Ria en Wim op de fiets... door Europa!

Ja, Sant Yago heeft het hem weer gelapt.  Ik ben steeds vaker verrast door zijn aanhoudende lokroep. Ook deze morgen weer. Ik was op tijd opgestaan en stapte met de hond langs de oude spoorwegbedding naar de bakker, vlak naast de abdij van Steenbrugge.  Tijdens het ochtendlijke stappen piekerde ik wat over hoe we het vertrek zouden moeten organiseren.  Ik weet het, het klinkt futiel, maar voor ons is een waardig vertrek een mooi en waardevol vertreksignaal. Ik vroeg me af waar we onze eerste stempel zouden kunnen krijgen op onze Credencial.  In de abdij misschien?  Of de dienst voor toerisme? De Delhaize? Ik had niet echt zin om aan de bel van de abdijkerk te gaan hangen om daar iemand wakker te maken... en toch, ik draai de hoek om en wie staat daar op het bordes van de abdijkerk?  Dom. Godfried.  Pijp in de mond, de vroege zon op z'n gezicht, de ultieme veruitwendiging van de persoon die ik nu net wil ontmoeten en die me het antwoord kan geven op mijn vragen.  Ik vertel hem ove

Pelgrimeren.  Op stap gaan, enkel de horizon voor je, de wegrand naast je, je bekommernissen achter je. Pedaalslag na pedaalslag verder de wereld onder je door duwen. Maar toch, je kunt niet zomaar alle banden doorsnijden met je thuisfront. Dus begin je te zoeken naar communicatiemiddelen. Tooltjes die je zullen toelaten om de geliefde familieleden en vrienden aan het thuisfront te laten weten waar je uithangt. Frankrijk en Spanje zijn immers groot. Vandaar dat we al een paar avonden prutsen om een mobiele telefoon te koppelen aan deze blog.  En ja, 't is me gelukt.  Dus het hek is van de dam, we kunnen jullie straks laten weten waar we uithangen. Als je in juli of augustus onderaan het berichtje leest "Envoyé à partir de mon HTC", weet dan dat we je ergens te velde onze gedachten doorsturen.  Spannend hé, deze nieuwe boeiende wereld. Voor diegenen die echt niet van ophouden weten, is er ook nog Google Latitude.  Via iGoogle geraak je eraan.  Een satellietkaart van

Nog 40 dagen te gaan. De duur van een vastentijd, die we er wel niet van willen maken. Vasten is geen aantrekkelijk idee op een moment dat de terrasjes je weer lokken. Dus, geen 40 dagen vasten, maar wel 40 dagen nuttig gebruiken om onze organisatie op poten te zetten. De fietsen moeten naar de fietsenmaker voor een laatste grondige controlebeurt. We moeten nog naar Decathlon om die "net-iets-betere" zelfopblazende matrasjes in huis te halen, het fietsrek op de auto (voor de terugreis) moet nog gemonteerd en getest worden, het traject tussen thuis en Compiègne moet beter uitgetekend worden,... we weten nog wel wat gedaan. Ondertussen profiteerden we van het mooie weekend om de kuiten en ons achterste wat beter te oefenen. Vorig weekend toerden we nog rond tussen Retie, Geel, Dessel en Postel, dit weekend bleven we dichter bij huis: 82 km zaterdag, 22 zondag en 70 maandag. Het is bijlange nog niet genoeg, maar meer vrije tijd hebben we niet. Klinken daar in de verte voor de

De Camino naar Santiago de Compostella is voor iedereen die er heen gaat een persoonlijke reis. Het is niet de fysieke verplaatsing, het is de meegemaakte reis die telt. Het zijn de aangename en onaangename ontmoetingen. Die reis begint al lang voor je vertrekt. Vanaf het ogenblik dat je het kloeke besluit genomen hebt denk je er dagelijks aan. Een deugdoende fietstrip langs vlaamse wegen, een ochtendwandeling naar de bakker op zondagmorgen, een kille uitwaaipromenade aan de zee,... telkens denk je weer aan je reis die je voor ogen hebt. Zal het straks ook zo ontzettend warm zijn, zullen we ook moegetergd zijn door de koppige wind en de striemende regen, zullen we ook zo genieten van de rollende, groene heuvels en de mensen... Ik weet het niet en ik wil het steeds minder en minder weten. Ik weet dat deze tocht niet lichtvaardig moet opgevat worden. Als trotse ouders zijn we nog altijd verantwoordelijk voor de veiligheid en de gezondheid van onze twee knappe dochters. Maar het mag ook

Nog 69 dagen! We voelen de dagen in een langzaam accelerend tempo voorbijgaan. Wat lang geleden nog verre toekomst was, wordt nu uitdrukbaar in weekends. Op onze kalender moeten we beginnen aanduiden wat we nog willen doen voor we vertrekken. 69 dagen, 10 weken, ... de mooie dagen zorgen blijkbaar voor de aanmaak van "lente"-hormonen. We beginnen te hallucineren. In elke beek, wilg of plas in ons Vlaanderenland zien we een weerspiegeling van een uitgedroogde rivierbedding, olijfboom of droog zand op onze Camino. Hier zijn geen geneesmiddelen tegen. Slechts één remedie kan ons redden: vertrekken! Daarnet vond ik een toepasselijke tekst van mijn favoriete vlaamse ba(a)rd, Willem Vermandere. Hij heeft gelijk... Onderweg Onderweg ben ik zigeuner, onderweg ben ik een kind Van de rusteloze wegen op vier wielen, welgezind Op vier wielen wil ik vluchten, weg uit het nauwe vaderland Naar het bergland en de rotsen, met een bos aan de waterkant Naar het bergland en de rotse

Dag 1: Een mooie Vlaamse film, dat weet ik nog. En een titel die me ook altijd bijbleef. Hoe het scenario precies ging weet ik niet meer, maar alles draaide rond een deelnemer en zijn familie op de dag van de Ronde van Vlaanderen. Wij beleefden ook onze “dag dat de ronde van Vlaanderen werd gereden”. Het lange paasweekend wilden we gebruiken om wat kilometers in de benen te krijgen. We hadden het plan opgevat om vanuit Oostkamp naar Ieper te fietsen. De volgende dag naar Saint-Omer in Noord-Frankrijk en dan de maandag vandaar naar Nieuwpoort.We voelden de voorgaande dagen al wat ongerustheid. Op de radio hoorden we hoe de wielercommentatoren de komende Ronde bespraken: “het wordt een Ronde voor echte “flandriens”, regen, wind, ja,… een strakke wind!”. Oei, dan halen we eens fiets van stal en dan belonen ze ons met hemelwater en wind. Maar ja, ’t zal wel niet zo erg zijn. Hoe vaak zitten de metereologen er niet naast? Zaterdagmorgen, 3 april. De hemel ziet er inderdaad dreigend ui