Dag 14: Manchester - Buxton

De fietsroute van gisteren terugvinden was geen probleem. We moesten gewoon door het park fietsen en de straat oversteken en we waren er. Maar om naar Buxton in de High Peaks te rijden moeten we wel overstappen op fietsroute 68. Op de kaart lijkt de overstap niet ver, maar in de realiteit rijden we ons weer vast in parken, straten en voorsteden. Op zo'n moment zijn we super blij met de kompassen die in onze fietsbel verwerkt zitten. En ook...de man versus vrouw komt duidelijk naar boven. "Vraag gewoon de weg" zegt Ria. "Ik vind het wel" zegt Wim. En maar zoeken en rondjes rijden tot Wim uiteindelijk toch een pub binnenstapt. We keren een kilometer terug richting Stockport en zitten dan wel op de goede weg. Stockport heeft trouwens een leuke markthal waar we onze voorraad perziken en nectarines inslaan.
Het verkeer is ontzettend druk vandaag. We fietsen langs de B6101 naar Marple en New Mills. De peaks zijn duidelijk zichtbaar voor ons. Er hangen dikke wolken over de toppen. In Marple stoten we op een bemodderde Australische mountainbiker die zijn afkeer voor de Britse houding tegenover fietsers niet onder stoelen of banken steekt. Hij vindt Belgische bestuurders heel wat hoffelijker. Oef...
Het miezert. Regenjas aan....dan zweet je je kapot. Regenjas af...dan wordt je langzaam nat. Het is kiezen tussen de cholera en de pest.

In New Mills willen we suiker. Wim is geleerd en vraagt onmiddellijk aan twee voorbijwandelende dames waar zij thee zouden drinken. De "Pride of the Peaks" blijkt een goede tip te zijn. Taartjes overgoten met custard cream. Lekker en suikerrijk.
We hebben het nodig gehad. Vanaf Whaley Bridge volgen we route 68 verder, parallel met de drukke hoofdweg. Ik denk dat ze in Engeland het fenomeen van de geleidelijke stijging van de weg niet kennen. Als je een weg legt over een heuvel dan leg je die gewoon zo steil mogelijk over die heuvel. Hoe sneller erover hoe beter. We hebben het gevoeld. En het toppunt is dat na elke klim weer razendsnel naar beneden vliegt. Al die verloren energie. Nochtans, de omgeving wordt mooier maar nog niet zo overdonderend als de Yorkshire Dales. We komen wel op kale plateaus terecht vanwaar we prachtige vergezichten krijgen. De weg op de hoogste plekken is echter amper nog een weg te noemen. Het wordt een safari voor ons. Na 45 km mogen we eindelijk afdalen, hobbel de bobbel naar Buxton. Na 50 km zijn we er. Oef!
In Buxton slapen we in het Netherdale Guesthouse. Heel mooie kamers die gerund worden door een Australier. Nog een van Down Under!
Buxton zelf kun je best vergelijken met Spa. Maar de grandeur mist hier een beetje. Ze hebben een kuurbad, een opera en mooie zandstenen hotels (oa de oudste van Engeland met een bijna 1000jarige geschiedenis). We komen hier temidden het Buxton Festival. Deze namiddag waren er traditionele dansgroepen maar we waren net te laat. We kunnen wel nog een concert meepikken op de kiosk in het park. De Jugendmusikkapelle Karlsruhe speelt er Aladin en de Radetskimarsch. Zalig in het zonnetje.
In het Italiaans restaurant Michelangelo 's eten we pizza. En...de baas is een Antwerpenaar. De wereld is klein.