Dag 10: Berchtesgaden - Bischofshofen

Net zoals op onze reis naar Compostela zorgt het feit dat we een deel van onze bagage mogen achterlaten voor een grote opluchting. Tenten, slaapmatten, reserve piketten, fleece truien in dubbel of zelfs driedubbel worden met plezier in grote vuilniszakken gestoken en achtergelaten in de bureau van de hoteleigenaar. Met onze naam en telefoonnummer er op... voor het geval ze na enkele dagen toch nog zouden denken dat het afval is.

Met dat gewicht minder zien we onze Alpen doortocht al heel wat beter zitten. 

We weten nog altijd niet zeker hoe we nu vanuit Berchtesgaden op de Alpe Adria fietsroutes zullen geraken. Tussen beiden zien we op de kaart enkel maar de hoge toppen van de Hohes Göll liggen en enkele bochtige wegen. We leven, bij het aanschouwen van de hoge bergtoppen rond ons met de vaste overtuiging dat enkel een vreselijke klim en afdaling ons in Oostenrijk kan brengen.

De juffrouw van de toeristische dienst weet raad (tiens, in alle toeristische diensten werken dus steeds dames hé)  en wijst ons op de Mozart-fietsweg die via Berchtesgaden naar Salzburg gaat. Als we die volgen en in sankt Leonard afslaan naar Hallein dan sluiten we daar perfect aan op de Alpe Adria route. Die volgt grotendeels de Taueren Radweg doorheen Oostenrijk. 

We zullen haar advies volgen. Om tien uur zitten we op de fiets en het mirakel (voor ons dan toch) voltrekt zich. Het gaat verdorie niet omhoog maar omlaag. De folder van de Mozart route is duidelijk. Salzburg ligt 150 meter lager dan Berchtesgaden, dus hoeven we maar de rivier te volgen, tussen de hoge toppen door, om er te geraken. Het is aangenaam traject tussen de bossen, langs de rivier met zilverwit water en op grind. De Hohes Göll blijven we rechts van ons houden en zo maken we de rest van de dag een heel lange bocht rond deze hoge berg. Rond elf uur steken we dan de Duits-Oostenrijkse grens over. Even verder, in Sankt Leonard gaan we inderdaad rechts af richting Hallein. We zitten vanaf 12 uur met de zon pal op ons gezicht. Het is gelukt, we rijden pal naar het zuiden, richting Slovenië, we zitten op de Alpe-Adria Fietsroute. 

Nu nog enkel goed kijken hoe de route hier aangeduid staat en we kunnen verder.

In Hallein nemen we middagpauze. Nog zo'n stad waar we al vaak langsreden op de snelweg, maar nooit stopten. Nochtans heeft het een aangenaam historische centrum met heel wat restaurants en winkeltjes. Onze croissants eten we op op het centrale stadspleintje en we.... ohwee, hier zijn in alle steden publieke, vrij toegankelijke wifi-plekken. Alles wat maar kan geupdate worden met de gsm's van Kathleen en Hannelore krijgt zijn deel. Ook papa profiteert er van om nog wat foto's op de blok te zetten. "Papa,ben jij al ingechecked ?" "Wablief" Tja, papa is nog niet met alles mee hé.

Drinken doen we op het vlakbij gelegen terras van gelateria. Gelukkig nemen wij slechts een cappucino, want aan de gigantische volume ijs die hier in een coupe wordt gestoken houd je gegarandeerd een indigestie over. 

Na de middagpauze gaat het verder zuidwaarts. We vlinderen weer rond de snelweg, ditmaal de A10, die richting Villach en Klagenfurt gaat. Kilometers gaat dit verder want alles: de rivier de Salzach (die later door Salzburg stroomt), de autoweg A8, de spoorlijn, de fietsroute en de secundaire weg moeten allemaal door de zelfde nauwe vallei. De autoweg gaat hoog en hangt soms aan de rotswand boven ons. Wij gaan over de Pass Lueg (552m) en het feit dat we bagage achter gelaten hebben doet zich nu duidelijk voelen. Het gaat heel wat beter vooruit. Vanaf de top van de pas gaat het in een lange etappe naar beneden, richting Tenneck. De vallei is niet aangenaam. Lawaaierig, nauw, geen dorpjes en steeds weer vrachtwagens met kiezel uit een nabijgelegen groeve. We besluiten er de pees op de te leggen en pas na enkele high speed kilometers komen we in Werfen aan. Het einde van ons samenzijn met de drukte in de vallei valt samen met een lange, klimmende bocht richting Schloss Hohenwerfen. Vanaf dan blijven wij langs de rivier en gaat het verkeer verder zijn eigen weg.

Zo krijgen we dan eindelijk nog wat ademruimte en rust tot in Bischofshofen. Even, net tussen twee bergen door, zien we in de verte de gletsjervlakten van de Gross Glockner uitpiepen.

In Bischofshofen is het weeral een dame in de toeristische dienst die voor ons een zimmer frei vindt, Villa Inge, 250 m uit het centrum. Het is een aangenaam huis dat nog duidelijk de jaren 50 uitstraalt. Zeer mooi onderhouden me zeer grote kamers.

Bischofshofen is ook zo'n dorp dat heeft leren leven met toeristen die nu hoog boven het dorp, ergens in de bergwand, in hun auto door de autowegtunnel zoeven. Ze zijn zich niet meer bewust van wat deze dorpen nog te bieden hebben. Bischofshofen is een langgerekte aaneenschakeling van winkels, gasthoven, cafés en gelateria's.

59 km vandaag.

Sent from Samsung tablet