Zondag 21/8/2016: Ried in Oberinntal - Mals (I) 67 km
Vandaag staat de koninginnenrit op het programma. We rijden vanuit Ried op 900 m hoogte naar Mals im Vintschgau (of Malles Venosta in het Italiaans) en dat via de 1515 m hoge Reschenpas. Tot Pfunds rijden we verder door het Oberinntal. Daarna klimmen we 6 kilometer aan 7% omhoog naar de Norbertshöhe. Tussen Pfunds en Nauders gaan we even Zwitserland binnen om daarna geleidelijk stijgend naar de Reschenpas te fietsen. We zijn dan net over de Italiaanse grens.
De grootste spelbreker voor vandaag kan de regen zijn, omdat we ons boven op de pas verwachten aan een spectaculair uitzicht op de bergen van het Ortlermassief.
Vannacht heeft het veel geregend hier in Ried. Maar we zitten knus in ons woonvat. Ook deze morgen, bij het opstaan valt de neerslag nog steeds. Toch zijn we hoopvol. Het weerbericht voorspelt mooi weer en in het noorden zien we enkele blauwe plekken tussen de bewolking. Om 9:40 u zitten we weer in het zadel.
Het gaat eerst gemoedelijk op en neer door groene weiden en kleine dorpen. Het grote verkeer rijdt niet zo ver van ons vandaan. Zonder noemenswaardige hindernissen bereiken we Pfunds.
Wat ons opvalt hier? De onbeleefdheid van de fietsers. In Duitsland en de vorige jaren in Frankrijk, Spanje en Slovenië, begroeten fietsers mekaar. Gruss Got, hello of een hoofdknik is een klein sympathiek gebaar. Hier? Hier kijken of gapen ze je aan zonder een woord te zeggen. Soms roepen we ze dan luid na "Ook een goeie dag!"😊 Hoe sportiever de outfit hoe minder de kans op een groet. Zo vol van zichzelf zeker?
We houden ook nog steeds vast aan onze ritueeltjes. Bellen bij elke kapel, kruisbeeld of herdenkingsplek voor overleden of verongelukte verkeersslachtoffers. Klinkt dom maar op die manier heb je zonder omkijken een perfect idee van waar je fietsmaatje zit.
Vanuit Pfunds gaat het zeer snel omhoog richting Zwitserland. We delen de weg met de auto's en rijden onder lawinegalerijen door. Daaronder rijden met de fiets is eens wat anders. Het verkeer gaat soms zeer snel daarom beslissen we dan ook om onze fluovestjes aan te doen. Vooral de motoren die blijkbaar om ter meest lawaai en testosteron willen demonstreren razen ons voorbij. We klimmen almaar verder en we verbazen er ons over dat we daarna weer zo diep afdalen. We verliezen zo weer al die meters. Verdorie toch.
We kijken uit naar het grensbord voor onze traditionele foto bij de grensovergang. Maar waar is die van Zwitserland? Dan maar zonder. In de grensgemeente Martina moeten we onze pas niet tonen. We mogen doorrijden van de douanier. Aan het gesloten postgebouw verorberen we onze picknick. Dat is dan weer iets minder om te dragen. Trouwens. Wat weegt het meest? Boterhammen in je zak of boterhammen in je maag? Het zal een psychologische kwestie zijn. Boterhammen, ingeblikte worst en kalkoen, druiven, Manner-koekjes,... Alles moet er aan geloven😊
Een ding is zeker. Het is zeer winderig en koud op deze plek. Het viel ons trouwens al op hoeveel fietsers ons tegemoet kwamen, volledig ingeduffeld. Nu begrijpen we waarom.
We kunnen het niet meer uitstellen. De klim naar de Norbertshöhe komt er aan. Daar gaan we. 6 kilometer en 11 haarspeldbochten aan 7% omhoog. Rustig ademen. Eigen tempo. Verstand op nul. Rijden maar. Puffen. Hart pompt. Rond kijken. Na de eerste kilometer even halt houden. Foto maken. Verder puffen. En zo geraak je boven. A propos. Die mountainbikers gaan niet veel sneller dan wij met onze bagage. Nog even doorbijten en daar is Nauders. Nu komt de psychologische val. Je bent er niet! Geen plaats voor valse euforie. De Reschenpas komt er nog aan. Eerst weer naar beneden rollen. Daarna min of meer vlak door de vallei en dan nogmaals naar boven de 1500 meter. De Reschenpas! Eindelijk! En het mooie zicht op het blauwe water van het zeven kilometer lange stuwmeer van Reschen met zijn wereldberoemde, onder water gezet dorp en kerktoren. Het is er koud en heel veel wind. Niet te verwonderen dat er een kitesurfcompetitie bezig is.
Met de wind in de rug vliegen we zuidwaarts langs de oostelijke oever van het meer. Prachtig zicht op de bergen achter ons, maar de Ortler hult zich in de dikke wolken.
Aan het kleinere Haidermeer staat een bijzonder leuke zitbank. Of misschien beter een zitbak te noemen. Een half open bak op een as waardoor je zelf kunt kiezen wel zicht je wil hebben. Leuk item!
Een ongelooflijk mooie afdaling volgt. Bij wijlen zakken we met 20%. We hebben medelijden met de ons tegemoetkomende mountainbikers. We doorkruisen het oergezellige Burgeis/Burgusio. Zo'n gezellige straatjes bekroond met en burcht en een kijk in de lager gelegen vallei met... ja, daar zijn zonder wolken... het Ortlergebergte. Gewoonweg prachtig. De laatste 3 kilometer tot Mals/Malles rijden we bijna van foto naar foto. Zo mooi en zo perfect belicht.
In Mals worden we verwacht in Gasthaud Garni Sonne. Jaren 70 interieur maar kraaknette kamers en een wonderlijk zicht op de bergen. Een perfecte afsluiter van een perfecte dag.
We zijn in Italië, meer bepaald in Sud Tirol. Hier wordt meer Duits dan Italiaans gepraat.
De grootste spelbreker voor vandaag kan de regen zijn, omdat we ons boven op de pas verwachten aan een spectaculair uitzicht op de bergen van het Ortlermassief.
Vannacht heeft het veel geregend hier in Ried. Maar we zitten knus in ons woonvat. Ook deze morgen, bij het opstaan valt de neerslag nog steeds. Toch zijn we hoopvol. Het weerbericht voorspelt mooi weer en in het noorden zien we enkele blauwe plekken tussen de bewolking. Om 9:40 u zitten we weer in het zadel.
Het gaat eerst gemoedelijk op en neer door groene weiden en kleine dorpen. Het grote verkeer rijdt niet zo ver van ons vandaan. Zonder noemenswaardige hindernissen bereiken we Pfunds.
Wat ons opvalt hier? De onbeleefdheid van de fietsers. In Duitsland en de vorige jaren in Frankrijk, Spanje en Slovenië, begroeten fietsers mekaar. Gruss Got, hello of een hoofdknik is een klein sympathiek gebaar. Hier? Hier kijken of gapen ze je aan zonder een woord te zeggen. Soms roepen we ze dan luid na "Ook een goeie dag!"😊 Hoe sportiever de outfit hoe minder de kans op een groet. Zo vol van zichzelf zeker?
We houden ook nog steeds vast aan onze ritueeltjes. Bellen bij elke kapel, kruisbeeld of herdenkingsplek voor overleden of verongelukte verkeersslachtoffers. Klinkt dom maar op die manier heb je zonder omkijken een perfect idee van waar je fietsmaatje zit.
Vanuit Pfunds gaat het zeer snel omhoog richting Zwitserland. We delen de weg met de auto's en rijden onder lawinegalerijen door. Daaronder rijden met de fiets is eens wat anders. Het verkeer gaat soms zeer snel daarom beslissen we dan ook om onze fluovestjes aan te doen. Vooral de motoren die blijkbaar om ter meest lawaai en testosteron willen demonstreren razen ons voorbij. We klimmen almaar verder en we verbazen er ons over dat we daarna weer zo diep afdalen. We verliezen zo weer al die meters. Verdorie toch.
We kijken uit naar het grensbord voor onze traditionele foto bij de grensovergang. Maar waar is die van Zwitserland? Dan maar zonder. In de grensgemeente Martina moeten we onze pas niet tonen. We mogen doorrijden van de douanier. Aan het gesloten postgebouw verorberen we onze picknick. Dat is dan weer iets minder om te dragen. Trouwens. Wat weegt het meest? Boterhammen in je zak of boterhammen in je maag? Het zal een psychologische kwestie zijn. Boterhammen, ingeblikte worst en kalkoen, druiven, Manner-koekjes,... Alles moet er aan geloven😊
Een ding is zeker. Het is zeer winderig en koud op deze plek. Het viel ons trouwens al op hoeveel fietsers ons tegemoet kwamen, volledig ingeduffeld. Nu begrijpen we waarom.
We kunnen het niet meer uitstellen. De klim naar de Norbertshöhe komt er aan. Daar gaan we. 6 kilometer en 11 haarspeldbochten aan 7% omhoog. Rustig ademen. Eigen tempo. Verstand op nul. Rijden maar. Puffen. Hart pompt. Rond kijken. Na de eerste kilometer even halt houden. Foto maken. Verder puffen. En zo geraak je boven. A propos. Die mountainbikers gaan niet veel sneller dan wij met onze bagage. Nog even doorbijten en daar is Nauders. Nu komt de psychologische val. Je bent er niet! Geen plaats voor valse euforie. De Reschenpas komt er nog aan. Eerst weer naar beneden rollen. Daarna min of meer vlak door de vallei en dan nogmaals naar boven de 1500 meter. De Reschenpas! Eindelijk! En het mooie zicht op het blauwe water van het zeven kilometer lange stuwmeer van Reschen met zijn wereldberoemde, onder water gezet dorp en kerktoren. Het is er koud en heel veel wind. Niet te verwonderen dat er een kitesurfcompetitie bezig is.
Met de wind in de rug vliegen we zuidwaarts langs de oostelijke oever van het meer. Prachtig zicht op de bergen achter ons, maar de Ortler hult zich in de dikke wolken.
Aan het kleinere Haidermeer staat een bijzonder leuke zitbank. Of misschien beter een zitbak te noemen. Een half open bak op een as waardoor je zelf kunt kiezen wel zicht je wil hebben. Leuk item!
Een ongelooflijk mooie afdaling volgt. Bij wijlen zakken we met 20%. We hebben medelijden met de ons tegemoetkomende mountainbikers. We doorkruisen het oergezellige Burgeis/Burgusio. Zo'n gezellige straatjes bekroond met en burcht en een kijk in de lager gelegen vallei met... ja, daar zijn zonder wolken... het Ortlergebergte. Gewoonweg prachtig. De laatste 3 kilometer tot Mals/Malles rijden we bijna van foto naar foto. Zo mooi en zo perfect belicht.
In Mals worden we verwacht in Gasthaud Garni Sonne. Jaren 70 interieur maar kraaknette kamers en een wonderlijk zicht op de bergen. Een perfecte afsluiter van een perfecte dag.
We zijn in Italië, meer bepaald in Sud Tirol. Hier wordt meer Duits dan Italiaans gepraat.
Prachtig gedaan! 'k Zal niet uitwijden hoe groot het verschil was met onze dag ... Maar als jullie terug thuis zijn moet je niet bang zijn er eens naar te vragen ...! Niets ernstigs hoor ... Maar ´t verschil kon niet groter zijn. Groetjes, je broere!
BeantwoordenVerwijderen