Dag 11: Montpellier - Balaruc les Bains - 53 km
Niets is zo leuk en uitdagend als jezelf een doel stellen. Bij deze....we dachten... We rijden naar Barcelona. Zonder het te beseffen zijn we hier in Montpellier op de Via Domitia terecht gekomen. De Via Domitia was de eerste heirbaan die aangelegd werd in Gallië. De baan werd aangelegd in 118 v.Chr. door de proconsul Gnaeus Domitius Ahenobarbus, samen met de eerste Romeinse kolonie in Gallië, het hedendaagse Narbonne. De weg was een strategisch belangrijke verbinding.
De Via Domitia verbond Italië met Spanje. De baan kruiste de Via Aquitania, die naar de Atlantische Oceaan leidde, in Narbonne.
Steden langs de Via Domitia waren onder andere: Briançon, Gap, Sisteron, Apt, Cavaillon,Beaucaire, Nîmes, Béziers, Narbonne, Perpignan.
Met volle moed vertrokken we deze morgen naar het centrum van Montpellier. Het fietspad bracht ons zonder veel problemen naar de Promenade du Peyrou. Een vreemd park aan het einde van de Romeinse aquaduct. Omringd door een 18de eeuwse triomfboog en enkele majestueuze gebouwen stapten we vandaar doorheen de binnenstad naar de Place de la Comedie. Het mooie plein biedt plaats aan heel wat terrassen en de tramhalte. In het Office du Tourisme weten ze me te vertellen dat er geen echte fietsroutes bestaan hier. We zullen dus zelf onze weg moeten zoeken. We volgen de rivier Lez in hoop zuidelijk aan de zee te kunnen geraken. We komen echter steeds meer vast zitten op steeds drukker wordende wegen, halfslachtige fietspaden, tot zelfs fietspaden die ons op de oprit van de snelweg brengen. Na 20 kilometers fietsen zijn amper verder weg van het centrum. Montpellier was voor ons synoniem van efficiënt openbaar vervoe, maar voor de fietsers is er geen interesse.
Eindelijk vinden we de D613 die ons naar St-Jean de Védas brengt. Het verkeer raast ons aan hoge snelheid voorbij. We raken het beu en zoeken de noordelijker gelegen, nog kleinere D185e1. Deze brengt ons eindelijk wat rust. We realiseren ons wel dat we op deze manier nooit in Barcelona zullen raken. Op het gemeenteplein van Cournonsec overdenken we, knabbelend aan ons stokbrood met kaas en salami, onze alternatieve opties. De fut is er uit. De ontgoocheling over het gebrek aan fietsinfrastructuur en het drukke verkeer is groot. We beslissen alsnog te proberen aan de zee te geraken en dan te beraadslagen over de rest van de fietstocht.
Via het middeleeuwse dorp Montbazin (smalle, steile steegjes) vinden we eindelijk een 3 kilometer lang afgescheiden, mooi geasfalteerd, fietspad naar Poussan.
Poussan! Tijd voor koffie. Chez José! Het café annex PMU kantoor heeft zijn vaste klanten. Een koppel uit Roubaix krabt zonder veel succes kraslotjes. Plots duikt links van mij een dorps bewoner op. "Monsieur, lisez-moi ce qui est écrit ici?". Wablief? Hij toont me zijn loonbriefjes uit 1970. 200 uren gewerkt aan 7 franc 39. Wat krijgen we nou? Staat op mijn voorhoofd dat ik bij een sociaal secretariaat werkt? Hij heeft net een discussie gehad met z'n vriend over de prijs van een sigaar. Vroeger betaalde hij 1 franc voor een sigaar z'n zie nu eens die prijs in euro's!
Zo komen we alsnog zonder te grote moeilijkheden aan het water in Balaruc Le Vieux. De zee! De camping is hier al lang verdwenen, dus gaan we verder tot in het thermale kuuroord Balaruc les Bains. Een leuk stadje aan het water van het Bassin de Thau. Het publiek is er eerder oud. Op het plein voor het toeristische dienst staat een bron waar je je voeten in het 40 graden warme water kunt dompelen.
Aan de lieve juffrouw van de toeristische dienst vraag ik naar het kleinste gezellige hotelletje. Ze vind een kamer in het Hotel du Golfe. Supersympathiek, klein, gezellig, ... En vlak in het centrum. De fietsen staan in de garage.
De avondwandeling doet ons deugd en levert inspiratie op. Zicht op Sète en Cap d'Agde. Blijkbaar het geliefde stekje van George Brassens en Salvator Dali.
Het plan voor de volgende dagen wordt duidelijker. Morgen naar Sète en Cap d'Agde en dan vanuit Bézier een stuk van het Canal du Midi. Volgens de toeristische gids vinden we vanaf nu wel meer fietspaden. Laat het ons hopen.
De Via Domitia verbond Italië met Spanje. De baan kruiste de Via Aquitania, die naar de Atlantische Oceaan leidde, in Narbonne.
Steden langs de Via Domitia waren onder andere: Briançon, Gap, Sisteron, Apt, Cavaillon,Beaucaire, Nîmes, Béziers, Narbonne, Perpignan.
Met volle moed vertrokken we deze morgen naar het centrum van Montpellier. Het fietspad bracht ons zonder veel problemen naar de Promenade du Peyrou. Een vreemd park aan het einde van de Romeinse aquaduct. Omringd door een 18de eeuwse triomfboog en enkele majestueuze gebouwen stapten we vandaar doorheen de binnenstad naar de Place de la Comedie. Het mooie plein biedt plaats aan heel wat terrassen en de tramhalte. In het Office du Tourisme weten ze me te vertellen dat er geen echte fietsroutes bestaan hier. We zullen dus zelf onze weg moeten zoeken. We volgen de rivier Lez in hoop zuidelijk aan de zee te kunnen geraken. We komen echter steeds meer vast zitten op steeds drukker wordende wegen, halfslachtige fietspaden, tot zelfs fietspaden die ons op de oprit van de snelweg brengen. Na 20 kilometers fietsen zijn amper verder weg van het centrum. Montpellier was voor ons synoniem van efficiënt openbaar vervoe, maar voor de fietsers is er geen interesse.
Eindelijk vinden we de D613 die ons naar St-Jean de Védas brengt. Het verkeer raast ons aan hoge snelheid voorbij. We raken het beu en zoeken de noordelijker gelegen, nog kleinere D185e1. Deze brengt ons eindelijk wat rust. We realiseren ons wel dat we op deze manier nooit in Barcelona zullen raken. Op het gemeenteplein van Cournonsec overdenken we, knabbelend aan ons stokbrood met kaas en salami, onze alternatieve opties. De fut is er uit. De ontgoocheling over het gebrek aan fietsinfrastructuur en het drukke verkeer is groot. We beslissen alsnog te proberen aan de zee te geraken en dan te beraadslagen over de rest van de fietstocht.
Via het middeleeuwse dorp Montbazin (smalle, steile steegjes) vinden we eindelijk een 3 kilometer lang afgescheiden, mooi geasfalteerd, fietspad naar Poussan.
Poussan! Tijd voor koffie. Chez José! Het café annex PMU kantoor heeft zijn vaste klanten. Een koppel uit Roubaix krabt zonder veel succes kraslotjes. Plots duikt links van mij een dorps bewoner op. "Monsieur, lisez-moi ce qui est écrit ici?". Wablief? Hij toont me zijn loonbriefjes uit 1970. 200 uren gewerkt aan 7 franc 39. Wat krijgen we nou? Staat op mijn voorhoofd dat ik bij een sociaal secretariaat werkt? Hij heeft net een discussie gehad met z'n vriend over de prijs van een sigaar. Vroeger betaalde hij 1 franc voor een sigaar z'n zie nu eens die prijs in euro's!
Zo komen we alsnog zonder te grote moeilijkheden aan het water in Balaruc Le Vieux. De zee! De camping is hier al lang verdwenen, dus gaan we verder tot in het thermale kuuroord Balaruc les Bains. Een leuk stadje aan het water van het Bassin de Thau. Het publiek is er eerder oud. Op het plein voor het toeristische dienst staat een bron waar je je voeten in het 40 graden warme water kunt dompelen.
Aan de lieve juffrouw van de toeristische dienst vraag ik naar het kleinste gezellige hotelletje. Ze vind een kamer in het Hotel du Golfe. Supersympathiek, klein, gezellig, ... En vlak in het centrum. De fietsen staan in de garage.
De avondwandeling doet ons deugd en levert inspiratie op. Zicht op Sète en Cap d'Agde. Blijkbaar het geliefde stekje van George Brassens en Salvator Dali.
Het plan voor de volgende dagen wordt duidelijker. Morgen naar Sète en Cap d'Agde en dan vanuit Bézier een stuk van het Canal du Midi. Volgens de toeristische gids vinden we vanaf nu wel meer fietspaden. Laat het ons hopen.
Reacties
Een reactie posten