Dag 13: 78 km Chester - Manchester
Dag 13: 78 km Chester - Manchester
We ontwaakten goed uitgeslapen in ons kleine maar gezellige zolder-hotelkamertje in het Brook Side Hotel in Chester. Het ontbijt was ok, alhoewel de croissant nogal elastisch was. We hadden wat medelijden met de jongeman die er stage liep. De patron was niet het toonbeeld van hartelijkheid. De jongen kwam uit Turijn en hij fietste graag. Ocharme☺
We hadden vandaag geluk met de wind. We reden oostwaarts met de wind licht in de rug. Af en toe breekt de zon door. Het hielp ons de eerste heuvelruggen over. We zijn nog geen twee minuten weg als de eerste dame ons al de weg wil wijzen naar Mickle Trafford. Ze weet zelfs een uitstekende tearoom liggen. Tja, dat is nu wel wat vroeg op de dag.
We rijden heuvel op heuvel af door de Delamere Forest en vergapen ons aan de prachtige oude huizen in Budworth. Picknicken doen we in Comberbach. Waarom daar? Omdat dat dorp nu net op de plooi van onze kaart ligt en dus halverwege. We poten onze klapstoeltjes in het gras neer en genieten samen met een dertigtal Holsteinerkoeien van het zonnetje. Brood, salami en geitenkaas, meer heeft een mens niet nodig. We kochten ons proviand even voordien in een minuscuul doch uiterst druk dorpswinkeltje. Hier bestaan ze nog, die kleine buurtwinkels. We kruisen kanalen, spoorlijnen, razend drukke snelwegen en toch blijven we grotendeels verkeersvrij fietsen, tot bijna in Manchester. Fantastisch. Wel moeten ze eens wat snoeien. Soms zijn de padenzo overwoekerd dat we door de brandnetels heen moeten.
Elke twee minuten vliegt een toestel voor Manchester Airport over ons heen.
Bij het naderen van Manchester was het weeral van dat: te smalle poortjes zodat we onze fietsen erover moesten dragen. Wie vindt zoiets uit als toegangspoort voor een fietsroute? Even later konden we ons gram kwijt bij een vrijwilliger van Sustrans die we op zijn rug aan de waterkant zagen liggen. Hij kwam naar ons toe toen hij zag dat we de weg kwijt waren. Waar is route 6 naar toe? Ook hij weet het niet. Weer een afslag in het bos dat verdween in het struikgewas☹ Oh ja... Die verdomde poortjes, daar moeten ze toch iets aan doen? Hij weet het, maar ja, wat kunnen ze er aan doen?
Gelukkig botsen we weer op een lieve ziel die ons langs allerlei sluipwegen weer op het goede pad zet. De mountainbiker begeleidt ons tot op de rondweg, een oude spoorwegbedding, vanwaar we tien minuten later bij onze eindbestemming aankomen. Deze keer slapen we in het Luther King House. Normaal worden hier theologiestudenten gehuisvest maar in de zomer verhuren ze ook kamers met ontbijt. Ronduit mooie en zeer verzorgde kamers. De receptionist wil dat we onze fietsen buiten zetten in het fietsrek, maar voor ons is dat uitgesloten. Na wat aandringen mogen we ze binnenrijden en in de trapzaal parkeren. Da's al veel beter en veiliger.
Om half zes zitten we al op bus 142 naar Manchester Piccadilly. Manchester is veel ethnischer gemengd dan Liverpool. Het is een drukke mengelmoes van bevolkingsgroepen: Blank, zwart, moslim, Balkan, Aziatisch, ... De drukte in deze grootstad is overweldigend na een dag op het platteland te hebben doorgebracht. Dit lijkt New York wel. Het is vrijdagavond dus alle pubs en fancy restaurants zitten afgeladen vol met mensen die hun weekend inzetten. Overal staan security mensen buiten. Winkelcentra zo groot als een stadswijk bij ons, met meerdere verdiepingen. Brussel is hierbij vergeleken een kleine provinciestad. Hier krioelt het van de Deliveroo fietskoeriers. Soms wachten ze met vijf tegelijk voor de lichten.
Een lekkere hamburger bij Byron en dan met de bus terug naar de kamer.
Net wanneer we binnen zijn plenst de regen naar beneden. Dat zijn zorgen voor morgen, want dan gaan we naar Buxton in het Peak District.
We ontwaakten goed uitgeslapen in ons kleine maar gezellige zolder-hotelkamertje in het Brook Side Hotel in Chester. Het ontbijt was ok, alhoewel de croissant nogal elastisch was. We hadden wat medelijden met de jongeman die er stage liep. De patron was niet het toonbeeld van hartelijkheid. De jongen kwam uit Turijn en hij fietste graag. Ocharme☺
We hadden vandaag geluk met de wind. We reden oostwaarts met de wind licht in de rug. Af en toe breekt de zon door. Het hielp ons de eerste heuvelruggen over. We zijn nog geen twee minuten weg als de eerste dame ons al de weg wil wijzen naar Mickle Trafford. Ze weet zelfs een uitstekende tearoom liggen. Tja, dat is nu wel wat vroeg op de dag.
We rijden heuvel op heuvel af door de Delamere Forest en vergapen ons aan de prachtige oude huizen in Budworth. Picknicken doen we in Comberbach. Waarom daar? Omdat dat dorp nu net op de plooi van onze kaart ligt en dus halverwege. We poten onze klapstoeltjes in het gras neer en genieten samen met een dertigtal Holsteinerkoeien van het zonnetje. Brood, salami en geitenkaas, meer heeft een mens niet nodig. We kochten ons proviand even voordien in een minuscuul doch uiterst druk dorpswinkeltje. Hier bestaan ze nog, die kleine buurtwinkels. We kruisen kanalen, spoorlijnen, razend drukke snelwegen en toch blijven we grotendeels verkeersvrij fietsen, tot bijna in Manchester. Fantastisch. Wel moeten ze eens wat snoeien. Soms zijn de padenzo overwoekerd dat we door de brandnetels heen moeten.
Elke twee minuten vliegt een toestel voor Manchester Airport over ons heen.
Bij het naderen van Manchester was het weeral van dat: te smalle poortjes zodat we onze fietsen erover moesten dragen. Wie vindt zoiets uit als toegangspoort voor een fietsroute? Even later konden we ons gram kwijt bij een vrijwilliger van Sustrans die we op zijn rug aan de waterkant zagen liggen. Hij kwam naar ons toe toen hij zag dat we de weg kwijt waren. Waar is route 6 naar toe? Ook hij weet het niet. Weer een afslag in het bos dat verdween in het struikgewas☹ Oh ja... Die verdomde poortjes, daar moeten ze toch iets aan doen? Hij weet het, maar ja, wat kunnen ze er aan doen?
Gelukkig botsen we weer op een lieve ziel die ons langs allerlei sluipwegen weer op het goede pad zet. De mountainbiker begeleidt ons tot op de rondweg, een oude spoorwegbedding, vanwaar we tien minuten later bij onze eindbestemming aankomen. Deze keer slapen we in het Luther King House. Normaal worden hier theologiestudenten gehuisvest maar in de zomer verhuren ze ook kamers met ontbijt. Ronduit mooie en zeer verzorgde kamers. De receptionist wil dat we onze fietsen buiten zetten in het fietsrek, maar voor ons is dat uitgesloten. Na wat aandringen mogen we ze binnenrijden en in de trapzaal parkeren. Da's al veel beter en veiliger.
Om half zes zitten we al op bus 142 naar Manchester Piccadilly. Manchester is veel ethnischer gemengd dan Liverpool. Het is een drukke mengelmoes van bevolkingsgroepen: Blank, zwart, moslim, Balkan, Aziatisch, ... De drukte in deze grootstad is overweldigend na een dag op het platteland te hebben doorgebracht. Dit lijkt New York wel. Het is vrijdagavond dus alle pubs en fancy restaurants zitten afgeladen vol met mensen die hun weekend inzetten. Overal staan security mensen buiten. Winkelcentra zo groot als een stadswijk bij ons, met meerdere verdiepingen. Brussel is hierbij vergeleken een kleine provinciestad. Hier krioelt het van de Deliveroo fietskoeriers. Soms wachten ze met vijf tegelijk voor de lichten.
Een lekkere hamburger bij Byron en dan met de bus terug naar de kamer.
Net wanneer we binnen zijn plenst de regen naar beneden. Dat zijn zorgen voor morgen, want dan gaan we naar Buxton in het Peak District.
Reacties
Een reactie posten