Dag 13: Coulon - La Rochelle - 82 km
Dag 13: Coulon - La Rochelle - 82 km
De vriendelijke mensen van de chambre d'hote 'les rosaux' gaven ons zelfs een broodje paté mee voor we vertrokken. Het ontbijt verorberden we samen met 2 jonge mannen. Beiden artiesten. De ene was danser en theaterspeler die optreedt doorheen Frankrijk en Zwitserland. De andere was regisseur en tv-presentator en maakte ook reality televisieprogramma's, onder andere ook voor de RTBF over prematuurtjes. Van hen kregen we de tip om Nutella te vervangen door de Turkse hazelnotenpasta. Moeten we eens uitzoeken😉
Ze komen oorspronkelijk uit de Elzas. "Weet je hoe de Zwitsers een Elzasser omschrijven?", vragen ze ons. "Als een Belg die nooit in Zwitserland geraakt is". Tiens.
We vervolgen onze weg doorheen dit moeras met zijn populierenrijen, zijn houten vlonderpaden, kleine dorpjes. Heel mooi. Het vele water zorgt wel voor een vochtige warmte. We gaan via La Garette naar Damvix. De kade in het dorpje ligt vol platbodems waarmee je met of zonder gids te kleine kanalen kunt verkennen. Dit gebied werd al sinds de 10de eeuw drooggelegd door de monniken en is nu een groot landbouwgebied. Onderweg zien we artisjokken, bonen en maïs. En ook wat veeteelt.
Met de wind op kop naderen we Port de Marans. We verwachten ons aan sfeer, ambiance en volk maar het omgekeerde is eerder waar. Waar is al het volk naartoe. Één ijssalon met terras is open. Geen bakkerijtje, geen winkeltje.... en dus zijn we dat ene ijssalon binnengestapt voor een dikke Dame Blanche en een pannenkoek met ijs. Voila zie.
Dit weekend dat er meer volk zijn, want ze organiseren hun jaarlijkse "Fête de notre poule". Blijkbaar is de Maranskip een gekend ras met kleine, donkere eieren.
De laatste 27 km naar La Rochelle duren lang. Een eenzame, hobbelige, stoffige weg langsheen het kaarsrecht kanaal van Marans naar La Rochelle. We zijn het schudden beu maar er is geen alternatief. We daveren eenzaam verder. Pas de laatste 7 kilometer is er iets te zijn. Het kanaal werd twee eeuwen geleden gegraven en net voor La Rochelle hebben ze een heuvelrug doorgegraven om tot aan de zee te geraken. De kloof is best diep. Enkele jonge gasten springen vanaf de hoge brug het kanaal in.
Trouwens, ondanks al het water dat we op deze reis al zagen in rivieren en kanalen zagen we quasi geen zwemmers noch baders. Blijkbaar is het in Frankrijk verboden om in rivieren en kanalen te zwemmen. Wie het wel doet is bij ongeval helemaal niet verzekerd en draait volledig op voor alle kosten. U weze gewaarschuwd.
En zo bereiken we na 956 km fietsen de Atlantische Oceaan. Morgen een rustdag en vanaf zondag gaan we verder richting het zuiden en Arcachon.
De vriendelijke mensen van de chambre d'hote 'les rosaux' gaven ons zelfs een broodje paté mee voor we vertrokken. Het ontbijt verorberden we samen met 2 jonge mannen. Beiden artiesten. De ene was danser en theaterspeler die optreedt doorheen Frankrijk en Zwitserland. De andere was regisseur en tv-presentator en maakte ook reality televisieprogramma's, onder andere ook voor de RTBF over prematuurtjes. Van hen kregen we de tip om Nutella te vervangen door de Turkse hazelnotenpasta. Moeten we eens uitzoeken😉
Ze komen oorspronkelijk uit de Elzas. "Weet je hoe de Zwitsers een Elzasser omschrijven?", vragen ze ons. "Als een Belg die nooit in Zwitserland geraakt is". Tiens.
We vervolgen onze weg doorheen dit moeras met zijn populierenrijen, zijn houten vlonderpaden, kleine dorpjes. Heel mooi. Het vele water zorgt wel voor een vochtige warmte. We gaan via La Garette naar Damvix. De kade in het dorpje ligt vol platbodems waarmee je met of zonder gids te kleine kanalen kunt verkennen. Dit gebied werd al sinds de 10de eeuw drooggelegd door de monniken en is nu een groot landbouwgebied. Onderweg zien we artisjokken, bonen en maïs. En ook wat veeteelt.
Met de wind op kop naderen we Port de Marans. We verwachten ons aan sfeer, ambiance en volk maar het omgekeerde is eerder waar. Waar is al het volk naartoe. Één ijssalon met terras is open. Geen bakkerijtje, geen winkeltje.... en dus zijn we dat ene ijssalon binnengestapt voor een dikke Dame Blanche en een pannenkoek met ijs. Voila zie.
Dit weekend dat er meer volk zijn, want ze organiseren hun jaarlijkse "Fête de notre poule". Blijkbaar is de Maranskip een gekend ras met kleine, donkere eieren.
De laatste 27 km naar La Rochelle duren lang. Een eenzame, hobbelige, stoffige weg langsheen het kaarsrecht kanaal van Marans naar La Rochelle. We zijn het schudden beu maar er is geen alternatief. We daveren eenzaam verder. Pas de laatste 7 kilometer is er iets te zijn. Het kanaal werd twee eeuwen geleden gegraven en net voor La Rochelle hebben ze een heuvelrug doorgegraven om tot aan de zee te geraken. De kloof is best diep. Enkele jonge gasten springen vanaf de hoge brug het kanaal in.
Trouwens, ondanks al het water dat we op deze reis al zagen in rivieren en kanalen zagen we quasi geen zwemmers noch baders. Blijkbaar is het in Frankrijk verboden om in rivieren en kanalen te zwemmen. Wie het wel doet is bij ongeval helemaal niet verzekerd en draait volledig op voor alle kosten. U weze gewaarschuwd.
En zo bereiken we na 956 km fietsen de Atlantische Oceaan. Morgen een rustdag en vanaf zondag gaan we verder richting het zuiden en Arcachon.
Reacties
Een reactie posten