Dag 12: Dorfgastein-Möllbrucke

Ik heb een nieuwe inspiratie opgedaan voor op het werk :-) Als iemand je zegt "de algemene tendens is dalend"... geloof hem niet. Klimmen zul je, omhoog, telkens weer!  Cijfers die "algemeen" dalen of stijgen, ze zijn zeer verraderlijk. Zo stelde het boekje ons tweede deel van de dag voor, het resultaat, daar kom ik straks op terug.

We vertrokken deze morgen na een weldoend ontbijt uit Dorfgastein. Langsheen het "Steenleerpad" (graniet, conglomeraat, graniet, ....) en de Gasteiner Ache trekken we verder de vallei in. We hebben het moeilijk met de namen van  de dorpen: Dorfgastein, dan Bad Hofgastein en finaal helemaal op het einde van de vallei Bad Gastein. In Bad Hofgastein zetten we even Kathleen's fiets binnn bij de fiztsenmaker. Het versnellingsapparaat achteraan zit scheef. Gelukkig kan hij het euvel snel verhelpen en kan Kathleen weer vlot schakelen. 

Net voor Bad Gastein begint het. We moeten nog zo'n 400 meter hoogteverschil overwinnen op een afstand van slechts 8 kilometer. We trappen ons steeds hoger naar hzt centrum van Bad Gastein toe. Af en toe even uitblazen, een salamietje eten, een druifje en dan weer klimmen. Na een van de bochten onplooit zich het zicht op een vreemde bergstad. Tegen de bergwand staan hotels gebouwd die in stijl doen denken aan het oude kursaal van Oostende. Statig, met zuilen, torentjes en balkons. Dit alles wordt doorsneden door een waterval die de diepten in dondert. Het heeft allemaal wel iets van vergane oude glorie. Heel wat hotels zijn bij nader inzien verlaten en verloederd. In enkele van deze oude gebouwen zijn renovatiewerken bezig. Het werd de hoogste tijd. Onder de terrassen van een van deze hotel moeten we schuilen, want ondertussen begin het pijpenstelen te regenen. Het water gutst over de baan. Maar we moeten verder. In Böckstein moeten we immers met de fiets op de trein doorheen de Tauernschleuse naar de andere kan van de bergen, in Mallnitz. 

Nog even klimmen, en dan zijn we er. 20 euro voor de vier fietsen en 20 minuten wachten. We zetten als enigen onze fietsen in de laatste wagon en laten ons 12 kilometer meerijden naar het Mölltal. Dit is de enige manier om van hier uit deze bergen over te geraken per fiets. We zitten op 1200 meter hoogte.

In Mallnitz willen we niet opteren voor de rechte weg naar beneden. Nu komt het....vanaf nu tot in Villach is de "algemene tendens" dalend. De realiteit? Eerst met je tong tot op het stuur naar boven richting Gasthof Siegelbrunn. Achter mij al reacties in de zin van "ik dacht dat we steil naar beneden gingen?". Neen, dus. Pas na enkele puffen hoger mogen we rechts een grindpad nemen het bos in, hobbel de bobbel, dan nog en laatste vreselijke klim tot net aan de opening van en oude treintunnel. Tiens, een oude spoorlijn. Die mogen we volgen, kilometers lang, licht naar beneden. Zonder trappen 20 minuten aan 23 km/u naar beneden. Weer door de regen weliswaar, maar het is net brommer rijden. Pas aan het oude station van Kaponig moeten we echt steil naar beneden. Dit is echt tien minuten kwasi met je remmen dicht geknepen rijden. Wanneer we beneden komen stinken de remblokjes.

We hebben het ondeetussen koud gekregen van de regen en de afdaling. Tijd voor een warme koffie met taart.

Vermits de  algemene tendens toch dalend is besluiten we nog 20 kilometer bij te doen tot in Möllbock. Ja, twee minuten omhoog en dan weer 10 seconden steil omlaag. Wreed vermoeiend. Maar we halen het en hebben uiteindelijk 55 km op de teller staan. Oef!

.

Sent from Samsung tablet