Te voet, te fiets, hoe dan ook?

De Camino naar Santiago de Compostella is voor iedereen die er heen gaat een persoonlijke reis. Het is niet de fysieke verplaatsing, het is de meegemaakte reis die telt. Het zijn de aangename en onaangename ontmoetingen. Die reis begint al lang voor je vertrekt. Vanaf het ogenblik dat je het kloeke besluit genomen hebt denk je er dagelijks aan. Een deugdoende fietstrip langs vlaamse wegen, een ochtendwandeling naar de bakker op zondagmorgen, een kille uitwaaipromenade aan de zee,... telkens denk je weer aan je reis die je voor ogen hebt. Zal het straks ook zo ontzettend warm zijn, zullen we ook moegetergd zijn door de koppige wind en de striemende regen, zullen we ook zo genieten van de rollende, groene heuvels en de mensen... Ik weet het niet en ik wil het steeds minder en minder weten.

Ik weet dat deze tocht niet lichtvaardig moet opgevat worden. Als trotse ouders zijn we nog altijd verantwoordelijk voor de veiligheid en de gezondheid van onze twee knappe dochters. Maar het mag ook geen stressreis worden. Niets moet moeten. Ik wil, als ik een mooie kerk zie of een uitnodigend korenveld, kunnen stilstaan en intens genieten. Ik wil aan een fris riviertje een waterpretfeest kunnen meemaken met die mensjes die me zo lief zijn.

Op kantoor is er al genoeg kans om te stressen en te moeten. Nu wil ik eens niets moeten. Enkel mens zijn moet moeten. Een gezin zijn op stap in deze o-zo-grote-mensenwereld, da's wat centraal staat.

Nochtans de stap naar een stressreis is snel gezet. Het begint met een to-do list, een planning van de overblijvende weekends om nog alles georganiseerd te krijgen, een lijstje met alle haringen, tentstokjes, vuile vodjes, muggenspray, batterijopladers... en dito dies meer zaken die onze wereld rijk is.

Het wordt nu al zo erg dat ik een file anders bekijk. Ja, dan staan we hier mooi stil. Wind ik me op? Waarom? Daardoor gaan de honderden auto's voor me niet verder rijden. Zit de trein vol ? Ok, dan stappen we uit en zoeken we een beter alternatief. Waarom pendel ik dagelijks gedurende drie uur?

Waarom schrijf ik dit? Omdat ik weeral eens ontgoocheld raakte bij een lezen van een pelgrimsverslag. Ditmaal dat van Corry Catteeuw die in 2007 de Camino volledig aflegde, te voet vanuit Vlaanderen. Hij pende zijn wedervaren neer in het boek "Dagboek van Corry Catteeuw Op weg van Waregem (B) naar Santiago de Compostela en Cabo Finisterre".
Mensenlief! De brave mens heeft voor de rest van z'n leven genoeg regen en snurkers gezien. Maar hij heeft ook heel veel verrijkende ontmoetingen gehad. Petje af voor zo'n prestatie. Het boek is een echte aanrader voor wie de weg op wil gaan. Toch sloot ik het boek met een onaangenaam gevoel. Zo neerkijken op de fietsende pelgrim. Moet dat echt. Ik herhaal het nogmaals "Het is niet de fysieke verplaatsing, het is de meegemaakte reis die telt." In de inventaris van al hetgeen Corry leerde op zijn Camino, ontbrak net dat ene artikel. Haal niet alle tweewielgebruikende medepelgrims over dezelfde kam. Hoe gaat dat ook weer in al die idealiserende teksten: "Have respect!". Ik respecteer hem nu al zo, 'k zou hem zonder dat minpuntje nog meer respecteren.