Ria en Wim op de fiets... door Europa!

Je begreep het al, Slovenië is het bezoeken waard. Voor je iets boekt moet je zeker langs de site van de Sloveense dienst voor toerisme passeren , want daar kun je, in het engels, een link vinden naar alle mogelijke soorten logies, ook verblijven op de boerderij. Dat zijn de goedkoopste en vooral de leukste.   Ik kan je er eentje persoonlijk aanraden: Frcej in Zgornje Gorje, een drietal kilometer te noorden het zeer mooie meer van Bled. De nederlandstalige site () van Anton Zupan junior was nog van mijn hand   Doe hem gerust de groeten.   Vanuit Zgornje Gorje ben je 7 dagen zoet voor: - het meer van Bled (een dag om rond het meer te wandelen en om naar het eiland in het midden ervan (Otok) te zwemmen of gevoerd te worden). Het water van het meer is trouwens zeer zuiver en vanaf de camping aan het zuiden van het meer is het eiland perfect al zwemmend te bereiken, - het meer van Bohinji (een half uur per auto westwaarts) o  trek een aparte dag uit voor de beklimming van de Vogel v

Laatste etappes zijn altijd die van de laatste loodjes. Ook nu krijgen we nog een klim op ons bord. 's Morgens gaan we wel eerst rodelen achter hotel. Een stoeltjeslift brengt je 300 meter hoger op de berg en vandaar mag je met een denderdende vaart in een eenpersoonsbakje op een spoor naar beneden gieren. Zo'n snelheid haal je niet met de fiets. Rond 13u en na een korte picknick vertrekken we dan voor de laatste 35 km.  Eerst kregen we een mooi cadeau, de brede, geasfalteerde fietsweg laat je een 10tal kilometer naar lager gelegen oorden rollen, maar je krijgt nooit iets voor niets. In Mojstrana verlaten we het fietspad richting Radovna. 18% omhoog in de blakende zon. Loontje komt steeds om zijn boontje. Een halfuur arbeid en dan in sneltreinvaart naar de enige herberg in Radovna. Koud water drinken! Dan volgen nog 12 kilometer stoffige grindweg. En dan, eindelijk... Zgornje Gorje. We hebben voor alle zekerheid 100 meter voor aankomst nog snel enkele flesjes vers water gekocht

We zijn te snel. De kamers op deboerderij zijn nog niet vrij dus moeten we een dag halt houden in Kranjska Gora. Een dag om rustig te ontbijten en rond te slenteren in en om Kranjska Gora. Eerst even het dorp in om de lokale souvenirwinkels met een bezoek te vereren en dan te voet naar het meer van Jasna. Vroeger stond hier een mooi gelegen café aan de noordoever van het meer, nu blijft enkel nog het verlaten gebouw achter spijtig, want hier zit echt commerciele capaciteit in. Achter de twee blauwe en groene meren vind je 2 rivierbeddingen. Een tweehonderd meter brede steenwoestijn waarin 's zomers een kleine stroom zijn weg zoekt. Een van die rivierbeddingen volgen we een kilometer ver, maar we keren terug,het is er te warm. Conlusie van de dag:eigenlijk nietveel gedaan buiten rusten. Sent from Samsung tablet

Het verhaal van deze dag stond in de sterren geschreven. Ofwel reden we vandaag de uitgestippelde weg tot in Tarvisio en dan helemaal terug oostwaarts naar Slovenië. We kozen voor de korte pijn, de Wurzenpas over. In totaal moesten we dan maar 23 kilometer fietsen tot ons volgende hotel in Kranjska Gora.  Gisterenavond had ik het hotel Larix al gerserveerd via internet, vermits in de boerderij in Zgornje Gorje alle kamers bezet waren. Na enkele telefoontjes en sms's met Bruno en Toni kwamen we dan uiteindelijk bij deze oplossing. Deze morgen dan dus opgestaan in het hotel Goldene Löwe in Villach. Het ontbijt was weer eenvoudig doch goed. In een donkere ontbijtzaal. Vrolijk was wel wat anders. Snel nog 4,5 liter water, gedroogde appeltjes en aarbeien ingeslagen en op,weg waren we. We geraakten onmiddellijk op de drukke hoofdweg richting Italië en Slovenië. Hier krijgen we geen aparte fietsstroken meer. We delen de weg met alles wat rookt en lawaai maakt. Na enkele kilometer gaan we

Het was me wel een vervelend dagje vandaag. We zijn deze morgen om 9:45u vertrokken van uit Möllbock, na een simpel maar goed ontbijt. De waardin had zelfs tijd om landkaarten van de grens met Slovenië bij te halen. Nog een kleine tussenstop in de lokale supermarkt voor water, fruitsap en fruit... en weg waren we. Voortgaand op het boekje dachten we de ganse dag een mooi zicht te hebben op de bergen. Maar in de realiteit bleven we en ganse dag tussen de begroeing links en rechts van jaagpaden en spoorwegbeddingen. Saai, saai, saai... en daar kwam maar geen einde aan. Het leek wel de Karintische versie van de Landes.  Hannelore en papa rijden op een bepaald voorop. Naast elkaar. Op de weg ligt een sproeislang. Niets ergs, 5 cm in doorsnee, zo lang als de halve breedte van het fietspad. Op een halve meter afstand van de tuinslang zie ik plots de ene kant ervan naar boven gaan.... "slang!!!!!". Ontwijken kan niet meer. Hannelore vliegt er met haar bepakte fiets netjes in het mid

Ik heb een nieuwe inspiratie opgedaan voor op het werk :-) Als iemand je zegt "de algemene tendens is dalend"... geloof hem niet. Klimmen zul je, omhoog, telkens weer!  Cijfers die "algemeen" dalen of stijgen, ze zijn zeer verraderlijk. Zo stelde het boekje ons tweede deel van de dag voor, het resultaat, daar kom ik straks op terug. We vertrokken deze morgen na een weldoend ontbijt uit Dorfgastein. Langsheen het "Steenleerpad" (graniet, conglomeraat, graniet, ....) en de Gasteiner Ache trekken we verder de vallei in. We hebben het moeilijk met de namen van  de dorpen: Dorfgastein, dan Bad Hofgastein en finaal helemaal op het einde van de vallei Bad Gastein. In Bad Hofgastein zetten we even Kathleen's fiets binnn bij de fiztsenmaker. Het versnellingsapparaat achteraan zit scheef. Gelukkig kan hij het euvel snel verhelpen en kan Kathleen weer vlot schakelen.  Net voor Bad Gastein begint het. We moeten nog zo'n 400 meter hoogteverschil overwinnen op e

Villa Inge zorgde voor weldoende nachtrust voor deze 4 fietsers. De jaren 50 zorgden voor ruimte, oude meubelen en zicht op de ruwe bergen. Een perfect onbijt zorgde voor het perfecte startschot. Nou, bijna.  Het is vandaag 15 augustus, Maria Hemelvaart en dus absolute feestdag en rustdag hier in Oostenrijk. Alle winkels en bakkerijen dicht. Enkel tanksstations kunnen ons aan water helpen. We hebben nochtans ook elders gezocht. Nadat we enkele kilometer de Salzach volgden zijn we het centrum van Sankt Johann in Pongau binnengereden, of lees, binnengeklommen. Tot helemaal boven, in de hoop een bakkerij of winkel te vinden. Het enige wat we nog hoger vonden dan de kerk... was een tankstation. Met water. Direct twee grote flessen meegepikt. Weer helemaal naar beneden gerold, richting rivier en dan weer verder zuidwaarts. Tot we plots een affiche zien voor de Liechtensteinklamm. Een waterspuwende kloof doorheen het rotsmassief. 4 * 4 euro voor een uur natuurschoon. En t was de moeite. Over

Net zoals op onze reis naar Compostela zorgt het feit dat we een deel van onze bagage mogen achterlaten voor een grote opluchting. Tenten, slaapmatten, reserve piketten, fleece truien in dubbel of zelfs driedubbel worden met plezier in grote vuilniszakken gestoken en achtergelaten in de bureau van de hoteleigenaar. Met onze naam en telefoonnummer er op... voor het geval ze na enkele dagen toch nog zouden denken dat het afval is. Met dat gewicht minder zien we onze Alpen doortocht al heel wat beter zitten.  We weten nog altijd niet zeker hoe we nu vanuit Berchtesgaden op de Alpe Adria fietsroutes zullen geraken. Tussen beiden zien we op de kaart enkel maar de hoge toppen van de Hohes Göll liggen en enkele bochtige wegen. We leven, bij het aanschouwen van de hoge bergtoppen rond ons met de vaste overtuiging dat enkel een vreselijke klim en afdaling ons in Oostenrijk kan brengen. De juffrouw van de toeristische dienst weet raad (tiens, in alle toeristische diensten werken dus steeds dames

De rustdag in Berchtesgaden was welkom en werd overgoten met een saus van zonneschijn en warmte. Na het ontbijt trokken we op een drafje naar het station om daar de bus te nemen naar Dokumentation, het vertrekpunt van de speciale bussen voor het Kehlsteinhaus, de voormalige vakantiewoning van de Reichsführer. Het werd in 1938 gebouwd als geschenk aan Hitler voor zijn 50ste verjaardag. De aanleg van de 6 kilometerslange 4 meter brede en zeer steile weg én de bouw van de liftschacht en het huis duurden slechts 13 maanden. Ter wille van dit exorbitant geschenk aan de dictator werden mensenlevens vernietigd door het werken onder zeer zware reliëf-, klimaatsomstandigheden. Na de oorlog wilden de Amerikaanse bevrijders oorspronkelijk het Eagles Nest, zoals zij het noemden, opblazen, maar de lokale gouverneur kon het op het nippertje vermijden. Het huis en de weg er naar toe moesten een blijvende aanmaning blijven voor al diegene die twijfelen aan de waarde van democratie. De laatste 6 kilome

We zijn in Berchtesgaden toegekomen. Het was een lange vermoeiende rit met heel wat klimmen. Het feit dat ik gisterenavond koorts maakte zal er ook niet veel aan geholpen hebben. De ganse dag had ik het koud en dan weer snikheet.  Bijna om de tien kilometer hielden we halt om te drinken of een Dafalgan te nemen. In Traunstein blijven was geen optie want daar is er gewoon niets. En vermits we hoe dan dan ook een rustdag hadden gepland in Berchtesgaden zijn we dan toch maar vertrokken met flubberbenen. De bergen kwamen alsmaar dichter en enige tijd reden we langs de snelweg naar Salzburg. Als we over enkele weken terug huiswaarts keren met de auto zullen we kunnen zeggen: "kijk, daar hebben we gefietst". Op een bepaald ogenblik lieten we dan het verkeer verder oostwaarts rijden en slaan wij af naar het zuiden, richting Berchtesgaden en de Königssee. We moesten voor het eerst een heuse pas over. De pas was niet van de poes :-) Sent from Samsung tablet

De rit was vandaag niet spectaculair. We reden vaak langs de grote weg, bijvoorbeeld langs de A8 van München naar Salzburg. Lange rechte stukken valsplat deden de kilometers wel snel voorbijgaan, maar echt sensationeel kun je dit niet noemen.  Wel hebben we uitstekend geslapen in onze boerderij. Zo stil en met op de achtergrond de geur van de koeien achteraan het huis. Toen we deze morgen buitenkwamen stonden er al weer twee hertjes aan de rand van het bos. We passeerden deze middag op 5 kilometer van de Chiemsee en in Grassau werkten we onze boterkoeken naar binnen. In de lokale biergarten namen we ook een goulashsoep. Kathleen slaagde er in om per vergissing een volledige peper uit de soep naar binnen te slikken. Enkele minuten zagen we rook en stoom uit haar oren komen :-) Daarna ging het kilometervreten verder. In Bergen namen we een verkeerde afslag waardoor we zeer scherp moesten klimmen om uiteindelijk op een boerenerf terecht te komen. In plaats van de gewonnen meters weer af t

Was me dat een lastige voormiddag. We waren goed uitgeslapen uit ons bed gekomen en we hadden een lekker ontbijt gekregen (zonder vellen in de koffie). Na het aankopen van enkele koeken voor 's middags staken we de straat over en onmiddellijk mochten we beginnen aan een ferme klim. De helft van het peloton trok te voet naar boven. Dat pakt verdorie op een mens zijn adem hoor! Vanaf dan en dat voor de daaropvolgende 20 kilometer bleven we bij tussenpozen getrakteerd worden op kuitenbijters. Grindwegen kregen we er bovenop. Er waren zelfs borden langs de rand van de weg die fietsers aanmanen  af te stappen wanneer het te steil of te smal wordt. Vijftien kilometer verder komen we dan aan de Schliersee en vanaf dan gaat het weer beter. Eerst onze boterkoeken opgegeten aan de rand van het meer en dan onder een dreigende lucht verder gefietst. Het klimmen is nog niet voorbij vandaag. We dachten wel dat we er van af waren maar het landschap heeft nog enkele verrassingen in petto. Ferm tre

Het mooie weer blijft van de partij. Een stralend zonnetje en bij wijlen een wolkenzone maar steeds warm. Zalig om zo door deze voortuin van de Alpen te fietsen.  We hebben niet goed geslapen. De kaasrijke Allgauer specialiteiten liggen zwaar op de maag en de cafégasten maken tot laat lawaai op het terras. Het hotel zag er zeer mooi uit aan de buitenkant, maar binnen is het groezelig. Het halflange grijze haar van de waardin hangt er sluiks bij en haar man loopt er als een soort overjaarse hippie bij. Reken daarbij nog een oude, kromgebogen kok met een slobberende jeansbroek bij en het plaatje van deze Onslowfiguren uit 'Keeping up appearances' is compleet. Het ontbijt deze morgen zag er redelijk uit... tot ik de vellen zag drijven in mijn koffietas. Jakkes ! We waren snel klaar met eten en inpakken. Snel nog croissants gekocht bij de bakker aan de overkant en weg waren we. De route gaat langs de grote baan naar Ohlstadt. Verder gaat het steeds vlakker. We naderen de Kochelsee.

Het ontbijt deze morgen in hotel Christine in Füssen was fantastisch gepresteerd. Het leek wel Disneyland. De tafels waren gedekt met glazen fruitsap, glazen smoothie, zalm, kaas in soorten, charcuterie, vers fruit, brood,... van alles wat. De diploma's aan de muur verraadden een culinaire achtergrond van de zwaarlijvige hoteluitbater. Hij is supervriendelijk en houdt alles nauwgezet in de gaten. Zo komt het dat we pas om tien uur uit het hotel stappen. Hannelore heeft, en dat bleek na de zware regen van eergisteren, een nieuwe regenjas nodig. Bij de Intersport in Füssen moeten we zeker ons gedacht vinden. Voeg er nog deze omweg bij en dan kom je al snel aan half elf voor we weg zijn. We passeren langs de koninklijke burchten van Hohenschwangau en Neuschwanstein. U weet wel, dat prachtige witte slot op de bergtop. Het kan perfect gebruikt worden voor een film over Sneeuwwitje. Jammer genoeg staat het momenteel in lelijke steigers. We verlaten de door toeristen platgelopen stad Schw

Laat het ons als volgt samenvatten: prachtig. Gewoonweg prachtig. De Alpen blijven pertinent aanwezig als decorstukken van een nieuwe versie van de Sound of Music. Het gaat nog steeds,  laat u niet misleiden, steeds zeer nijdig omhoog en omlaag, maar het landschap doet ons de pijn vergeten.  We fietsen voortdurend door kleine dorpen waar de straat nog ruikt naar stal. Bruine koeien kijken ons na en overal zien we fietsers.  De zon is weer volop van de partij en de westenwind helpt ons een handje. Dat is goed meegenomen als het weer eens steil omhoog gaat.  Via Immenstad zijn we naar het brouwersdorp Rettenberg gereden. Daarna via de Rottachsee naar Haag waar we in de plaastelijke biergarten een Schnitzel en een Pilzenpfanne naar binnen werkten. Met volle buikjes reden we Oy-Mittelberg binnen, net op tijd om water in te slaan. De duitsers hebben trouwens een bijzonder recyclagesysteem voor pet-flessen. Voor elke fles betaal je pand. 50 cent voor een grote fles en 15 cent voor een kleine