Gezegend.

Op zaterdag 27 februari waren de weergoden er met hun gedachten niet bij. Kou, regen, wind en een wolkendek zwanger van donkere gedachten. Hopelijk is dit geen voorbode van wat die brave meteo-goden voor ons in petto hebben in juli en augustus.We lieten ons niet kennen en trokken per fiets naar de Sint-Andriesabdij van Zevenkerke nabij Brugge.

Daar verzamelde het Vlaams Genootschap van Santiago de Compostella de pelgrims die in 2010 de Camino opgaan. We dachten niet onmiddellijk daar alleen te zijn, maar het grote aantal deelnemers was toch enigszins overweldigend. Meer dan 200 Compostella-gangers waren naar Zevenkerken afgezakt vanuit zowat alle Vlaamse regio’s. Eén ding is nu al zeker, we zullen niet de enigen zijn op de Franse en Spaanse fietsroutes.

De viering was mooi, ingetogen zonder teveel sacrale kantjes. Wel mooie muziek, doordachte denkteksten en vooral tijd tot reflexie. Eén voor één mochten we dan naar voren komen voor de eigenlijke pelgrimszegen. Handen werden op het hoofd gelegd. Hannelore samen met papa, Kathleen samen met mama. Ik vond dit een emotioneel moment. De echte waarde van de Pelgrimszegen gaat voor mij veel verder dan gewoon “God staat jullie bij!”. Hier krijg je plots het overweldigende besef dat je op stap gaat samen met tientallen, zoniet honderden voorgaande generaties. Hoeveel honderden duizenden pelgrims namen niet met elke voetstap een onmeetbare hoeveelheid stof mee? Elke stapper en elke fietser nam voor zichzelf en anderen wensen, lasten, verlangens, onbeantwoorde vragen en voornemens mee op een duizend kilometer lange tocht om ze dan aan de voeten van de apostel neer te gooien. En bovenal, ze droegen elk op hun manier hun steentje bij tot het ontstaan van een Europese cultuurmix die haar neerslag vindt in de ontelbare kerken, abdijen, portieken en portalen langsheen deze routes. Neen, je bent niet alleen in dit avontuur.

Ook aan de thuisblijvers werd gedacht. Een mini-takkenbusseltje symboliseert de sterkte van de familiebanden. Thuisblijvers worden alzo ook over grote afstand bij het avontuur betrokken.
Tijdens het eten nadien, in Merkemveld, konden we van gedachten wisselen met meer of minder ervaren Camino-gangers. Welke weg volgen, welke pas over fietsen, welke bagage meenemen (en liefst niet meenemen)? Noem het maar “ervaringsdeskundigen”. Het resultaat is nu dat we er ernstig aan denken om de Col de Somport te kiezen voor de overgang van de Pyreneeën. Noordelijker op onze tocht zullen we ook kiezen voor de route ten noorden van Parijs. Daarnaast zullen we waarschijnlijk niet langs de kust van de Landes gaan, maar meer landinwaarts blijven.

Hoe dan ook, en zeker gezien de koude temperaturen in dit landje, kan voor ons de start niet rap genoeg komen. Nog 4 maanden geduld en we kunnen ook ons steentje bijdragen tot het Camino-gebeuren.