Woensdag 10 augustus – Heidelberg – Bad Wimpfen, 89 km. Vertrokken om 09:44 u, aankomst om 19:15 U.
Woensdag 10 augustus – Heidelberg – Bad Wimpfen, 89 km. Vertrokken om 09:44 u, aankomst om 19:15 U.
We trekken vandaag doorheen voor ons totaal onbekend gebied: de Neckarvallei.
Deze morgen werden we gewekt door het ontwaken van de dieren in de nabij gelegen zoo. Het geklepper van de ooievaars in de boomtop enkele meters hiervandaan maakt de ochtendlijke symfonie compleet. Het ontbijt in grote propere eetzaal gebeurt samen heel veel studenten maar ook jonge stellen met jonge kinderen. Heel vaak zijn dit fietsende gezinnen. We zijn dus niet alleen op de baan per fiets.
We verlaten de jeugdherberg en volgen het pad langs de rivier en rijden voor het slot voorbij.
We volgen de Neckar, doorheen een smaller wordend dal met steile, beboste hellingen. De Neckar is veel intiemer dan de Moezel of de Rijn. Na iedere bocht verandert het toneel. Schilderachtige stadjes wisselen mekaar af en hoger op de hellingen staan romantische burchten. We verwijlen even in Neckargemünd. Het pad vanaf daar is grotendeels onverhard wat het rijden vermoeiender maakt. Soms zien we de rivier maar vaak blijft het water verstopt achter de struiken en het dikke bladerdak. Af en toe schakelen we over op het asfalt om iets sneller vooruit te gaan. Het hobbelige pad noopt immers tot rustig rijden.
In Hirschhorn in de deelstaat Hessen, rijden we het stadje binnen via de Mitteltor. We eten er Kochkase met schnitzel. We kozen dit gerecht op goed geluk en werden blij verrast. Noem dit eigenlijk gewoon een omgekeerde cordon bleu met het vlees vanonder en de gesmolten kaas er op. Wel lekker met verse frietjes. Te zien aan de massa trekfietsen op het plein is fietsen hier een toeristische troef.
We trekken verder stroomopwaarts en vanaf Binau wordt het landschap weer opener en de wegen beter berijdbaar. De eerste druppels vallen maar de aanwakkerende wind valt qua windrichtig relatief mee.
We beginnen ons te enerveren aan de fietspadsignalisatie die ons soms vreemde hoeken doet maken en klimmen en dalen. Vaak hebben we de indruk blokjes te rijden. Door de vermoeidheid beginnen we de bordjes te negeren en het rechte pad te kiezen via de grotendeels rustige hoofdweg. Het gaat vlotter vooruit en met de fluojasjes aan maken we het wat veiliger.
We worden in Bad Wimpfen verwacht in Casa Floris. De boeking had wel wat voeten in de aarde. Een mail, een telefoon, een mail en nog eens een mail waarna ze dacht dat er twee Wimmen waren… ik hoopte de ganse dag dat de reservatie in orde zou zijn. En het was in orde.
Bad Wimpfen is een stadje met mooie vakwerkhuizen, torens en bronnen. De steile straatjes zijn met kasseien belegd. Het historische oude gedeelte van de stad wordt volledig beschermd. Het doet me sterk denken aan Conques. Je ziet de stad trouwens al van ver op de heuvel. Met wat zware bewolking op de achtergrond en de zon op de torens krijgt het landschap iets magisch. Maar ja...een stad op de heuvel betekent natuurlijk ook klimmen. En dat hebben we geweten. Naar boven hobbelen over de kasseien, recht in de armen van Flo, de dame die ons de kamer verhuurt op de bovenste verdieping van een huis in het centrum van de oude stad. Het geheel ziet er wat afgeleefd uit. Eerder een studentenkamer...
We trekken vandaag doorheen voor ons totaal onbekend gebied: de Neckarvallei.
Deze morgen werden we gewekt door het ontwaken van de dieren in de nabij gelegen zoo. Het geklepper van de ooievaars in de boomtop enkele meters hiervandaan maakt de ochtendlijke symfonie compleet. Het ontbijt in grote propere eetzaal gebeurt samen heel veel studenten maar ook jonge stellen met jonge kinderen. Heel vaak zijn dit fietsende gezinnen. We zijn dus niet alleen op de baan per fiets.
We verlaten de jeugdherberg en volgen het pad langs de rivier en rijden voor het slot voorbij.
We volgen de Neckar, doorheen een smaller wordend dal met steile, beboste hellingen. De Neckar is veel intiemer dan de Moezel of de Rijn. Na iedere bocht verandert het toneel. Schilderachtige stadjes wisselen mekaar af en hoger op de hellingen staan romantische burchten. We verwijlen even in Neckargemünd. Het pad vanaf daar is grotendeels onverhard wat het rijden vermoeiender maakt. Soms zien we de rivier maar vaak blijft het water verstopt achter de struiken en het dikke bladerdak. Af en toe schakelen we over op het asfalt om iets sneller vooruit te gaan. Het hobbelige pad noopt immers tot rustig rijden.
In Hirschhorn in de deelstaat Hessen, rijden we het stadje binnen via de Mitteltor. We eten er Kochkase met schnitzel. We kozen dit gerecht op goed geluk en werden blij verrast. Noem dit eigenlijk gewoon een omgekeerde cordon bleu met het vlees vanonder en de gesmolten kaas er op. Wel lekker met verse frietjes. Te zien aan de massa trekfietsen op het plein is fietsen hier een toeristische troef.
We trekken verder stroomopwaarts en vanaf Binau wordt het landschap weer opener en de wegen beter berijdbaar. De eerste druppels vallen maar de aanwakkerende wind valt qua windrichtig relatief mee.
We beginnen ons te enerveren aan de fietspadsignalisatie die ons soms vreemde hoeken doet maken en klimmen en dalen. Vaak hebben we de indruk blokjes te rijden. Door de vermoeidheid beginnen we de bordjes te negeren en het rechte pad te kiezen via de grotendeels rustige hoofdweg. Het gaat vlotter vooruit en met de fluojasjes aan maken we het wat veiliger.
We worden in Bad Wimpfen verwacht in Casa Floris. De boeking had wel wat voeten in de aarde. Een mail, een telefoon, een mail en nog eens een mail waarna ze dacht dat er twee Wimmen waren… ik hoopte de ganse dag dat de reservatie in orde zou zijn. En het was in orde.
Bad Wimpfen is een stadje met mooie vakwerkhuizen, torens en bronnen. De steile straatjes zijn met kasseien belegd. Het historische oude gedeelte van de stad wordt volledig beschermd. Het doet me sterk denken aan Conques. Je ziet de stad trouwens al van ver op de heuvel. Met wat zware bewolking op de achtergrond en de zon op de torens krijgt het landschap iets magisch. Maar ja...een stad op de heuvel betekent natuurlijk ook klimmen. En dat hebben we geweten. Naar boven hobbelen over de kasseien, recht in de armen van Flo, de dame die ons de kamer verhuurt op de bovenste verdieping van een huis in het centrum van de oude stad. Het geheel ziet er wat afgeleefd uit. Eerder een studentenkamer...
Reacties
Een reactie posten