Ria en Wim op de fiets... door Europa!

Zaterdagmorgen gaan mijn ogen open rond zeven uur. Zoals altijd is dat het moment om te piekeren. Je ziet alle dingen in het hopeloos verkeerde perspectief. Een eenvoudige taak verandert voor je slaperige ogen in een opeenvolging van misgaande stappen. Zeker deze zaterdagmorgen. God, waar zijn we nu mee begonnen? We kunnen immers niet meer terug. Niet alleen op mijn werk, maar ook bij Ria weten ze nu wat we in 2010 van plan zijn. Ik ben blij dat we het gezegd hebben. Het is immers een stimulans om niet op onze beslissing terug te keren. Nu kunnen enkel nog gezondheidproblemen of zwaar onheil bij ons vieren of onze geliefden roet in het eten strooien. En dan is het nu tijd om te piekeren. Verstand op nul, twijfel op volle kracht vooruit. Komaan, iedereen heeft recht op zijn "twijfel"-kwartiertje. Het ochtendlicht filtert grijs door de gordijnen en verduistert het helder denkvermogen. Hoe moet dat dan met het slapen in die tent? Help, de stokjes van onze tent zi

Wanneer ontstaat een idee? Een idee ontstaat niet, het idee is er gewoon altijd al. Maar sommige gebeurtenissen, belevenissen, kleuren, geuren, beelden of klanken doen je beseffen dat je iets wil doen. Zo ook met ons "idee" om met het ganse gezin naar Santiago de Compostella te trekken. Met de fiets dan nog. Niet zoals we altijd deden. We stapten tot heden altijd met plezier in het vliegtuig of in de auto om dan naar de reisbestemming te trekken. Alles goed voorbereid, gepland, geboekt en liefst ook van een goede annulatieverzekering voorzien. Nochtans dromen we soms ook wel eens weg. Wat als je nu eens 's morgens vroeg gewoon de fiets op springt en dan gewoon begint de fietsen. Zuidwaarts, liefst telkens met de wind in de rug. Waar kom je dan uit? Zuid-Frankrijk? Toscane? Slovenië? We droomden ook weg toen we enkele jaren geleden bij ons op de parochie een Gistels koppel hoorden spreken over hun fietsreis naar Rome. 2000 kilometer zon, regen, wind, vriends