Dag 6 Bielefeld -Detmold

 Dag 6 Bielefeld -Detmold

Zon! Zon! Eindelijk zon. We mogen eindelijk onze t-shirts blootstellen aan het zonlicht. Wat een verademing. En wat een geluk, want vandaag kregen we enkele pittige klimpartijen voor de kiezen geschoven. Sommige op asfalt, andere in het bos op kiezel of zand. Het lastigste stuk begon vanaf Oerlinghausen. Nú begrijpen we waarom ze schrijven “ Bergstadt Oerlinghausen”

De wind waait hard vandaag, gelukkig meestal in onze zij. Tegen de middag zitten we 4 a 5 Beaufort, met pieken tot 7. Wat een heerlijke zomer.

We moeten wel eerst onze weg zoeken in een set onduidelijke wegomleidingen. Maar met de hulp van een tuinman geraakten we via de werf toch weer op de goede weg, omhoog naar de fabriek van Dr. Oetker. Geloof het of niet, maar die fabriek ruik je al van ver… onloochenbaar: vanille of nog preciezer, vanillepudding.

Na het centrum van Oerlinghausen worden we radicaal hemelwaarts gestuurd, naar de toppen van de uitlopers van het Teutoburgerwoud. Je kunt heel ver kijken… tussen de huizen of tussen de bomen van dit uitgestrekte bos. Een echt panoramapunt hebben we jammer genoeg niet gezien.

Al rammelend op de keien komen we langzaam dichter bij Detmold. Een leuke babbel met een lokale wandelaarster hoort erbij.

Voor we de jeugdherberg van Detmold bereiken hebben we nog een zicht op het enorme Hermannsdenkmal. Het kolossale beeld (beeldhoogte 26,57 meter en een totale hoogte van 53,46 meter) is het hoogste standbeeld in Duitsland. Het verwijst naar de Slag bij het Teutoburgerwoud in het jaar 9 na Chr. Maar dat beeld staat bovenop een hoge heuveltop. We danken vriendelijk voor de uitnodiging, maar we zullen “Hermann” wel eens met de auto bezoeken Aan de receptie van de jeugdherberg staat trouwens een replica van het beeld. Voila, probleem opgelost!

Detmold is een mooie, frisse stad. Beroemd om zijn Musik Hochschule en zijn paleis, Residenzschloss en de vakwerkhuizen. Nu is de stad echter een grote werf. Hoe dan is het er nog steeds aangenaam vertoeven.

En toch, de zon verdwijnt rond vijf uur achter de wolken, de wind wakkert nog meer aan en een stortbui ruist over de stad. Tijd om naar binnen te vluchten, op tijd om nog iets te eten….samen met alle andere “klimaatvluchtelingen “, schuilend voor de regen.

Morgen hebben we een lange rit voor de boeg, 70 kilometer tot in de rattenvangersstad Hamelen. We zullen Nooitthuismuis al maar veilig wegstoppen.