Dag 8: van Riemst naar Fays bij Theux

Na deze voormiddag moet niemand me nog komen uitleggen wat leem is. Verdorie. We waren pas, in de regen, vertrokken vanuit onze B&B De aventurijn of we zaten er al midden in.
Het ontbijt in de B&B was trouwens perfect, de gastvrouw heel gastvrij en de babbel zeer gezellig. Maar... regen of niet, we moeten verder. Poncho over de KW en weg waren we, richintg zuiden.
Net de taalgrens over leidt de route ons naar links, een "zandweg" op. We hebben al zoveel zandwegen gedaan, deze kan er ook nog bij. Maar.... dat blijkt geen zand te zijn maar wel pure, superplakkend leem. Na driehonderd meter hangen onze banden, remmen, spatborden versnellingen vol met gigantische klodders van het smerige goedje? De remmen blokkeren, de wielen draaien zelfs niet meer maar ze slepen over de grond. Zelfs rechtstaan wordt moeilijk. We volharden en trekken nog een kilometer verder voor het op te geven en zo snel mogelijk een alternatieve route te vinden. Dat leidt ons naar een hoeve waar we op het erf om een waterslang vragen om de brij weg te spuiten. Oef....
Via Bassenge bereiken we de Maas. Links zien we Visé liggen. Maar wij moeten recht de Maas over. Aan de overkant wacht ons een nijdige klim. Ik geef het op en ga een eind te voet. Da's hier niet te doen.
Daarna gaat het de rest van de dag verder in de regen, onophoudelijk valt ze uit de lucht. We blijven klimmen en dalen. We tijwfelen aan onze route en proberen zoveel mogelijk de wegen te volgen, weg van "zandwegen". Zo kruisen we verschillende keren de snelweg naar Barchon Soumagne, Herve,.... Het landschap is geaccidenteerd en de max komt in Ensival. Daar moeten we de Vesdre over; Pierre-Philippe die ons vanavond verwacht verwittigt ons nog voor de laatste stevige klim. Santé mijn ratje, zo steile klim vanuit Ensival en vanuit de vallei van de Vesdre. Daar komt geen einde aan. Stukken doen we te voet omdat het ons, met de bagage, niet meer lukt.
Zo komen we rond vier uur aan in Fays, waar Denis ons hartelijk ontvangt en ons de douche toont. Terwijl ik me was zie ik het bruine water wegspoelen. Dat zal het leem zijn dat door het gaatje verdwijnt. Pierre-Philippe en Nathalie bezorgen ons een zeer gezellige avond. Bedankt!!!!

Over deze route:

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Van Antwerpen naar de Waddenzee: dag 14

Afbeelding
  We keken er al lang naar uit: een bezoek aan een van de Waddeneilanden. We kozen voor Terschelling omdat die met de boot makkelijk te bereiken is vanuit Harlingen. In vogelvlucht is de afstand slechts 25 kilometer, maar de boot doet er twee uur over. Continu slalommen we tussen de zandbanken en zoeken we de vaargeul tussen de rood-groene betonning. Het is een leuke overtocht. In de verte zie we nog net de toppen van Texel, de duinen van Vlieland en steeds beter de hoogtes van Terschelling. We meren aan in West-Terschelling vanwaar we via de zuidelijke dijk nog fietsen tot in Midsland. Zo zien we de Waddenzee en na de doorsteek naar het noordelijk strand, komen we aan het Noordzeestrand. Het is nog zonnig maar wel weer veel wind. Maar we laten het niet aan ons hart komen en springen het zeewater in. Zalig om in de golfslag te zwemmen. We moeten op tijd terug in de haven zijn, dus via het duin-en bosgebied in het midden van het eiland keren we terug naar West-Terschelling. Nog even tij
Read more »

Verkenning van het Gardameer, dag 10

Afbeelding
  Heerlijk kajakken op het Lago di Ledro, enkele kilometers verwijderd van het Gardameer. Minder druk, mooie kleur van het water en perfect kajakweer. Met watertemperatuur waarbij je zonder thermische shock gewoon het water ingaat. Zalig. Wel even moeten schuilen voor een regenbui, maar daarvoor kwam het terras van de campingbar precies op tijd. Koffie drinken terwijl je kijkt naar de vallende regen. Romantisch hé Op de terugweg nog even de bordjes gevolg naar het Lago di Tenno. Veel kleiner wateroppervlak maar heel intens van kleur.
Read more »

Nieuwe fietsen... Batavus Apache Supreme

Onze vorige expeditie, richting Santiago de Compostela, verliep niet zonder technische mankementen.  Vooral de versnellingen van Ria en mijn fiets bleken helemaal niet kwalitatief genoeg.  We reden toen met een Phoenix Sprinter, da's een submerk van Batavus. De fietsen bleken met hun 21 kilogram trouwens ook veel te zwaar. Zoals het betaamt startten we een beperkte marktstudie :-) Uiteindelijk kwamen we weer bij Batavus uit, maar dit keer kozen we voor een degelijke fiets: de Batavus Apache Supreme met een volledig Shimano Deore versnellingsapparaat. Dit weekend mochten we de nieuwe rijwielen ophalen bij onze fietsenboer en het moet gezegd, ze rijden veel lichter dan onze Phoenix.  Het schakelen gaat moeiteloos en de 5 uitgewonnen kilo's laten zich duidelijk voelen.  We geven er wel een bepaald comfort voor op: de vering verdween. Ook de naafdynamo laten we achterwege want we opteren voor LED-lampen op batterijen. Kathleen en Hannelore houden hun fietsen want ze hadden vorige k
Read more »