Naar Godelieve.
Nog 69 dagen!
We voelen de dagen in een langzaam accelerend tempo voorbijgaan. Wat lang geleden nog verre toekomst was, wordt nu uitdrukbaar in weekends. Op onze kalender moeten we beginnen aanduiden wat we nog willen doen voor we vertrekken. 69 dagen, 10 weken, ... de mooie dagen zorgen blijkbaar voor de aanmaak van "lente"-hormonen. We beginnen te hallucineren. In elke beek, wilg of plas in ons Vlaanderenland zien we een weerspiegeling van een uitgedroogde rivierbedding, olijfboom of droog zand op onze Camino. Hier zijn geen geneesmiddelen tegen. Slechts één remedie kan ons redden: vertrekken!
Daarnet vond ik een toepasselijke tekst van mijn favoriete vlaamse ba(a)rd, Willem Vermandere.
Hij heeft gelijk...
Dit weekend waren de beide dochters op verplaatsing. Kathleen naar Hasselt met de Freesbee-ploeg, Hannelore naar Dudelange met de synchroon-zwemclub. Wij zien onze kans schoon en vertrekken zaterdagmorgen voor een tweedaagse fiesttocht door het Brugse ommeland en de westkust. We doen dit echter niet vooraleer we nog maar eens twee banden moeten vermaken. Dit is echt wel leergeld. Hoe vervang ik een binnenband op een zo propere en snel als mogelijke manier. Gelukkig kan Ria's geduld mij kalmeren :-)
Een uur later dan gepland vertrekken we dan tocht richting abdij van Zevekerke. De zon is van de partij. Voor de eerste keer in lange tijd kunnen fietsen in hemdsmouwen. Vlaanderen is prachtig als de zon schijnt. Van Zevekerke trekken we verder naar Aartrijke, Bekegem, Roksem, Oudenburg en Oostende. Van Oostende gaat het met de wind in de rug naar Nieuwpoort. De zeedijk ligt er in de vooravond verlaten bij dus we kunnen goed snelheid maken. Wat een effen zeeoppervlak. Op een golfbreker ter hoogte van Ravelingen liggen zeehonden. Prachtig!
De zondagmorgen is het nog steeds volop lente. Een heerlijk ontbijt in La Cantina in hartje Nieuwpoort stad en daarna terug te fiets op richting Uniebrug, Zevekote, Gistel,... Oh ja, waarom niet even langs gaan in de benedictinessenabdij van Ten Putte, beter bekend als de Godelieveabdij. De abdij werd gebouwd ôp de plaats waar de Heilige Godelieve in 1070 de marteldood vond. De put, het naadloos hemd, de kapel en vooral de vele devotieobjecten zijn de uiterlijke tekenen van een devoot en godsdienstig Vlaanderen. Dank om bekomen gunst, dank om genezing, de muren hangen er vol van. Als je nog eens in Gistel komt, stap dan zeker eens hier af. Zo dicht bij de razend drukke snelweg naar Calais, maar gedompeld in zo'n rust.
Net voor de regen geraken we weer thuis.
Eindstand: 112 kilometer op twee dagen.
't kon beter, maar we hadden helemaal geen haast. Zo moet het ook kunnen.
We voelen de dagen in een langzaam accelerend tempo voorbijgaan. Wat lang geleden nog verre toekomst was, wordt nu uitdrukbaar in weekends. Op onze kalender moeten we beginnen aanduiden wat we nog willen doen voor we vertrekken. 69 dagen, 10 weken, ... de mooie dagen zorgen blijkbaar voor de aanmaak van "lente"-hormonen. We beginnen te hallucineren. In elke beek, wilg of plas in ons Vlaanderenland zien we een weerspiegeling van een uitgedroogde rivierbedding, olijfboom of droog zand op onze Camino. Hier zijn geen geneesmiddelen tegen. Slechts één remedie kan ons redden: vertrekken!
Daarnet vond ik een toepasselijke tekst van mijn favoriete vlaamse ba(a)rd, Willem Vermandere.
Hij heeft gelijk...
Onderweg
Onderweg ben ik zigeuner, onderweg ben ik een kind
Van de rusteloze wegen op vier wielen, welgezind
Op vier wielen wil ik vluchten, weg uit het nauwe vaderland
Naar het bergland en de rotsen, met een bos aan de waterkant
Naar het bergland en de rotsen, met een bos aan de waterkant
Onderweg daar zit je veilig, onder uw blikken autodak
Je mag jodelen en zingen in uw rammelende rammelbak
Onderweg leer je vergeten, gisteren ligt, ver achter U
En voor morgen nog geen zorgen, onderweg is 't altijd nu
Voor morgen nog geen zorgen, onderweg is 't altijd nu
Je passeert langs kathedralen, en je duizelt keer op keer
Van die stoetmoedige dromen, van die bouwers van weleer
En zo leer je blind vertrouwen, vorderen ondanks brute pech
Wuif veel liever dan te vloeken, naar de kinders langs de weg
Wuif veel liever dan te vloeken, naar de kinders langs de weg
En je loopt door de paleizen met uw hoofd vol romantiek
Maar uit krotten en ruïnes, klinkt er klaaglijke muziek
Deelt uw brood met lotgenoten, zoveel zwervers grauw van vel
Langs de gloeiend hete wegen, steden vol kommer en kwel
Langs de gloeiend hete wegen, steden vol kommer en kwel
Onderweg, op markten en pleinen, vind je volk, mild en gastvrij
Dat schenkt U met handen en voeten zoete vruchten, allerlei
En zo vind je ook uw geliefde, met nog jaren voor de boeg
Van uw teder zacht beminde, daarvan krijg je nooit genoeg
Van uw teder zacht beminde, daarvan krijg je nooit genoeg
Onderweg ben je nomade, soepel plooiend, speels van geest
Geeft U over aan de genade, je wordt vrij en onbevreesd
Want je botst met tegenstrevers, elken ding zegt zijne zeg
Leer geduldig incasseren, van tegenliggers onderweg
Geduldig incasseren, van tegenliggers onderweg
Los van vastgeroeste ideeën, onderweg pluk je den dag
Pelgrim ben je heel je leven, vorderen doe je liefst zigzag
Haast u, haast u, uiterst langzaam, want het einddoel is bekend
Daar valt weinig van te zeggen, niet bepaald een happy end
Daar valt weinig van te zeggen, niet bepaald een happy end
Ooit als kind ben ik vertrokken, zonder route, kaart of plan
Onderweg al heel m'n leven, wat is daar de zin toch van
Onderweg stel je geen vragen, voor hoelange nog en waarom
Onderweg ben je zigeuner, je reist voort en je ziet niet om
Onderweg ben je zigeuner, je reist voort en je ziet niet om
En je ziet niet omEn je ziet niet omZiet niet omZiet niet om
Ziet niet om
Dit weekend waren de beide dochters op verplaatsing. Kathleen naar Hasselt met de Freesbee-ploeg, Hannelore naar Dudelange met de synchroon-zwemclub. Wij zien onze kans schoon en vertrekken zaterdagmorgen voor een tweedaagse fiesttocht door het Brugse ommeland en de westkust. We doen dit echter niet vooraleer we nog maar eens twee banden moeten vermaken. Dit is echt wel leergeld. Hoe vervang ik een binnenband op een zo propere en snel als mogelijke manier. Gelukkig kan Ria's geduld mij kalmeren :-)
Een uur later dan gepland vertrekken we dan tocht richting abdij van Zevekerke. De zon is van de partij. Voor de eerste keer in lange tijd kunnen fietsen in hemdsmouwen. Vlaanderen is prachtig als de zon schijnt. Van Zevekerke trekken we verder naar Aartrijke, Bekegem, Roksem, Oudenburg en Oostende. Van Oostende gaat het met de wind in de rug naar Nieuwpoort. De zeedijk ligt er in de vooravond verlaten bij dus we kunnen goed snelheid maken. Wat een effen zeeoppervlak. Op een golfbreker ter hoogte van Ravelingen liggen zeehonden. Prachtig!
De zondagmorgen is het nog steeds volop lente. Een heerlijk ontbijt in La Cantina in hartje Nieuwpoort stad en daarna terug te fiets op richting Uniebrug, Zevekote, Gistel,... Oh ja, waarom niet even langs gaan in de benedictinessenabdij van Ten Putte, beter bekend als de Godelieveabdij. De abdij werd gebouwd ôp de plaats waar de Heilige Godelieve in 1070 de marteldood vond. De put, het naadloos hemd, de kapel en vooral de vele devotieobjecten zijn de uiterlijke tekenen van een devoot en godsdienstig Vlaanderen. Dank om bekomen gunst, dank om genezing, de muren hangen er vol van. Als je nog eens in Gistel komt, stap dan zeker eens hier af. Zo dicht bij de razend drukke snelweg naar Calais, maar gedompeld in zo'n rust.
Net voor de regen geraken we weer thuis.
Eindstand: 112 kilometer op twee dagen.
't kon beter, maar we hadden helemaal geen haast. Zo moet het ook kunnen.
Reacties
Een reactie posten