Dag 2: Zech - Buhl am Alpsee

Het weer kan hier op korte tijd erg veranderen. Gisterenavond zaten we nog met ons vieren te genieten van de zonsondergang aan de oevers van de Bodensee . De zon zorgde voor oranje wolken die de skyline van Lindau iets magisch gaven. Een koude witte wijn en een halve liter apfelsschorle , dat is een mix van spuitwater en appelsap zorgden voor een gepaste sfeer. 

Tegen de morgen viel een fikse bui op ons tenten maar toen we om kwart voor acht uit onze slaapzakken kwamen was er al geen wolkje meer aan de lucht te bespeuren. Na een karig ontbijt bestaande uit een koffiekoek van gisteren en een glas water zaten we om kwart over negen al op de fiets. Dat mag echt een succes genoemd worden.

Eerst ging het nog licht stijgend en dalend naar het noorden maar snel werden de klimmetjes nijdiger . 10 en 12 procent kregen we voor de wielen geschoven. De zon zorgde voor de nodige hitte. Met die inspanning wisten we al snel weer waarom we op weg naar Compostela zo vaak gesakkerd hadden.

Met in de verte de Alpen als decor rijden we Baden-Wurtenberg binnen. De restaurants bieden Allgauer specialiteiten aan, dus laten we ons in een kleine geïsoleerde vallei verleiden tot een bank in de schaduw van een linde op de binnenhof van een gasthof . Duitsers hebben dan wel de reputatie van ongezonde voeding, het valt ons op dat er telkens een grote schotel verse groenten wordt geserveerd bij de gerechten. Kathleen en Ria gaan voor de Worstenspies, Hannelore krijgt een Wienerschnitzel voorgeschoteld en ik ga voor  een gigantisch bord Baueren Salat . Zoveel verse sla, kool, tomaten kreeg nog nooit voorgeschoteld. Daarbij nog Allgauer Bergkäse en Bauerenschinken. Echt heerlijk.

Tijdens het eten zakt de temperatuur merkelijk . Van heet gaat het naar koel. Tegen dat we weer op onze fietsen stappen pakken dreigende wolken zich al samen boven de vallei.

In Röthenbach gaan net tijdens een lange en steile klim de hemelsluizen open. Snel moeten we de regenkledij boven halen. Het giet. Zo zal het voor de volgende 20 kilometer blijven. Watergieten . Niet te doen. Kw's geraken doornat. 

We zijn maar wat blij als we rond vier uur aan de oevers van de Grosser Alpsee  komen.

De stille oeverweg is nu uitzonderlijk druk. Aan de overkant van het meer moet een zwaar verkeersongeval gebeurd zijn. Ziekenwagens komen van alle kanten toe,een helicopter landt en op de weg staan ettelijke kilometers file. De inwoners van de streek die de sluipwegen kennen komen langs de oeverweg rond de file. Soms moeten we de graskant in om hen plaats te geven. 

Als uitgeregende waterkiekens rijden we de camping op. De moderne receptie geeft ons een plan mee van de camping. We mogen staan waar we willen. Maar we zijn zo nat dat we eerst de bar in duiken voor een hete koffie en chocolademelk.

Het blijft regenen en na de breedbeeldverslagen van de Olympische spelen in London moeten we er een gedacht van maken. We zullen de tent in de gietende regen moeten opzetten. Het gaat vlotter dan gedacht en binnen tien minuten ligt alles wat belangrijk is droog in de tenten. Zo snel mogelijk een warme douche. Dat deed deugd. Ondertussen ontdekte mama de droogkasten zodat we onze natte kleren kunnen drogen.

Vandaag hebben we er een 68 kilometer opzitten. Morgen worden we verwacht in hotel Christina in Füssen.

Sent from Samsung tablet