De lokroep van Sant Yago... nog 5 weken.

Ja, Sant Yago heeft het hem weer gelapt.  Ik ben steeds vaker verrast door zijn aanhoudende lokroep. Ook deze morgen weer.

Ik was op tijd opgestaan en stapte met de hond langs de oude spoorwegbedding naar de bakker, vlak naast de abdij van Steenbrugge.  Tijdens het ochtendlijke stappen piekerde ik wat over hoe we het vertrek zouden moeten organiseren.  Ik weet het, het klinkt futiel, maar voor ons is een waardig vertrek een mooi en waardevol vertreksignaal.

Ik vroeg me af waar we onze eerste stempel zouden kunnen krijgen op onze Credencial.  In de abdij misschien?  Of de dienst voor toerisme? De Delhaize? Ik had niet echt zin om aan de bel van de abdijkerk te gaan hangen om daar iemand wakker te maken... en toch, ik draai de hoek om en wie staat daar op het bordes van de abdijkerk?  Dom. Godfried.  Pijp in de mond, de vroege zon op z'n gezicht, de ultieme veruitwendiging van de persoon die ik nu net wil ontmoeten en die me het antwoord kan geven op mijn vragen.  Ik vertel hem over ons nakende vertrek en vraag of er een kans is om toch aan de ingang van de abijdkerk de pelgrimszegen te mogen ontvangen. 

Ik genoot van het daaropvolgende gesprek en het blitzbezoek aan de vernieuwde woonvertrekken van de paters.  't Was zo toch nog een mooie, vruchtbare en aangename wandeling.

Sant Yago kreeg er vandaag duidelijk niet genoeg van.  Tijdens het joggen in de namiddag moest ik noodgedwongen (da's bij ons eerder een gewoonte) wachten voor de opgehaalde Steenbruggebrug (ja, veel bruggen, inderdaad maar het bord voor de binnenschippers is nog beter: "Steenbruggebrug, Brugge"). Terwijl de laatste druppels van de overwaaiende regenbui om me neervallen en me lichtjes verkillen, stoppen twee renners naast me.  Het gesprek gaat al vlug over fietsen en vér fietsen... en ja... daar komt ie weer: een van die fietsers is twee jaar geleden naar Compostella gereden.  In 13 dagen !!!! Ik waag het toch hem erop attent te maken dat dit helemaal niet onze bedoeling is.  Nog enigzins onder de indruk vraag ik hem: "En wat vond je eraan?".  Hij drukt zijn fietsbril iets hoger op z'n neusbrug en antwoordt "Niets?  Ik herinner me enkel maar dat we hunkerden naar schaduw en drinken!".  Tja, 2400 kilometer op 13 dagen tijd, je zou voor minder naar de meest elementaire zaken verlangen :-)

We zijn ondertussen weer een stap dichter bij de reis.  De vier fietsen werden bij onze fietsenmaker binnengeleverd voor een laatste grote controle en nazicht.  We vroegen hem voor alle zekerheid om betere anti-lekbanden te monteren en een minimum aan reservemateriaal te voorzien.  Volgende zaterdag komen de fietsen terug en dan is het nog 4 weken.  Things go very fast...