers. Er komt geen einde aan. Maar ondanks de vermoeidheid blijft dit overdonderend mooie gebied ons voortduwen. Na 66 km komen eindelijk aan bij de Tan Hill Inn. Oef... Doodmoe maar zeer gelukkig.
De inn werd gebouwd in 1586 en was ooit een loodmijn. Nu herbergt de inn een warme gelagzaal met open haard en een eigen spook. Curry chicken voor Ria en een Giant Yorkshire Pudding met worst en saus voor mij. En daar is de Brexit opnieuw. Twee Nederlandse zussen komen binnen. De ene woont in Groningen, de andere woont al sinds 1965 in Carlisle. En deze zus is niet te spreken over de manier waarop EU-burgers behandelt worden als pasmunt. Ze vulde al een 85 bladzijden lang aanvraagformulier in. Toen werd beslist dat alle EU burgers die minstens 5 jaar in de UK wonen mogen blijven. Dus... Nu moet ze weer een nieuw formulier invullen. Ze wordt er neerslachtig van. Tja...die Brexit he.
Te midden de Arkengartdales, op een eenzame, aan de natuurelementen blootgestelde heuveltop, ligt de Tan Hill Inn. De hoogst gelegen inn van Engeland. 534 m boven zeeniveau en omgeven door een indrukwekkende natuur. Daar gaan we vandaag naartoe.
We vertrekken in West-Tanfield met een zware bewolking en het motregent. Het full english breakfast is perfect en ondertussen krijgen we er een leuke babbel bij met twee Nieuw-Zeelanders en de kokkin. En ja Kathleen, ze bevestigen dat een camperrental in de juiste richting ginder een goed idee is ☺ De kokkin doet niet aan politiek en weet niet of de Brexit nu goed of slecht nieuws is. Hoeveel onwetende Britten zijn dan wel niet met de ogen open in dit avontuur meegesleept? En de twee Kiwi's? Die emigreerden omwille van alles wat misgaat in de UK. Van positieve motivatie gesproken.
Hoe grappig. Nadat we afgerekend hebben en terwijl we onze fietsen opnieuw optuigen met de bagage, slaat het personeel ons door het venster geamuseerd gade. Tan Hill Inn? De kokkin slaat haar ogen ten hemel. "That's where they are going!". Tja, gekken moeten er ook zijn.
We verlaten West-Tanfield westwaarts via de A6108. Voorlopig geen aangeduide fietsroute omdat we een doorsteek maken naar de route 10 in Agglethorpe. Leuke dorpjes versieren onze route. Masham is er een van. De lokale brouwerij zorgt voor de weeig zoete geur die in de straten hangt. Langs de route ligt het NT huis "Braitwaith Hall". We willen het bezoeken, maar je moet anderhalve week op voorhand het uur afspreken. Voor een fietstocht als de onze is dat moeilijk, nietwaar. We treuzelen even aan de voordeur tot de heer des huises opendoet. Smeken helpt niet, hij is onvermurwbaar. Geen afspraak, geen bezoek. Verdorie.
Motregen, meer regen, droog, weer regen,... Regenkleding af en aan. Het weer weet niet welke kant het uit wil gaan. Hoe dan ook het landschap is mooi. We komen voorbij "the Forbidden Corner". We denken dat het park achter de statige oprijlaan een historisch kasteel verbergt. Dus sleuren we onze fietsen de helling op. Uiteindelijk blijkt het een soort avonturenpark. Oei. Gelukkig hebben ze een resto waar we onze kleren kunnen laten drogen en ondertussen kunnen genieten van een heerlijke tomaten-paprikasoep. Ria gaat voor de scones.
Daarna verder steil de helling op naar route 10. Castle Bolton zagen we van ver liggen vanop een zalig, verkeersvrij stukje van de route vanaf Wensley. Tussen de schapen door en boven de vallei, mooi.
Castle Bolton is gewoon een indrukwekkend kasteel met enkele huisjes er rond. Wel de moeite om te zien.
Nu wordt het serieus klimmen. We fietsen omhoog over de Swale Dale. Steeds mistiger wordt het en het verkeer wordt schaars. We weten dat we naar 531m hoogte moeten, want door ligt de inn, dus dit zijn geen verloren geklommen meters. We zitten al op 430 m hoogte. Het gaat goed vooruit. Maar... enkele kilometers verder zoeven we de mist uit, naar beneden naar Reeth. Al die moeite voor niets☹ Troostvoeding nodig! Het wordt KitKat in het lokale kruidenierswinkeltje op 190m hoogte. Een gezellig winkeltje inclusief tintelend belletje boven de deur. Reeth is een gezellig dorp waar blijkbaar nogal wat wandelaars op afkomen. Geen tijd om lang te blijven staan. Het regent wel niet meer, maar zodra je stopt valt de kou op je. Brrr. Verder langsheen route 71 naar Langthwaite en het gehucht met de grappige naam Whaw. De omgeving wordt groots, ruw, open, oorverdovend stil. We zitten op de Arkengarth Dale. Schapen overal, konijnen, patrijzen, fazanten en eindeloze vergezichten. En ontelbare op en neers. Er komt geen einde aan. Maar ondanks de vermoeidheid blijft dit overdonderend mooie gebied ons voortduwen. Na 66 km komen eindelijk aan bij de Tan Hill Inn. Oef... Doodmoe maar zeer gelukkig.
De inn werd gebouwd in 1586 en was ooit een loodmijn. Nu herbergt de inn een warme gelagzaal met open haard en een eigen spook. Curry chicken voor Ria en een Giant Yorkshire Pudding met worst en saus voor mij. En daar is de Brexit opnieuw. Twee Nederlandse zussen komen binnen. De ene woont in Groningen, de andere woont al sinds 1965 in Carlisle. En deze zus is niet te spreken over de manier waarop EU-burgers behandelt worden als pasmunt. Ze vulde al een 85 bladzijden lang aanvraagformulier in. Toen werd beslist dat alle EU burgers die minstens 5 jaar in de UK wonen mogen blijven. Dus... Nu moet ze weer een nieuw formulier invullen. Ze wordt er neerslachtig van. Tja...die Brexit he.
De foto's doen me denken aan "Alle schepsels groot en klein", een oude dierenartsreeks op wat toen de BRT was. 'k Zie zo James Harriot door hetzelfde landschap rijden. Geniet ervan!
BeantwoordenVerwijderenJuist. Er bestaat zelfs een World of James Harriot Museum.
BeantwoordenVerwijderen