Zaterdag 27/8/2016, Bassano del Grappa-Tessera Venetië, 102 km. Totaal: 1618 km
We zijn er. Na 1618 zeer mooie en boeiende kilometers.
Na de koninginnenrit van de hoogte en de koninginnenrit van het natuurschoon is het vandaag die van de afstand. We leggen de laatste 102 kilometers af naar onze laatste etappeplaats: Tessera vlakbij Venetië. We fietsen niet tot in Venetië omdat je daar toch niet kunt fietsen. Teveel trappen en bruggen. Tessera ligt voor ons strategisch tussen het mooie Venetië en de luchthaven Marco Polo. Daarom beschouwen we Tessera als ons eindstation.
De Alpen kijken deze morgen vanuit de hoogte op ons neer wanneer we ons hotel in Bassano verlaten. De zon schijnt en zal steeds warmer stralen.
We stuitten op de vreemde stad Cittadella dat volledig ommuurd wordt door metershoge bakstenen omwallingen. De stad is volledig binnen een cirkelpatroon gebouwd.
Vanuit Piazolla sul Brenta volgen we een oude spoorwegbedding die ons veilig een flink stuk oostwaarts brengt. Tijdens de picknick doet een prachtige vlinder zich te goed aan het zout in ons zweet. Bijna een kwartier blijft het beestje op ons zitten. Tja, zweet genoeg. De loden zon hamert genadeloos op de Po-vlakte.
Dan maar verder fietsen om wat af te koelen. Het vlakke land heeft tot Vigonza weinig boeiends te bieden. Graan, maïs en sojabonen. In Bronzola stoppen we bij een bar. Een achttal mannen op het terras gaapt ons ongeneerd aan. Twee cola zero's aub? We zetten ons binnen en het enige wat daar gebeurd zijn vier mannen en een vrouw die op automatische piloot spelen op de gokmachines. Jammer genoeg voor hen is het altijd dezelfde man, de oudste, die altijd wint. Het leven kan hard zijn in Bronzola.
In Vigonza wanen we ons even de sterren van de dag. We doorkruisen de stad over het parcours van de wielerwedstrijd. Enkele toeschouwers roepen ons vrolijk toe, maar de meesten kijken vertwijfeld naar deze twee ongeregelden die het wagen om in tegenrichting onder de aankomstboog door te rijden.
Na Vigonza rijden we over het viaduct over de autoweg van Padua naar Venetië. Normaal wuiven we dan altijd naar voorbij rijdende truckers, maar nu niet. De hitte stijgt op uit het zwarte asfalt onder ons. Wegwezen maar.
Plots beginnen de villa's te voorschijn te komen. Soms protserig, soms totaal vervallen, soms gerenoveerd. Overal merken we de villa's op, vaak omgeven door grote tuinen. Langs de Brenta tussen Stra en Oriago staan ze, de ene na de andere. Het is verrassend om te zien hoe de villa's het landschap zo sterk een Venetiaans aspect geven. Het water van de Brenta, de villa's, de slanke bakstenen kerktorens en hier en daar het beeld van de Venetiaanse gevleugelde leeuw. Prachtig stuk fietsroute.
We naderen het industriële Mestre, de stad net voor de lagune van Venetië. Onze vrees over hoe we deze stad zouden kunnen doorspartelen op weg naar ons hotel aan de luchthaven blijkt ongegrond. Tot aan het station van Mestre volgen we stipt de aanbevelingen van onze reisgids van Reitsma. Doorheen de industrie, onder de snelwegen, doorheen de voorsteden, recht naar het station van Mestee. Vanaf het station is het met de mobiele telefoon en Google-maps in de hand dat we vlot de Via Orlanda vinden. Zo komen we zonder kleer scheuren op onze bestemming aan na 1618 kilometer.
Nu een lekkere douche, pizza eten en morgen vroeg op om Venetië te VOET te verkennen.
Na de koninginnenrit van de hoogte en de koninginnenrit van het natuurschoon is het vandaag die van de afstand. We leggen de laatste 102 kilometers af naar onze laatste etappeplaats: Tessera vlakbij Venetië. We fietsen niet tot in Venetië omdat je daar toch niet kunt fietsen. Teveel trappen en bruggen. Tessera ligt voor ons strategisch tussen het mooie Venetië en de luchthaven Marco Polo. Daarom beschouwen we Tessera als ons eindstation.
De Alpen kijken deze morgen vanuit de hoogte op ons neer wanneer we ons hotel in Bassano verlaten. De zon schijnt en zal steeds warmer stralen.
We stuitten op de vreemde stad Cittadella dat volledig ommuurd wordt door metershoge bakstenen omwallingen. De stad is volledig binnen een cirkelpatroon gebouwd.
Vanuit Piazolla sul Brenta volgen we een oude spoorwegbedding die ons veilig een flink stuk oostwaarts brengt. Tijdens de picknick doet een prachtige vlinder zich te goed aan het zout in ons zweet. Bijna een kwartier blijft het beestje op ons zitten. Tja, zweet genoeg. De loden zon hamert genadeloos op de Po-vlakte.
Dan maar verder fietsen om wat af te koelen. Het vlakke land heeft tot Vigonza weinig boeiends te bieden. Graan, maïs en sojabonen. In Bronzola stoppen we bij een bar. Een achttal mannen op het terras gaapt ons ongeneerd aan. Twee cola zero's aub? We zetten ons binnen en het enige wat daar gebeurd zijn vier mannen en een vrouw die op automatische piloot spelen op de gokmachines. Jammer genoeg voor hen is het altijd dezelfde man, de oudste, die altijd wint. Het leven kan hard zijn in Bronzola.
In Vigonza wanen we ons even de sterren van de dag. We doorkruisen de stad over het parcours van de wielerwedstrijd. Enkele toeschouwers roepen ons vrolijk toe, maar de meesten kijken vertwijfeld naar deze twee ongeregelden die het wagen om in tegenrichting onder de aankomstboog door te rijden.
Na Vigonza rijden we over het viaduct over de autoweg van Padua naar Venetië. Normaal wuiven we dan altijd naar voorbij rijdende truckers, maar nu niet. De hitte stijgt op uit het zwarte asfalt onder ons. Wegwezen maar.
Plots beginnen de villa's te voorschijn te komen. Soms protserig, soms totaal vervallen, soms gerenoveerd. Overal merken we de villa's op, vaak omgeven door grote tuinen. Langs de Brenta tussen Stra en Oriago staan ze, de ene na de andere. Het is verrassend om te zien hoe de villa's het landschap zo sterk een Venetiaans aspect geven. Het water van de Brenta, de villa's, de slanke bakstenen kerktorens en hier en daar het beeld van de Venetiaanse gevleugelde leeuw. Prachtig stuk fietsroute.
We naderen het industriële Mestre, de stad net voor de lagune van Venetië. Onze vrees over hoe we deze stad zouden kunnen doorspartelen op weg naar ons hotel aan de luchthaven blijkt ongegrond. Tot aan het station van Mestre volgen we stipt de aanbevelingen van onze reisgids van Reitsma. Doorheen de industrie, onder de snelwegen, doorheen de voorsteden, recht naar het station van Mestee. Vanaf het station is het met de mobiele telefoon en Google-maps in de hand dat we vlot de Via Orlanda vinden. Zo komen we zonder kleer scheuren op onze bestemming aan na 1618 kilometer.
Nu een lekkere douche, pizza eten en morgen vroeg op om Venetië te VOET te verkennen.
Chic gedaan! Nu niet struikelen in Venetië hé. Aan de blog te zien lijkt het toch een van jullie mooiste tochten ... Of zou dat steeds zo zijn: enthoustiast genieten van wat je op dat moment voor de wielen geschoven krijgt. Eigenlijk doet het er niet toe: pluk verder de dag zoals in jullie vorige etappes. Geniet van elkaar en Venetië!
BeantwoordenVerwijderenBedankt. Doen we. En ja...we zijn echt van mening dat dit door de mooie afwisseling tussen landschappen en culturen de mooiste ooit was. Ook haalbaar qua reliëf...
BeantwoordenVerwijderen