Dag 24: 90 km 1402 km - Londen - Maidstone
Deze morgen steken we de Thames over via de Greenwich Voetgangerstunnel. Vanaf Greenwich volgen we het Thames Path.
Wie ooit eens op een originele manier naar Londen wil, die neemt de ferry naar Dover en rijdt dan verder met de wagen tot in Erith, even voorbij Dartford. Neem je fiets van de auto, ga naar de oevers van de Thames en fiets vervolgens met route 1 en daarna 4 tot in het hartje van de stad. 30 kilometer lang volg je de rivier langsheen industriële gebieden, woonzones met steeds luxueuzere promenades, de O2-arena, Greenwich, de Cutty Sark,... Het is een bijzonder afwisselend en goed bewegwijzerd circuit. Slechts op 2 plekken moesten we een omleiding volgen omwille van de voortdurende bouwprojecten hier, maar we werden weer op de goede weg gezet door een fietsende vader en zijn twee jonge kinderen.
Vanaf Erith vervallen we direct weer in het oud zeer. Het mooie pad wordt een sintelpad en nadien een door onkruid en struiken overwoekerd aarden pad inclusief de hemeltergende poortjes. De bagage van Ria moet er allemaal af. Wie bedenkt zo'n pesterij voor fietsers? We hebben blijkbaar ook de laatste fase van het stedelijk gebied bereikt. We wanen ons in de endeldarm van de grootstad. Hier wordt al het stedelijke afval verzameld, verbrand, begraven en gerecycleerd. De weëige stank krijgen we er gratis bovenop terwijl we verder hotsebotsen over ons (fiets)pad. National Cycle Route number One nota bene.
In Dartford wordt Ria weer met haar neus op de harde feiten gedrukt dat je als fietser waardeloos bent. Aan het kruispunt wil ze rechtdoor de hoofdweg oversteken. Aan de overkant staat een auto die rechtsaf wil. Ria steekt over omdat ze rechtdoor gaat en zoals je van een Engelse chauffeur verwacht blokkeert hij haar midden op het kruispunt. Ik, als auto, eerst. Punt! Dit egocentrische gedrag hebben we nergens gezien in Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, België, Nederland, Spanje, Frankrijk,...
We naderen de hoge Dartford Bridge en rijden verder richting Gravesend en Rochester. Het fietspad loopt vlakbij de snelweg. Echt rustig kun je het niet noemen. Vliegtuigen boven ons en links en rechts het voorbijrazende verkeer.
Tijd voor pannenkoeken in Rochester en dan volgt een flink staaltje "trek uw plan". Enkele kilometers ten zuiden van Rochester loopt de M2 via een lange viaduct over de Medway rivier. We moeten over die snelweg geraken maar alle aanduidingen over hoe je dit doet ontbreken. Volgens de kaart loopt de fietsroute met de brug over de rivier en aan de overkant, dus anderhalve kilometer verder neem je een soort doorsteek waardoor je aan die kant van de rivier aan de andere kant van de snelweg uitkomt. Daarna fiets je aan de overkant van de viaduct terug naar hier. Het lijkt me crazy dat ze bij de bouw van dit viaduct geen klein tunneltje voorzien hebben. Dit kan toch niet! Of toch? Het absurde verhaal en de kaart wordt bevestigd door een ultraloper die net vandaar komt. Ok, dan doen we dat dan maar. Anderhalve kilometer de brug en de rivier over. Aan de andere kant is echter geen pad te bespeuren dat ons aan de goede kant zou kunnen terugbrengen. "Spelen ze met onze voeten" vragen we ons boos af. Maar..op een bankje zit Richard. Mountainbiker. Schilder. Afkomstig uit Maidstone. 70 jaar. Fit! 15 km rijdt hij met ons mee tot in Aylesford, waarna hij ons de rechte weg toont naar onze eindbestemming in Leeds Village. Bedankt Richard want door hem omzeilden we een lang steenpad door de bossen op de heuvelrug en ontdekten we mooie nieuwe asfaltwegen. En ook Richard ergert zich aan het absurde fietspadenbeheer in de UK. Veel geld steken in 500 meter gloednieuwe asfalt dat tot niets dient, maar geen geld voor het basisonderhoud van de bestaande paden. We kunnen hem enkel bijtreden terwijl we overhangende struiken proberen te vermijden.
Uiteindelijk komen we na 90 kilometer in Leeds Village in Kent. En de laatste kilometers zijn zwaar. Moest er plots een bord gestaan hebben met daarop "Innsbruck 5 km", wel ik zou het geloofd hebben. We hebben echt gesleurd om tot aan de BandB te komen. Maar... We zijn er.
Morgen: Bezoek aan Leeds Castle en dan naar Ashford.
Vanaf Erith vervallen we direct weer in het oud zeer. Het mooie pad wordt een sintelpad en nadien een door onkruid en struiken overwoekerd aarden pad inclusief de hemeltergende poortjes. De bagage van Ria moet er allemaal af. Wie bedenkt zo'n pesterij voor fietsers? We hebben blijkbaar ook de laatste fase van het stedelijk gebied bereikt. We wanen ons in de endeldarm van de grootstad. Hier wordt al het stedelijke afval verzameld, verbrand, begraven en gerecycleerd. De weëige stank krijgen we er gratis bovenop terwijl we verder hotsebotsen over ons (fiets)pad. National Cycle Route number One nota bene.
In Dartford wordt Ria weer met haar neus op de harde feiten gedrukt dat je als fietser waardeloos bent. Aan het kruispunt wil ze rechtdoor de hoofdweg oversteken. Aan de overkant staat een auto die rechtsaf wil. Ria steekt over omdat ze rechtdoor gaat en zoals je van een Engelse chauffeur verwacht blokkeert hij haar midden op het kruispunt. Ik, als auto, eerst. Punt! Dit egocentrische gedrag hebben we nergens gezien in Duitsland, Oostenrijk, Zwitserland, België, Nederland, Spanje, Frankrijk,...
We naderen de hoge Dartford Bridge en rijden verder richting Gravesend en Rochester. Het fietspad loopt vlakbij de snelweg. Echt rustig kun je het niet noemen. Vliegtuigen boven ons en links en rechts het voorbijrazende verkeer.
Tijd voor pannenkoeken in Rochester en dan volgt een flink staaltje "trek uw plan". Enkele kilometers ten zuiden van Rochester loopt de M2 via een lange viaduct over de Medway rivier. We moeten over die snelweg geraken maar alle aanduidingen over hoe je dit doet ontbreken. Volgens de kaart loopt de fietsroute met de brug over de rivier en aan de overkant, dus anderhalve kilometer verder neem je een soort doorsteek waardoor je aan die kant van de rivier aan de andere kant van de snelweg uitkomt. Daarna fiets je aan de overkant van de viaduct terug naar hier. Het lijkt me crazy dat ze bij de bouw van dit viaduct geen klein tunneltje voorzien hebben. Dit kan toch niet! Of toch? Het absurde verhaal en de kaart wordt bevestigd door een ultraloper die net vandaar komt. Ok, dan doen we dat dan maar. Anderhalve kilometer de brug en de rivier over. Aan de andere kant is echter geen pad te bespeuren dat ons aan de goede kant zou kunnen terugbrengen. "Spelen ze met onze voeten" vragen we ons boos af. Maar..op een bankje zit Richard. Mountainbiker. Schilder. Afkomstig uit Maidstone. 70 jaar. Fit! 15 km rijdt hij met ons mee tot in Aylesford, waarna hij ons de rechte weg toont naar onze eindbestemming in Leeds Village. Bedankt Richard want door hem omzeilden we een lang steenpad door de bossen op de heuvelrug en ontdekten we mooie nieuwe asfaltwegen. En ook Richard ergert zich aan het absurde fietspadenbeheer in de UK. Veel geld steken in 500 meter gloednieuwe asfalt dat tot niets dient, maar geen geld voor het basisonderhoud van de bestaande paden. We kunnen hem enkel bijtreden terwijl we overhangende struiken proberen te vermijden.
Uiteindelijk komen we na 90 kilometer in Leeds Village in Kent. En de laatste kilometers zijn zwaar. Moest er plots een bord gestaan hebben met daarop "Innsbruck 5 km", wel ik zou het geloofd hebben. We hebben echt gesleurd om tot aan de BandB te komen. Maar... We zijn er.
Morgen: Bezoek aan Leeds Castle en dan naar Ashford.
Reacties
Een reactie posten