Ria en Wim op de fiets... door Europa!

Een pelgrimstocht naar het graf van Sint-Jacob eindigt niet in Santiago, maar in Fisterra. Dit is de plaats waar zijn dode lichaam volgens de overlevering aanspoelde. Dit is ook de plek waar een pelgrim zijn pelgrimage beeindigd en naar het normale bestaan terugkeert. Traditiegetrouw doet hij dat door het verbranden van een kledingstuk. Hedentendage is het maken van vuur uit den boze. We kozen voor een originelere manier. Elk van ons schreef zijn korte boodschap op een klein stukje papier. Die stukjes gooiden we samen van de rotskaap naar beneden, direct gegrepen door de sterke wind op dit vooruitstekende westelijke punt in de Atlantische oceaan. We geven ze uit handen. Deze reis is ten einde. En het valt ons werkelijk op. In ons gemoed komt nu het duidelijke besef: het project is ten einde. Deze reis waar we zo lang aan werkten, waar we vijf weken voor leefden op een ritme van opstaan, ontbijt zoeken, fietsen, eten en drinken bijeenhalen, improviseren, een slaapplek vinden, wassen en

De laatste heuvel, de laatste afdaling. De eerste kijk op de torens van Santiago vanop de Monte de Gozo. Inderdaad, de kathedraaltorens moeten vanop de heuvels de ongelijke concurrentie aangaan met appartementen en kantoorgebouwen, maar die eerste aanblik op de eindbestemming blijft een eeuwige herinnering. Vijf weken, 35 dagen hebben we hierheen gefietst. Vanuit België, door ons grote buurland Frankrijk, door dat minder bekende Noord-Spanje en nu staan we aan de rand van de stad. Chauvenisten als we zijn kopen we in een winkeltje nog vlug enkele viltstiften om op de zijkanten van onze fietszakken duidelijk te markeren dat wij komen uit het land van Albert en Paola. Daarna de laatste straten door. De wandelende en fietsende pelgrims om je heen. Op een bepaald moment moet je te voet verder, meegenomen door de mensenstroom, richting kathedraalplein. Je ontwaart plots de torens en voor je het weet sta je op het plein. En nu? Je heeft mekaar een dikke pakkerd, klopt mekaar op de schouders,

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.

Nog 7 km. Oef! Het langverwachte einddoel is in zicht. Wat een dag! Deze morgen met een bang hart vertrokken nadat ik gisterenavond het versnellingsapparaat heb hersteld. Maar... Het lukte. In Portomarin hebben we de eerste kilometer zonder kettingprobleem gevierd met heerlijke croissants, koffie en vers fruitsap. Eerste ochtendwerkje: 12 km klimmen. 't Was bijzonder zwaar en zweterig. Je spieren beginnen na een eind te verzuren, maar je moet verder hé. Van een kleinere versnelling naar nog kleinere en maar blijven duwen op die pedalen en trekken aan dat stuur. Op elke top wacht de eerste tot de anderen ook toegekomen zijn. We laten niemand achter. Na 8 kilometer verandert de sfeer. We worden opgeslorpt in een eindeloze stroom pelgrims. Eerst 4, dan tien, enkele tientallen... Tot we moeten bellen om er door te komen. Xacobeo brengt duidelijk een massa volk op de been. Hellingen blijven zwaar, maar al die mensen rond je geven je energie. Franse scouts, italiaanse seminaristen in zwa

"De laatste loodjes wegen het zwaarst". Hoe waar is nu ook weer dit spreekwoord. Met Santiago in zicht komt elke heuvel hoger en elke klim zwaarder over. Deze morgen hebben we ons privé cultureel centrum weer netjes achtergelaten en zijn we aan de laatste 8 km omhoog begonnen. Eerst de Cebreiro (1310m), dan de Alto San Roque (1270m), dan de Alto do Poio (1335m). Zwaar, maar het uitzicht over de lagere delen van Galicië is wonderbaar mooi. Wij zitten boven de wolken en dat heeft een bijkomende speciale touch aan het landschap. Voor de koffie moesten we wachten tot in Cebreiro, want in het dorp waar we sliepen was nog niets open. Zelfs de bakker opent om 10u. In Cebreiro hangt een zeer commerciële sfeer die me doet denken aan de gelijkaardige overdreven commerciële drang naar valse authenticiteit als in sommige dorpen in Wales, Cornwall of Bretagne. Het krioelt van de "pelgrims". Nu pas begrijpen we de opmerkingen die we eerder lazen in andere reisverslagen over de ma

Deze morgen hebben we heerlijk kunnen ontbijten in onze b&b in El Acebo, hoog in de bergen. Ongelooflijk hoeveel pelgrims 's morgens door zo'n afgelegen dorp trekken. Zonder deze continue mensenstroom zouden dorpjes als deze echt doodbloeden. Compostella is een economische factor van belang in deze streek. Eerst hadden we een heel lange, prachtige afdaling. De natuur is zeer groen, met beekjes, kastanjebomen, grasvelden,... Na ettelijke kilometers is de fun gedaan. Molinaseca ligt zichzelf te spiegelen in het water van de rivier. De dorpskern werd rustiek onderhouden en heropgebouwd. Ook hier zitten alle bars vol trekkers. Van hieruit gaat het even omhoog naar Ponferrada. Langs het tempelierskasteel kom je het levendige centrum binnen. We hebben niet echt zin in warm eten dus kopen we brood en beleg in een lokale supermarkt. Op een bank in het stadspark wordt alles verorberd. Het is opnieuw verrassend om te zien hoe vriendelijk de spanjaarden zijn tegenover Compostella-gang

Een mooie dag met een magische avond! We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken. De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef! Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug. Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel

Een mooie dag met een magische avond! We zijn deze morgen vanop onze camping vertrokken rond 9 uur. De nederlandse buren waren al voor ons weg. We hadden het wat moeilijk om wakker te worden na een nachtelijk tetter-bebbel-kabaal naast onze tent. Tot half vier duurde het nachtlawaai inclusief optreden van de lokale Will Ferdy. We hadden het enige vrije staanplaatsje gekregen vlak naast de ingang en het sanitair blok. We kunnen jullie garanderen, Spanjaarden kunnen nogal slaapverstorend kabaal maken. De nederlandse buurman had me gisterenavond nog geholpen om een nieuwe spaak te steken. Het was best een vervelend werkje. De gebroken spaak zat aan het achterwiel aan de kant van de tandwielen. We slaagden erin een noodoplossing te bouwen die het mirakuleus genoeg uithield tot 100m van een fietsenmaker 20km verder in Astorga. Oef! Het ontbijt namen we zoals steeds met dezelfde ingrediënten in een bar met zicht op de romeinse brug. Met een kleine omweg bereikten we het mooie, op een heuvel

De bar in El Burgo was deze morgen al weer proper geveegd. Spanjaarden in een bar hebben immers overal de gewoonte alles op de grond te gooien: sigarettenpeuken, papiertjes, notendoppen, alles. Op het einde van een drukke avond en nacht ziet de vloer van zo'n bar er uit als een slagveld. In deze schoongeveegde bar konden we ons weer tegoed doen aan chocoladekoeken, croissants, vers sinaasappelsap en koffie. De wind zat zeer goed en was krachtig. Langs de weg haalden we één voor één alle andere wandelende pelgrims in. Op een eind begin je ze allen te herkennen. "Buen camino" moet je zo wel tientallen keren herhalen en beantwoorden met "Gracias". Tegen elven reden we al León binnen. Recht naar de kathedraal voor de zondagse mis met klanken van het magistrale orgel. Veel pelgrims maken van de kans gebruik om hier ook even tot rust te komen. Vlak naast de kathedraal stallen we onze fietsen tegen de gevel. Wijzelf kiezen voor paella op het terras. Het is leuk om voor

Mobiel verstuurd via HTC TOUCH D2.