En nu?
Zaterdagmorgen gaan mijn ogen open rond zeven uur. Zoals altijd is dat het moment om te piekeren. Je ziet alle dingen in het hopeloos verkeerde perspectief. Een eenvoudige taak verandert voor je slaperige ogen in een opeenvolging van misgaande stappen. Zeker deze zaterdagmorgen.
God, waar zijn we nu mee begonnen? We kunnen immers niet meer terug. Niet alleen op mijn werk, maar ook bij Ria weten ze nu wat we in 2010 van plan zijn. Ik ben blij dat we het gezegd hebben. Het is immers een stimulans om niet op onze beslissing terug te keren. Nu kunnen enkel nog gezondheidproblemen of zwaar onheil bij ons vieren of onze geliefden roet in het eten strooien. En dan is het nu tijd om te piekeren. Verstand op nul, twijfel op volle kracht vooruit. Komaan, iedereen heeft recht op zijn "twijfel"-kwartiertje. Het ochtendlicht filtert grijs door de gordijnen en verduistert het helder denkvermogen. Hoe moet dat dan met het slapen in die tent? Help, de stokjes van onze tent zijn toch gebroken? Kunnen van onze kinderen vragen om in regen en tegenwind berg op en berg af te fietsen? Wat als de remkabels doorschieten? Ik heb nog nooit een fietsketting herstelt. Zal onze hond Flippo het wel twee maanden zonder ons kunnen stellen? Wie zal de rekeningen betalen, want zo van die vensteromslagen zijn nogal ongeduldig van aard en kunnen niet leven met uitstel. Nochtans flitsen op dat moment ook andere beelden aan mijn ogen voorbij: golvende spaanse graanvelden, vergezichten zinderend onder de loden zon, gietende regen in de Pyrenneen, koffie zetten op een gasbrandertje voor het tentzeil...
Zaterdagavond kwamen oma en opa op bezoek. Hen had ik al iets verteld over ons plan, maar ze wisten nog niet hoe concreet deze begonnen te worden. Zoals het een echt pa betaamd, komen de goede adviezen over de kwaliteit van de fietsen, het belang van de veiligheid tijdens de trip, ... Zo ken ik mijn ma en pa weer. Steeds bezorgd, maar eens ze weten waar we mee bezig zijn steeds bereid tot helpen. Ik zie ze volgend jaar nog wel met hun auto aan de kant staan ergens in Centraal-Frankrijk.
Hannelore lijkt ondertussen enthousiast, maar misschien beseft ze nog niet echt waar ze aan toe is. Kathleen lijkt nog het minst overtuigd en krijgt moeilijk haar engagement om mee te gaan hardop uitgesproken. Toch heb ik de indruk dat ze beetje bij beetje bijdraait. We verwachten misschien teveel van de meisjes op dat vlak. We zullen ze de kans geven om langzaam aan het idee te wennen. Ah ja, heb eens zo'n ouders? Wat doe je daar nu mee:-) Meegaan zeker? Ik moet toch dringend eens de boekenlijst van de Brugse bibliotheek te checken. Misschien vind ik daar wel een reisverhaal van een Compostella-pelgrim. A propos, zullen we dan pelgrims zijn of gewoon toeristen op de fiets.
God, waar zijn we nu mee begonnen? We kunnen immers niet meer terug. Niet alleen op mijn werk, maar ook bij Ria weten ze nu wat we in 2010 van plan zijn. Ik ben blij dat we het gezegd hebben. Het is immers een stimulans om niet op onze beslissing terug te keren. Nu kunnen enkel nog gezondheidproblemen of zwaar onheil bij ons vieren of onze geliefden roet in het eten strooien. En dan is het nu tijd om te piekeren. Verstand op nul, twijfel op volle kracht vooruit. Komaan, iedereen heeft recht op zijn "twijfel"-kwartiertje. Het ochtendlicht filtert grijs door de gordijnen en verduistert het helder denkvermogen. Hoe moet dat dan met het slapen in die tent? Help, de stokjes van onze tent zijn toch gebroken? Kunnen van onze kinderen vragen om in regen en tegenwind berg op en berg af te fietsen? Wat als de remkabels doorschieten? Ik heb nog nooit een fietsketting herstelt. Zal onze hond Flippo het wel twee maanden zonder ons kunnen stellen? Wie zal de rekeningen betalen, want zo van die vensteromslagen zijn nogal ongeduldig van aard en kunnen niet leven met uitstel. Nochtans flitsen op dat moment ook andere beelden aan mijn ogen voorbij: golvende spaanse graanvelden, vergezichten zinderend onder de loden zon, gietende regen in de Pyrenneen, koffie zetten op een gasbrandertje voor het tentzeil...
Zaterdagavond kwamen oma en opa op bezoek. Hen had ik al iets verteld over ons plan, maar ze wisten nog niet hoe concreet deze begonnen te worden. Zoals het een echt pa betaamd, komen de goede adviezen over de kwaliteit van de fietsen, het belang van de veiligheid tijdens de trip, ... Zo ken ik mijn ma en pa weer. Steeds bezorgd, maar eens ze weten waar we mee bezig zijn steeds bereid tot helpen. Ik zie ze volgend jaar nog wel met hun auto aan de kant staan ergens in Centraal-Frankrijk.
Hannelore lijkt ondertussen enthousiast, maar misschien beseft ze nog niet echt waar ze aan toe is. Kathleen lijkt nog het minst overtuigd en krijgt moeilijk haar engagement om mee te gaan hardop uitgesproken. Toch heb ik de indruk dat ze beetje bij beetje bijdraait. We verwachten misschien teveel van de meisjes op dat vlak. We zullen ze de kans geven om langzaam aan het idee te wennen. Ah ja, heb eens zo'n ouders? Wat doe je daar nu mee:-) Meegaan zeker? Ik moet toch dringend eens de boekenlijst van de Brugse bibliotheek te checken. Misschien vind ik daar wel een reisverhaal van een Compostella-pelgrim. A propos, zullen we dan pelgrims zijn of gewoon toeristen op de fiets.
Reacties
Een reactie posten